Author : little2413 x natthasata

เวลาเที่ยงคืนที่สมควรจะนอนหลับซุกผ้าห่มอยู่ในห้อง เขากลับมานั่งมองกระดาษห่อของขวัญหลากสีที่ไปกวาดซื้อมากับกาคุโตะ หมอนั่นแทนที่จะช่วยกลับหยิบใส่ตะกร้าแบบตัดรำคาญ คิดผิดแท้ ๆ ที่ให้ช่วย

แล้ว... กล่องแบบนี้มันต้องห่อยังไงวะ เกิดมาสิบห้าปีเพิ่งจะมีความคิดที่จะมานั่งห่อของขวัญมุ้งมิ้งแบบนี้ โคตรไม่เท่เลยให้ตายสิ

ชิชิโดะเลื่อนดูหน้าจอสมาร์ทโฟน อ่านข้อความพร้อมทั้งพิจารณารูปอย่างละเอียดถี่ถ้วน (เท่าที่คนเท่ ๆ คนนึงจะทำได้) ก่อนจะคว้าอุปกรณ์ทั้งหมดและเริ่มลงมือทำ


ยับยู่ยี่... พังยับเยิน... และอีกสารพันคำศัพท์ที่บอกกล่าวถึงความพังพินาศของสิ่ง ๆ นึงได้ ความบัดซบที่ตามมาคือกล่องที่ใส่ช็อคโกแลตรูปร่างน่าขนลุกตามพิมพ์ที่หาง่ายตามเทศกาลวาเลนไทน์บุบไปด้วย

"ยากโว้ย!" เขาพูดเสียงดัง ก่อนจะนึกได้ว่ามันดึกเกินกว่าจะมาโวยวาย

ชิชิโดะถอนหายใจ ใจนึงก็อยากห่อ อีกใจก็แค่ใส่กล่องแล้วยื่นให้ ยังไงอีกฝ่ายก็ดีใจอยู่แล้ว แต่พอคิดถึงใบหน้าที่ลิงโลดตอนเห็นของขวัญ (ที่เขาให้คนอื่นห่อ) เมื่อปีที่แล้วก็ถอนหายใจ สุดท้ายก็ปลงตก หยิบกล่องและกระดาษลายใหม่มาไว้ในมือ ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ถือว่าทำเพื่อรอยยิ้มโง่ ๆ แล้วกัน

นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบมองกองกระดาษที่ยังม้วนสวยอยู่ก็นึกขอบคุณเพื่อนซี้หัวแดงในใจเบาๆ ที่ตัดรำคาญจนหอบกลับมาเยอะขนาดนี้

เอาวะ เพื่อโจทาโร่!.....ฟังดูแปลกๆ แฮะ เพื่อพาร์ทเนอร์ ไม่ๆ เพื่อรุ่นน้อง เพื่อ.. ว้อยยยยย ช่างมัน ๆ

ขยี้ผมจนเสียทรงมากกว่าเดิม ชิชิโดะสูดหายใจลึกและเริ่มลงมือห่อของขวัญอีกครั้ง

เละ... นี่มันยากกว่าซ้อมรับลูกเสิร์ฟของโจทาโร่มันอีกเว้ย! สปีดเดม่อนแห่งเฮียวเทเริ่มทึ้งผมตัวเอง ล้มตัวลงนอนแผ่ลงกลางห้อง

"ไม่ใช่เพราะนายฉันไม่มาทำอะไรแบบนี้หรอก จำไว้!"



สุดท้ายก็สำเร็จ ตอนที่เข็มสั้นอยู่ที่เลขสองและเข็มยาวอยู่ที่เลขสิบสองพอดี

เช้าวันนี้หน้าตาของเขาไม่ค่อยสดใส ปกติหน้าตาก็ไม่ค่อยรับแขกอยู่แล้ว พอนอนน้อยก็ยิ่งบูดบึ้งไปใหญ่

โรงเรียนคึกคักเป็นพิเศษ เสียงพูดคุยฟังแล้วยุ่งเหยิงกว่าทุกวัน ตรงล็อคเกอร์ของอาโตเบะมีของวางล้นจนลามไปที่คนอื่นเหมือนทุกปี พอตอนเย็นช็อคโกแลตพวกนั้นก็จะถูกแจกจ่ายให้สมาชิกในชมรม มันมากพอจะเอาไปละลายทำช็อคโกแลตได้อีกร้อยครั้ง

