"ป้าๆ ไอ้คนขับรถโฟล์คสีเขียวคันนี้มันอยู่บ้านหลังไหน" ชายหัวเหม่งถามพร้อมขมวดคิ้วยู่ยี่

          " โน้นนนนน " ป้าใช้ไหวพริบและใช้นิ้วชี้ไปคนละทางกับบ้านของผม 

แต่ไม่นานชายสองคนนั้นก็รู้ว่าป้าโกหกเพราะถามชาวบ้านซอยนั้นก็ไม่มีใครบอกได้ว่าคนขับรถโฟล์คสีเขียวอยู่บ้านหลังไหน และแล้วชายสองคนนั้นก็มาอยู่ที่หน้าบ้านผม ขณะนั้นผมตากผ้าอยู่หน้าบ้านพอดี 

          " เพ่...ใช่เจ้าของโฟล์คเขียวที่จอดหน้าปากซอยป่ะ " ชายหัวเหม่งถามขึ้นด้วยอารมณ์ร้อนแดด

      

          " ครับ " ผมตอบด้วยน้ำเสียงแบบใดจำไม่ได้ เพราะกำลัง งงๆ และ ตกใจๆ

          

          " ผมขับรถเฉี่ยวรถพี่ ผมมารับผิดชอบ " ชายหัวเหม่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่งนุ่มกึ่งห้วน

         

          " อ่อ...ครับ " ผมตอบด้วยความโล่งใจ แทนที่จะตอบแบบตกใจเพราะรถโดนเฉี่ยว

          " ผมขอโทษจริงๆนะครับ " ชายหัวเหม่งขออภัยจากผมพร้อมโค้งหลังโค้งหัวนิดๆขณะเดินไปดูที่เกิดเหตุดัวยกัน ชายอีกคนก็ยิ้มๆแสดงความเป็นมิตร

          " ไม่เป็นไรครับพี่ ก็พี่ไม่ได้ตั้งใจหนิครับ " ผมพูดพร้อมโค้งต่ำระดับคนญี่ปุ่น

ระหว่างที่รอประกันมาที่เกิดเหตุที่หน้าปากซอยบ้าน ชายอีกคนก็เดินไปซื้อน้ำมาให้ผมดื่มแล้วก็ชวนคุยโน้นนี่ ส่วนชายหัวเหม่งก็ยังขออภัยผมอยู่เป็นระยะ ส่วนป้าหน้าปากซอยก็มาด้อมๆมองๆอยู่เป็นระยะ

หลายครั้งที่ความซวยของชีวิตนำพาผมไปเจอมิติความเป็นมนุษย์ที่หลากหลายทั้งดีและไม่มีแต่ผมคิดว่าก็ดีกว่าไม่เจอ ครั้งนี้ผมนึกขอบคุณความซวยที่ทำให้ผมเกิดความประทับใจในความรับผิดชอบของชายสองคนที่ดูทรงแล้วสังคมคงตีความไปในทางลบ ประทับใจป้าหน้าปากซอยที่นึกปกป้องผมเหมือนลูกเหมือนหลาน ทำให้ผมรู้สึกว่าโลกนี้สวยงามสดใส ทำให้ผมนึกอยากจะช่วยเหลือใครก็ได้ถ้ามีโอกาส นึกอยากรับผิดชอบถ้าตัวเองดันทำอะไรพลาดไป