เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
My Hopeless StoryHopeless romantic
ความรักต้องการฉันไหมนะ
  • ความรักต้องการฉันบ้างไหมนะ?”
    คือ คำถามที่จะเกิดขึ้นในวันที่เรารู้สึกว่า “ความรัก” เป็นเรื่องยากเย็นในชีวิตเราเหลือเกิน ความรักสำหรับคนอื่นมันจะน่ากลัวแบบนี้บ้างไหมนะ?

    เราเป็นใครน่ะเหรอ ในสายตาของคนรอบตัว เราคงเป็นผู้หญิงวัยใกล้สามสิบคนนึง ที่อารมณ์ดี ชอบแต่งตัวสวยๆ ดูมั่นใจในตัวเอง มีเพื่อนมากมาย มีครอบครัวอบอุ่น จริงๆ เราก็ดูมีความพร้อมเลยแหละ ...ซึ่งถามว่าเราเห็นด้วยไหม เราก็ไม่ได้ปฏิเสธนะ ในแง่ของชีวิตโดยรวม เราก็มีความสุขนะ เราว่าเราเข้าใจและเคารพตัวเอง เราเลยดีลกับปัญหาต่างๆ ที่เข้ามาได้เสมอ แต่เรามีนิสัยเสพติดความสมบูรณ์แบบ (perfectionism) โดยไม่รู้ตัว ซึ่งนิสัยเจ้ากรรมนี่แหละที่ก่อปัญหา เพราะในด้านความสัมพันธ์ ในสังเวียนความรัก เราคือคนล้มเหลวคนนึงเลยแหละ...

    “เราไม่เคยมีแฟน หรืออะไรที่ใกล้เคียงความรัก”
    ในช่วงวัยรุ่น เราก็มีแอบชอบเค้านะ แต่เราก็จะแสดงออกแบบที่ติ่งชอบศิลปิน (เราเป็นติ่งมาตั้งแต่อายุสิบสามและเติบโตมาในสังคมหญิงล้วน จนเรียนมหา’ลัยก็ยังเรียนภาคที่มีแต่ผู้หญิงที่ชอบเรียน ความติ่งเนี้ยก็เป็นปัญหาอื่นๆในชีวิตเหมือนกันไว้คราวหลังจะเล่าให้ฟังนะ ><) คือถ้าเราชอบใคร เราจะแสดงออกให้โลกรู้ จนเค้ารู้ ซื้อขอให้ ทำนั่นนี่ให้ แต่เราจะไม่กล้าเข้าไปทำความรู้จัก เป็นตัวเอง หรือแม้แต่เป็นเพื่อนเค้าด้วยซ้ำ เราใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่นไปแบบนั่นแหละ เลยไม่รู้จักกับความรักไปซะตั้งแต่วัยที่ไม่ต้องคิดเยอะ วัยที่หัวใจน่านำทางเราไปง่ายๆ ♡

    พอถึงวัยทำงาน ในชีวิตปัจจุบันที่ปัจจัยในการใช้ชีวิตอื่นๆ เริ่มลงตัว 
    “เรากลับคิดเยอะกับเรื่องความรักความสัมพันธ์”
    จริงๆ ควรเรียกว่า “ความกลัว” น่าจะดีกว่า เพราะทุกครั้งที่มีใครเขามาเราจะปั่นป่วน รู้สึกโหวงเหวง คิดแล้วคิดอีกว่าเราควรข้ามประตูเขตความสัมพันธ์นี้ไหม ที่ๆ เราไม่รู้จักมันเลย ที่ๆ เราไม่ใช่เงื่อนไขเดียวที่ทำให้มันประสบความสำเร็จ นิสัย perfectionism ของเราเองโจมตีเราอย่างหนักด้วยคำถามมากมายจนนอนไม่หลับ

    คนนี้คือคนที่ดีที่สุดรึยังนะ?
    เราจะเสียใจรึป่าว?
    แต่คนนี้จะเหมาะสมกับเรารึป่าว?
    ชีวิตเราก็ดีอยู่แล้วนะ จะหาเรื่องเจ็บตัวทำไม?
    .....

    คำถามพวกนี้มักนำเรามาสู่การปฏิเสธความสัมพันธ์ที่คนอื่นหยิบยื่นให้ทันทีถ้าคนนี้ดูไม่ใช่เอาซะเลย เพราะส่วนตัวไม่อยากให้ความหวังใคร และไม่อยากให้ใครเข้ามาในชีวิตมากหนัก
    แต่ถ้าฝืนใจก้าวเข้าไปในเขตพรมแดนความสัมพันธ์ได้ ก็จะหลบๆ ซ่อนๆ ไม่เปิดใจ พอมีความเสี่ยงหรือสัญญาญอะไรมาสะกิดใจนิดเดียวเราก็จะออกมาแสดงตัว ให้เจ้าหน้าที่ความกลัว ลากตัวเรากลับไปโยนไว้นอกเขตความสัมพันธ์เหมือนเดิม ซึ่งทุกครั้งที่เราวิ่งหนีออกมาแบบนั้น ความกลัวในใจเราจะใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น ทำให้การเริ่มต้นใหม่มันยากขึ้น ยากขึ้นทุกที  ช่วงเวลาเหล่านี้แหละที่เราเฝ้าถามตัวเองว่า

    “ความรักต้องการฉันบ้างไหมนะ?”  ทำไมคนอื่นเค้ารักกันได้ ทำไมความรักถึงยากสำหรับเรานัก หรือเราคือคนโชคร้าย
    มันแอบตลกร้ายที่ความรักคือจุดอ่อนของเรา ที่เราหาทางออกเองไม่ได้ เราอ่อนแอกับเรื่องนี้ทุกครั้ง หลายครั้งที่เราต้องแกล้งเข้มแข็ง แกล้งขำทั้งที่มันไม่ตลกเลย

    เราจะเจอคนที่พาเราหลบหนีจากความกลัวนี้ได้รึป่าว คนที่อบอุ่นเหมือนบ้าน คนที่เราจะมีช่วงเวลาร่วมกันเหมือนฉากโรแมนติกในซีรี่ส์เกาหลีที่เราชอบดู เราก็อยากแชร์ความอบอุ่นและเป็นบ้านของเค้าเหมือนกัน น่าจะเรียกเขาว่าคนที่ใช่หรืออะไรทำนองนั่น เรายังแอบหวังแหละทั้งที่แทบไม่มีอะไรให้หวังว่าเราอาจเจอ คนที่แอบบอกกับเราว่า “ไม่ต้องกลัวนะ ความรักก็ต้องการเราเช่นกัน”  ♥︎

    นี่แหละเรื่องราวของฉัน “hopeless romantic”...ยินดีที่ได้รู้จักคุณผู้อ่านนะคะ เราจะโรแมนติกอย่างสิ้นหวังไปด้วยกัน :)

    #ความสัมพันธ์ #ความรัก #ความกลัว #กลัวความรัก #โรแมนติก #hopeless_romantic #บันทึกความรู้สึก #ไดอารี่ #diary 



Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in