ล็อคเกอร์ของเขาก็มีห่อของขวัญกับซองจดหมายประปราย และเขาก็ขอบคุณที่มันเป็นแบบนั้น

อดตื่นเต้นไม่ได้เหมือนกัน กล่อมตัวเองด้วยประโยคซ้ำซากอย่าง 'แค่ของขวัญวันเกิด ไม่ทีอะไรพิเศษมากกว่านั้น' ตั้งแต่ที่บ้าน แน่นอนว่ามันไม่ช่วยอะไรสักนิด ในเมื่อความเป็นจริงแล้วมันค่อนข้างจะ... พิเศษ.... และมันก็น่าอาย ถ้าเป็นเพียงของขวัญวันเกิดเขาให้แค่เอ็นสายใหม่ หรือเทปพันด้ามจับอันใหม่ก็พอแล้ว

เอาวะ! พยายามเข้าชิชิโดะ เรียว!!!


"อรุณสวัสดิ์ครับชิชิโดะซัง" เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงจนตัวลอยเมื่อเสียงนุ่ม ๆ คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง อะไร ทำไมมาโผล่ที่ล็อคเกอร์ปีสาม? ชิชิโดะนับหนึ่งถึงสามในใจ หันกลับมาทักทายด้วยสีหน้าปกติ ย้ำว่าปกติมาก!

"ไงโจทาโร่ มะ มาเช้าดีนะนายวันนี้"

เด็กหนุ่มผมเงินเลิกคิ้ว "ผมก็มาเวลานี้ปกตินะครับถ้าไม่มีซ้อมเช้า"

"อ้าวเหรอ ฮะ ๆ" หัวเราะแก้เก้อไปงั้น ชิชิโดะเผลอกอดกระเป๋าแน่นโดยไม่รู้ตัว

"โจทาโร่ อาจารย์ซาคากิเรียกพบแหนะ ที่ห้องดนตรีนะ" เด็กหนุ่มรุ่นน้องที่ไม่คุ้นหน้าวิ่งมาแตะบ่าคนตัวสูงก่อนจะวิ่งจากไป โอโทริส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับเขาและขอตัวไปหาอาจารย์ตามที่เพื่อนบอก

ชิชิโดะถอนหายใจเบา ...สุดท้ายก็ยังไม่ได้ให้


"วันนี้นายแปลก ๆ นะ" โดนทักแบบนี้มาครั้งที่ยี่สิบได้แล้ว 'แปลกตรงไหน ทุกวันก็เป็นแบบนี้!' เขาเถียงประโยคเหล่านั้นอยู่ในใจ เด็กหนุ่มก้มมองตัวเอง แค่เอามือกอดกระเป๋าเป้แค่นั้นเอง แปลกตรงไหนกัน

"วันนี้นายแปลก ๆ นะ" เขาสะดุ้ง เจ้าจิโร่ขี้เซายื่นหน้ามาจากข้างหลัง "ในนั้นต้องมีอะไรแน่ ๆ" พูดช้า ๆ เนิบ ๆ ตามแบบฉบับแต่มันกลับทำให้หัวใจเขาเต้นเร็วและเหงื่อออก "ตัวสั่นด้วย" เจ้านั่นสังเกตไม่เลิก เดินมาหยุดตรงหน้าเขาแล้วก้มมอง "แปลกจริง ๆ ด้วย"

"อะไรของนาย!" กอดกระเป๋าแน่นขึ้น

"เสียงดังอีกต่างหาก" จิโร่ยกมือชี้ "อะไรอยู่ในนั้นน่ะ"

ทำไมถึงมาตื่นเอาเวลานี้ ตอนอยากให้ตื่นก็เอาแต่หลับ พอไม่อยากให้ยุ่งกลับเจื้อยแจ้วไม่หยุด มันน่านัก!

"ยุ่งน่า!!"

"อ๊ะ วันนี้วันเกิดโอโทรินี่ ของหมอนั่นใช่มั้ย?" ชิชิโดะหน้าแดง มือที่กอดกระเป๋าสั่นขึ้นเรื่อย ๆ ความร้อนพุ่งขึ้นที่สูง และระเบิดออกมาเป็นคำพูดว่า

"อย่ามายุ่ง!!!!!" และก็เดินหนี ไม่เท่เลยสักนิด!

