จุดเริ่มต้น และจุดสิ้นสุด เกิดขึ้นกับทุกสรรพสิ่งบนโลก ไม่เว้นแม้แต่ความสัมพันธ์  เมื่อเลิกรากันไปไม่ว่าจะความสัมพันธ์แบบไหนไม่มีคำว่า ไม่เจ็บ และบอกไม่ได้ว่า ใครเจ็บกว่า...

เชื่อว่าทุกคนคงมีเพลงที่ฟังแล้วบ่อน้ำตาแตก ฟังแล้วก็ไม่พ้นจะห้วนนึกถึงเรื่องราวที่เจ็บปวดในอดีต และเพลงเหล่านั้นก็ไม่ต่างอะไรจากหนามที่ค่อยทิ่มแทงเราอยู่ แต่มันก็เกิดจากที่เราชี้ให้มันเป็นหนามเอง ทำไมเราถึงปล่อยให้หนามทิ่มแทงตัวเอง ก็เพื่อจะได้รู้ว่าเรายังมีหัวใจเจ็บเป็นไม่ได้ตายด้าน

ทุกครั้งที่ยูทูปรันมาถึงเพลงนี้เรามักจะกดข้ามอยู่บ่อยๆ เพราะฟังทีไรเหมือนไปสะกิดต่อมน้ำตาอยู่เรื่อยแต่ก็เหมือนเป็นโรคจิตชอบฟังเพลงที่ทำให้ตัวเองเจ็บทั้งๆ ที่เลือกเดินออกมาจากความเจ็บ บ้าชะมัด!!

และทุกครั้งที่ฟังมักจะเกิดคำถามขึ้นในหัวว่า...ถ้าวันนั้น...

ถ้าวันนั้นเราไม่พลั้งพูดคำนั้นไปทุกอย่างคงไม่พังแบบนี้

ถ้าวันนั้นเราไม่เผลอทำแบบนั้นไปคงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

ถ้าวันนั้นเราทำอะไรสักอย่างคงจะไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง

ถ้าวันนั้นเราหันหน้าคุยกันคงไม่ต้องจบลงด้วยการเลิกรา

นานาเหตุผลที่เรามักโทษตัวเองทุกครั้งที่มีบางสิ่งมาสะกิดต่อมความทรงจำที่ไม่สวยงามนักในอดีตเหตุผลร้อยแปดที่ทำให้เราจมปลักอยู่กับความทรงจำสีจางๆ แต่กลับชัดเจนทุกครั้งที่ผุดขึ้นมาในหัว

“แปลกจริงทำไมบางเรื่องที่อยากจำกลับไม่จำแต่บางเรื่องที่อยากลืมแทบตายกลับไม่ลืม”

หรือจริงๆ แล้วเวลามันไม่ได้ทำให้เราลืมได้ แต่เวลามันแค่บรรเทาความเจ็บปวดลงเท่านั้น แม้เราจะเดินออกมาจากมัน ทิ้งทุกอย่างที่จะทำให้นึกถึง(แต่บางอย่างก็ทิ้งไม่ลง)  ลบรูปที่เคยถ่าย(ซึ่งบางรูปก็ยังอยู่เพราะเสียดาย)  ลบเพื่อนในเฟซบุ๊ค(อันนี้ทำใจลบไม่ได้จริงๆ)  พยายามไม่ไปในที่ที่มีความทรงจำของเราและเขาอยู่(พยายามแล้วความรู้สึกเดิมก็ย้อยกลับมาอยู่ดี)

 สุดท้ายก็ได้พบว่า  ถ้าจะให้ลืมคงทำไม่ได้  เพราะภายในความรู้สึกแย่ๆ   มันยังมีความรู้สึกดีๆ  ที่ติดอยู่ข้างกัน แค่ช่วงเวลาหนึ่งเราจะนึกถึงแต่เรื่องที่ทำให้ใจมันเจ็บ เพื่อจะได้จำว่าเราเจ็บแค่ไหนถ้าไม่ลืมก็จะเจ็บอยู่อย่างนี้

เพราะที่จริงแล้วเรายังรัก รัักทั้งๆ ที่เจ็บ...