ตะลึง ตะลึง ตะลึง ตะลึง ตึ๊งตึง..........
เธอทำให้ฉันตะลึง ตะลึง ตะลึง ตะลึง
เมื่อเหลือบมองเข็มนาฬิกาก็พบว่า ห้าทุ่มสิบนาทีเสียแล้ว
วินาทีนั้นใจมันร้อนรุ่ม หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ตาก็พลันโตจนแทบจะหลุดออกจากเบ้า
ตายๆๆ ตายแน่ๆ งานฉัน เดดไลน์ ห้าทุ่มห้าสิบเก้านาที มีเวลาอีกไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่างานรีบ งานด่วน
"ไอเราก็ว่าจะงีบสักนิด แต่นึกได้ว่างานยังไม่เสร็จ การนอนของเราเลยต้องสะดุดหยุดไว้ ณ ตรงนั้น" ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง
"ทำสิ ทำงานๆๆๆๆๆ จะได้มีคะแนน" ความคิดด้านดีดังขึ้นในหัวฉัน (อารมณ์ประมาณว่ามีฝ่ายขาว กับฝ่ายดำมาพูดกรอกหูอยู่ข้างๆ)
"ไม่ทำโว๊ยยยย ได้แค่ไหนก็แค่นั้น ง่วงจะนอนนนนน" ความคิดด้านมืดดังขึ้นในหัวฉันอีกครั้ง
ทัันใดนั้นเอง เพลง "ตะลึง-อนัน อันวา" ก็ดังขึ้นมาในหัวเช่นเดียวกัน
เห็นอย่างนี้ก็ต้องลุยสิ รออะไร ต้องลุยให้ถึงที่สุด สู้จนนาทีสุดท้าย
ตอนนี้ฉันฮึกเหิมพร้อมลุยงานเสียเต็มประดา ด้วยพลังของเดดไลน์ ฉันต้องทำได้
เสียงนาฬิกาเดินหนึ่งครั้ง หัวใจฉันพลันเต้นเร็วเป็นสองเท่า ช่างเป็นทำงานที่น่าตื่นเต้นเสียจริง
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...
ทุกนาทีมีค่าเสมอ อย่าปล่อยให้งานทับถมเป็นดินพอกหางหมู
ถ้าเราทยอยทำตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องมานั่งตะลึงอย่างนี้
อีกอย่างทุกงานเป็นการฝึกฝนเพื่อให้เกิดการพัฒนา และสอนให้เรามีความรับผิดชอบต่อหน้าที่
ปล. นี่แหละคืองานของฉัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in