.

.

"วันนี้ชิชิโดะแปลกๆ นะ" เจ้าของฉายาอัจฉริยะแห่งเฮียวเทเปรยขึ้นกลางวงข้าว (แน่นอนว่าเจ้าของหัวข้อสนทนาไม่อยู่ตรงนี้) มุคาฮิทำหน้าเหม็นเบื่อ คีบไข่หวานเข้าปากแล้วเอ่ยเซ็งๆ

"ก็จะอะไรล่ะ วันนี้มันวันพิเศษหนิ"

"วาเลนไทน์?"

"เรียวมันสนที่ไหนล่ะวาเลนไทน์น่ะ" แล้วก็คีบไส้กรอกปลาหมึกเข้าปากอีกที โอชิทาริขยับแว่นอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเผยยิ้มร้ายออกมา

"รู้ละ"

ความผิดพลาดเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา

ตอนนี้ชิชิโดะก็ผิดพลาด สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เขา จะเดิน จะหันซ้าย หรือหันขวา ความประหม่าถูกแสดงออกมาทางพฤติกรรมที่เก้ ๆ กัง ๆ กอดกระเป๋าไว้ตรงอก ก้าวขาช้ากว่าปกติ หายใจก็ยาก พลาดโคตร ๆ!!

โซนปีสองมันกว้างขนานนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?

ตอนเขาเรียนยังไม่กว้างขนาดนี้เลย การเดินหาเพื่อนต่างห้องใช้เวลาไม่นานก็เจอ แต่นี่! เขาเดินหาคน ๆ เดียวมานานแล้ว ไม่เห็นแม้แต่เงาด้วยซ้ำ!!!

"หายไปไหนวะ " เขาพึมพำ สายตากวาดไปทั่วทางเดินและในห้องเรียน "เป็นผีหรือไง" แล้วก็บ่นต่อ

"รุ่นพี่" ขวัญอ่อนเหลือเกิน... นับไม่ได้แล้วว่าวันนี้เขาสะดุ้งไปกี่ครั้ง หันหลังกลับไปก็พบกับฮิโยชิหน้านิ่งยืนอยู่ "ตามหาโอโทริเหรอ"

"เปล่า" เวรละ ตอบเร็วเกินไป

"อ๋อ มาหาโอโทริ"

"ก็บอกว่าเปล่าไง" พลาดอีกแล้ว!

"หน้าแดงแหนะครับ ไม่เนียนเลย หมอนั่นอยู่ห้องดนตรีน่ะ"

"ขอบใจ"

"ไหนบอกว่าไม่ได้มาหาโอโทริไงครับ"

"เอ๊ะ..." เขาหน้าแดง ลิ้นพันกันมั่ว คำพูดแก้ตัวร้อยพันลอยเวียนอยู่ในหัว แต่พูดออกมาไม่ได้สักคำ
"สู้ ๆ นะครับ" พูดจบฮิโยชิก็เดินเข้าห้องเรียน

ไอ้... ไอ้รุ่นน้องหน้าตายนี่หนิ!!!

"สู้บ้าสู้บออะไรกันล่ะ" บ่นงึมงำหัวเสียขณะเดินมุ่งหน้าไปยังห้องดนตรีตามที่รุ่นน้องว่า ยิ่งใกล้จุดหมายก็ยิ่งรู้สึกขาหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ การก้าวเดินชักยากขึ้นทุกที และในที่สุดชิชิโดะ เรียวก็มายืนอยู่หน้าประตูห้องดนตรี แว่วเสียงโน้ตทำนองฟังสบายไม่ได้ช่วยให้ใจเต้นแรงน้อยลงสักนิด นี่เขาเอาของมาให้เจ้าโจทาโร่มันหรือว่ามาออกรบเนี่ย!

