วัฒนธรรมvisual keiเป็นที่นิยมอยู่เพียงแค่ในกลุ่มเล็กๆ นั่นทำให้วงดนตรีส่วนใหญ่ไม่อาจก้าวออกจากโลกใต้ดิน (แน่นอนว่าวงที่ดังระดับโลกก็มี หรือที่ขึ้นมาบนดินแล้วก็กลับลงไปก็มี)  ด้วยความMinorนี้ ทำให้ศิลปินให้ความรู้สึกเหมือนรุ่นพี่สุดฮอทในโรงเรียน มากกว่าสตาร์ที่เอื่อมไม่ถึง 

 แต่ก็ยังมีความต่างจากศิลปินอินดี้อื่นๆตรงที พวกเค้ายังมีมุมที่เอื้อมไม่ถึง มีมุมส่วนตัวที่ไม่เปิดเผย ยังมีกำแพงกั้นระหว่างศิลปินและแฟนคลับอยู่

 ความใกล้ชิดนี่แหละที่ทำให้ฝันของสาวๆเตลิดเปิดเปิงได้ง่ายดาย และกำแพงที่ขวางไว้ก็ล่อใจให้เจ้าไปทำลายมันจริงๆ 

-----งานรูปคู่ก็มี

 

 เราเรียกความรักแบบนี้ว่า"อิโระโค่ย(色恋)" ที่จริงมันเป็นคำที่มักใช้เวลาเที่ยวกลางคืนกับพวกโฮสต์ สาวคาบาเร่ หรือคู่นอน มาจากคำว่า 色 อิโระ ที่แปลว่าสีสัน  และ 恋 โค่ย ที่แปลว่าความรัก สื่อถึงความรักเพื่อความสนุกชั่วคราว เพื่อผลประโยชน์ร่วมกัน ยังไม่ใช่รักแท้ของทั้งสองฝ่าย(แต่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งน่ะไม่แน่)

 ในมุมมองของเราการใช้"อิโระโค่ย" นี่คือการตลาดชั้นเลิศ เหมือนการขายProduct ควบคู่กับService ซึ่งช่วยเพิ่มกำไรได้มากเลยทีเดียว

 ยังไงนะหรอ

 ก็เวลาวงๆหนึ่งขายซิงเกิลเพลงหนึ่งเพลง

 หากคนฟัง แล้วชอบ เค้าก็ซื้อซีดี 1 แผ่น

 แต่หากคนคนนั้นรู้สึกมีความรัก อยากสนับสนุน ความอยากเปย์ต่อศิลปินเพิ่มขึ้นมาด้วย มันก็อาจจะไม่จบที่แผ่นเดียว

 แต่หากซื้อซีดี แล้วได้พูดคุย ได้ลายเซนต์ เค้าก็อาจจะซื้อเพิ่ม

 ยิ่งพอได้พูดคุย ได้ใกล้ชิดแล้วติดใจ ก็คงจบลงที่ซื้อเพิ่ม เปย์เพิ่ม เพื่อให้ได้ใกล้ชิดมากขึ้นไปอีก

 การจะทำให้แฟนคลับมือความรักต่อศิลปินได้ ต้องมีการตกแฟนๆค่ะ 

 ทั้งตอบDM ตอบทวิต มีอีเวนท์ตอบไลน์ ทั้งเพื่อเป็นการทำให้แฟนคลับเห็นความน่ารัก ให้แฟนๆเอ็นดูและอยากสนับสนุน และบางทีก็เพื่อทำยังไงก็ได้ให้แฟนคลับเข้าใจว่าศิลปินกำลัังสนใจฉัน รู้สึกถึงตัวตนของฉัน ฉันมีโอกาสจะเป็นคนสำคัญของเขา(เพราะงั้นก็เปย์เข้าไป)

นี่แหละที่เรียกว่าถึงเขาหลอก ก็เต็มใจให้หลอก