การที่เราอยู่มาตั้งแต่เกิดจนถึงอายุ 21 ปีบริบูรณ์  โดยไม่มีแฟนนี่มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจมากเลยหรือ?  ฉันสงสัยกับทีท่าที่เพื่อนคนหนึ่งตกใจเมื่อได้รู้ว่าช่วงชีวิตฉันที่ผ่านมากว่าเศษหนึ่งส่วนสาม...ไม่...เคย...มี...แฟน...มา...ก่อน...เลย!!  มันน่าตกใจขนาดนั้นเชียวหรือ

            การที่ไม่เคยมีแฟน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เคยมีความรักเสียเลยทีเดียว  คนนะไม่ใช่หุ่นยนต์  ฉันก็มีหัวใจ มีรัก  โลภ  โกรธ หลง  เหมือนกับมนุษย์ทั่วๆ ไปนั่นแหละ  เพียงแค่ความรักของฉันมันไม่ได้สวยงามและสมหวังดั่งใครหลายคนก็เท่านั้นเอง 

            “ก็เหมือนกับสายลมที่พัดผ่านมาให้พอได้รับรู้ว่าฉันคือลม  แล้วก็พัดผ่านไปอย่างง่ายดายโดยที่บางครั้งเราก็ยังไม่ทันได้ทำความรู้จักกันดีพอ...”

            และบางครั้งเราก็ไม่ได้ตั้งใจ  ไม่ได้ยินดี ให้ความรักนั้นเข้ามาอิทธิพลกับชีวิตเราเสียด้วยซ้ำ  จริงๆ แล้ว ความรักมันก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย ถ้า...ไม่มีคนพามันไปนั่งอยู่ในสักห้องหัวใจของใครคนหนึ่ง

            คนๆ นั้นเปรียบดั่งสายลม  ช่างแสนดีและโหดร้ายในเวลาเดียวกัน  สายลมจะรู้หรือไม่ว่าในขณะที่พัดผ่านมานั้น  ได้สร้างรอยยิ้มและทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้น  ตุ๊บๆ ตุ๊บๆ  ตุ๊บๆ   แต่ไม่นานสายลมก็พัดผ่านไป  อย่างไม่เหลียวกลับมามอง  เหลือไว้เพียงอากาศที่ร้อนอบอ้าวจากไอแดด  และผุยผงของฝุ่นละอองราวกับว่าพัดมาให้ความหวังพอได้ความรักกลับคืนก็จากไป  ทิ้งเพียงคราบน้ำตาให้ดูต่างหน้า  ให้ไว้เป็นบทเรียน

            บทเรียนครั้งแรกจะสร้างกำแพงให้เราไว้ป้องกันตัวเองจากภัยพิบัติที่สายลมอาจนำมาให้เราอีก  ฉันยอมร้อนอยู่ในกำแพงที่ไม่มีลมผ่านไปได้  ดีกว่าเย็นเพียงชั่วครู่แล้วทำร้ายเราด้วยเศษฝุ่นละออง  หรืออาจจะกลายเป็นพายุก็เป็นได้ทั้งนั้น

            แต่แล้วก็มีสายลมผ่านเข้ามาจนได้  ฉันหวัง...

            ฉันหวังว่าสายลมจะไม่ทำร้ายฉัน

            ฉันหวังว่าสายลมจะไม่พัดหนีไม่ไหนอีก

            ฉันหวังว่าจะได้พบความรักที่สมหวังกับเขาสักครั้ง

            แต่สุดท้าย...ฉันก็ผิดหวัง

            กี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องหลั่งน้ำตาให้กับความรัก

            กี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องพร่ำเพ้อถึงคนที่ไม่คิดจริงจัง

            ฉันเคยหมดหวังและไม่อยากหวังอีก  แต่ถ้าคนเราไม่หวังเลยชีวิตจะมีความหมายอย่างไรเล่า  ในเมื่อเราอยู่ได้ก็เพราะความหวัง 

            แม้ฉันจะยังไม่เคยสมหวัง  แต่ฉันเชื่อว่ามันจะต้องมีวันของเรา  วันที่สายลมจะพัดพาความรักมาให้ฉัน  และไม่พัดเขาคนนั้นหนีไปไหนอีก  ฉันยังคงเฝ้ารอความรักในอีกรูปแบบ  ความรักที่จะเติมเต็มสิ่งที่ฉันไม่เคยมีมาก่อน  ฉันอยากจะรักได้อีกครั้ง  อยากจะเป็นดาวที่คู่กับฟ้า 

...ฉันยังรอ รออย่างมีความหวัง...

...และหากสายลมพัดความรักมาให้อีก  แต่ก็ยังไม่สมหวังอย่างไรเสียชีวิตก็ต้องเดินต่อไป...    

...แม้สายลมแห่งรักจะพัดพาทั้งลมที่แสนเย็นช่ำและลมอันร้อนระอุ  เราก็ต้องการและรอคอยมันอยู่ดี...

ฟังเพลงอยู่เพลินๆ  เรื่องเก่าๆ ก็แวะเข้ามาทักทายเสียอย่างนั้น