สูดหายใจลึกๆ สามครั้งปฏิบัติ ฮึบ........ เอาล่ะ

ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตครับ"



"ชิชิโดะซัง?" โอโทริเลิกคิ้ว เมื่อพบรุ่นพี่ที่เป็นพาร์ทเนอร์ของตัวเองยืนกอดกระเป๋า ก้มหน้าอยู่หน้าห้องดนตรี ซึ่งมัน... น่ารัก

"เอ้อ ไง อยู่คนเดียวเหรอ"

"ครับ เข้ามาก่อนสิครับ" เขาถอยหลังให้อีกฝ่ายเดินเข้าห้อง ปิดประตูและไม่ลืมที่สร้างความเป็นส่วนตัวด้วยการล็อคห้อง ถ้าเป็นชิชิโดะเวอร์ชั่นปกติล่ะก็ต้องรู้ตัวแน่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ รุ่นพี่ของเขากำลังประหม่าสุด ๆ และมันก็ทำให้หัวใจเขากระชุ่มกระชวยสุด ๆ ด้วยเช่นกัน

"มาหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ" เอ่ยปากถามหน้าซื่อ โอโทริรู้อยู่แล้ว ใครมันจะไปลืมวันเกิดที่ตรงกับเทศกาลหวานแหววนี่กัน

"คือ คือ คือ... มาชวนไปซ้อมน่ะ"

"เอ๋? ช่วงนี้อาจารย์ซาคากิบอกให้พวกเราพักไม่ใช่หรือครับ" อีกคนสะดุ้งหน้าแดง เกือบหลุดหัวเราะออกมาแล้วแต่เก็บไว้ทัน ยืนดูรุ่นพี่สุดเท่ที่กำลังประหม่าสุดขีดด้วยแววตารักใคร่แบบไม่ปิดบัง ถ้าชิชิโดะซังเงยหน้ามามองน่ะนะ

"ก็ ก็... ก็นั่นสินะ" เขายกยิ้ม

"ถ้าชิชิโดะซังไม่รีบกลับ ช่วยมาฟังผมเล่นเปียโนหน่อยได้มั้ยครับ พอดีกำลังหัดเล่นเพลงใหม่ ยังไม่เคยเล่นให้ใครฟังเลย ช่วยวิจารณ์หน่อยได้มั้ยครับ" อย่าว่าแต่อีกคนเลยที่ประหม่า เขาก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ประโยคเชิญชวนเมื่อครู่ฟังดูแล้วไม่น่าไว้ใจสุด ๆ เลย

"ฉันไม่เก่งเรื่องพวกนี้สักหน่อย"

"ไม่เป็นไรครับ นะ?" โอโทริรู้ว่าชิชิโดะแพ้รอยยิ้มแบบไหน และเขาก็กำลังยิ้มแบบนั้นอยู่

อีกฝ่ายกระชับกระเป๋าเป้ "ก็ได้"

เดินนำมาที่เปียโนตัวใหญ่กลางห้อง ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ วางนิ้วลงบนลิ่มนิ้ว กำลังจะกดนิ้วลงบนโน้ตตัวแรกของเพลง แต่ก็ชะงัก

"ทำไมไปยืนตรงนั้นล่ะครับ"

"เอ๊ะ" คนโดนทักทำหน้างง เขาคลี่ยิ้ม ยื่นมือไปจับข้อมืออีกฝ่าย ออกแรงดึงเบา ๆ ให้ก้าวขาตาม "มานั่งข้าง ๆ ผมสิ"

"นะ นั่ง?" เก้าอี้แค่นั้นน่ะนะ แต่พอเห็นเจ้ารุ่นน้องตัวสูงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นนั้นเขาก็ทรุดนั่งลงข้างๆ อย่างเสียไม่ได้

"แล้วฉันมานั่งอย่างนี้นายจะเล่นถนัดเหรอ"

"ถนัดสิครับ ขอแค่ชิชิโดะซังตั้งใจฟังก็พอ นะครับ"

คนเท่ผงกหัวหงึกอัตโนมัติ สายตาจับจ้องไปยังนิ้วเรียวเสียวที่เริ่มพรมลงบนลิ้มนิ้วเปียโนตรงหน้า
ท่วงทำนองหวานที่เขาไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร แต่มันรื่นหูจนหลุดยิ้มบางออกมา

ชิชิโดะเลิกคิ้วกับเสียงนุ่มของพาร์ทเนอร์ของตนที่เริ่มร้องเพลงตามทำนอง แน่นอนว่าเสียงของโอโทรินั้นเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่ไม่ใช่กับการร้องเพลงแบบนี้ แทบจะเรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกที่ได้ฟังคนข้าง ๆ ร้องเพลง และอดคิดไม่ได้ว่า... โจทาโร่ช่างเป็นคนที่มีเสน่ห์มากเหลือเกิน



เนื้อร้องชวนเขินถูกร้องออกจากปากรุ่นน้อง ตลอดสี่นาทีหัวใจเขาทำงานหนักไม่หยุด ความหมายของเพลงเกือบทำให้คนเท่เอาหน้าซุกกระเป๋าปกปิดความอาย พอเหลือบตามองคนข้าง ๆ ก็ยิ่งเขินมากกว่าเก่า

ก็เจ้าโอโทริเล่นมองด้วยแววตาหวานเชื่อมเหมือนมีน้ำตาลสักร้อยกิโลอยู่ในนั้น!! จะทำให้หัวใจวายตายเลยหรือไงกัน!?

แอบเห็นสีเลือดฝาดตรงแก้มของอีกฝ่ายเขาก็ยิ่งเขิน ช็อคโกแลตรูปหัวใจในกระเป๋าคงละลายเหลือใจเขาตอนนี้ไปหมดแล้วก็ได้ โอย...




เมื่อโน้ตตัวสุดท้ายจบลง ชิชิโดะก็แทบจะระเบิดตัวเองกับคำถามที่อีกฝ่ายถามมา

"เป็นยังไงบ้างครับ"

เป็นยังไง? ก็เขินสิวะ!! ให้ตายเถอะ เขาได้แค่คิด แค่คิดในใจเท่านั้นแหละ ใครจะพูดออกไปล่ะ โคตรไม่เท่เหอะ

"ก็...ดี เพราะดี เก่งนี่นายน่ะ" แก้เขินด้วยการตบอั้กเข้าที่หลังรุ่นน้อง ก่อนจะลุกพรวดเตรียมจะเดินหนี แต่ก็ไม่ทันอีกฝ่ายที่คว้าข้อมือเขาไว้ได้

"ผมดีใจที่ชิชิโดะซังชอบนะครับ"

โว้ย!! พอกันที!!! เขาสะบัดมือ รีบรูดซิปกระเป๋าที่กอดไว้ทั้งวันออก ยื่นกล่องของขวัญให้แบบส่ง ๆ ลุกจากเก้าอี้ก้าวขาฉับ ๆ เตรียมกลับบ้าน ใบหน้าแดงก่ำ มือสั่น เหงื่อออก เขินจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว! วางแผนฆ่ากันแน่ ๆ อยากแข่งเดียวไม่อยากคู่กับเขาก็บอกกันตรง ๆ ก็ได้มันง่ายกกว่าการทำให้เขินจนตายแบบนี้ไม่ใช่หรือไง!? ตอนให้ของขวัญก็ไม่เท่ วันนี้ชิชิโดะ เรียวไม่เท่เลยสักนิด!

กำลังจะเปิดประตู แต่ก็หยุดไว้ก่อน ทำเท่ก่อนกลับก็ไม่เสียหายนี่ เด็กหนุ่มบอกตัวเองในใจ

หันหน้ากลับมา คนที่เล่นเปียโนเมื่อครู่กำลังก้มมองกล่องของขวัญในมือ เขากระแอ่มเสียงดังเรียกความสนใจ

"สุขสันต์วันเกิด!" พูดเสียงดังฟังชัด "สุ สุ สุ... อึก" อีกนิดเดียวเรียว "สุขภาพแข็งแรง อยู่เป็นพาร์ทเนอร์ของฉันไปตลอดก็แล้วกัน" พูดจบก็เปิดประตู วิ่งพรวดออกไปไม่หันมามองอีก

โอโทริยิ้มกว้าง ค่อย ๆ แกะกล่องของขวัญ กระดาษเบี้ยวซ้ายเบี้ยวขวาไม่เป็นมืออาชีพ ห่อเองแหง ถ้ายิ้มมากกว่านี้อีกนิดปากคงใกล้ถึงหูแล้วแน่ ๆ ในกล่องมีช็อคโกแลตรูปหัวใจนอนแอ้งแม้งอยู่ในนั้นหลายก้อน ขนาดไม่เท่ากันอีกต่างหาก คนนั้นจะน่ารักไปถึงไหนกัน

"เก็บไว้กินปีละอันดีมั้ยเนี่ย" โอโทริยกมือลูบหน้า มืออีกข้างหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกง พิมพ์ข้อความสั้น ๆ ไปหาคนให้ของแล้วยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้ง