26

Squeak

(ภาษาไทยด้านล่างค่ะ)

His body is as cold as ice. His face is as pale as paper. He is gone. They announced his death after a long heartbreaking surgery. My prayer isn’t reach heaven. Maybe I’m not good enough for god to listen to my wish.

My human is on the small bed. His eyelids close. It looks like he is just sleeping. I wonder if he felt the same when he held my lifeless cat body.

“Leon…I’m sorry.”

“It’s not your fault, Thomas. It’s mine. If I didn’t come back, he would live his life normally and happily. My greed killed him. I killed him.” My tears start to roll down my cheek. My throat completely feels dry. I can’t speak any longer. My voice fades, and I can’t stop coughing.

“You have been crying for more than ten hours now. I will bring you some food and water. Please, don’t hurt yourself.”

Thomas gets out of the room. A nurse comes in and gives me Riley’s things. Including his phone that she asks me to contact his family. How can I tell his mother? Even I don’t want to believe this. I unlock Riley’s phone with my finger. He let me play it a lot so he saved my fingerprint on it. The picture on home screen is me with the cat ears. He begged me not to delete it. As I stare blankly at myself, my eyes are creating a storm.

I put down the phone. Grab his hand and bring it to my cheek. He did that when I cry. You don’t like it when I’m sad, do you? I’m crying. Do you see it? Come back and hug me, please. I don’t know how to stop my own tear without you.

“Why don’t you try a kiss and wake me up, silly? ”

My eyes hurt so bad to the point that open it is hard. That is Riley’s voice. Is it his spirit?

“Your squeaky cry annoys Grim Reaper. They have to send me back and comfort you.”

I’m at a loss for words. Riley gets up from the bed. His arms pull me up to sit with him. Is this Satan’s illusion? Don’t be so mean. Don’t do this to me.

“What’s with your legs? Is it broken? Damn. I thought I perfectly protected you. Why are you staring at me like this? Aren’t you happy? ”

“Riley? ”

“It’s me.”

“Riley.” I throw myself to him. It’s a little bit hard to move with the splint on both of my legs. But he accepts me in his warm embrace.

“Are you getting better now, Leon? Jesus! What?!”

The door is opened with the sound of something hits the ground. Thomas stands there like a statue. Hamburgers are rolling out of the plastic bag which he drops it.

“In the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit. Amen.” Thomas makes a cross gesture, puts his hand together and closes his eyes.

“Thomas, I’m not a ghost. Even if I am, I don’t scare of god. I want to meet him and punch him harshly.”

“Dead people can return to life. What is this sorcery? This is a miracle, magical. A world greatest secret has be solved! Who are you?! ”

“Calm down. You are too excited. And you are too quiet, my silly cat.” Riley giggles. He kisses me lightly and observes my legs.

“Thanks god. He listens to our prayer and brings you back.”

“No. Thanks me. I bring myself back. Is that food? I’m starving. How long did I sleep? ”

Thomas swiftly scoops all the hamburger up, bring it to Riley and me. He asks a lot of things. And Riley tells us what happened in the other world. It’s unbelievable. Doctors and nurses are shocked too. They said it’s impossible for him to be alive. All his organs were severely crushed. They examine Riley again. Everything turns out like he didn’t get hit.

“I have a superman as a friend. How cool is it.” Thomas grins from ear to ear.

“I’m an ordinary human being. Just squeak through devil’s claw. Wait! I hear similar voice.”

Is it Satan? We stop walking even though we are in front of his house. I’m not actually walking but sitting in the wheelchair. So it’s hard for me to look up and see Riley’s expression. A minute later, Riley pushes my wheelchair to the yard. He runs in the house and comes back with a shovel.

“What are you doing? ” Thomas asks.

“Digging his body out.”

Whose body? Me? I exchange glances with Thomas. With our injured arm and legs, we can’t help Riley. We wait until we can hear rats squeak.

“Thomas! Close his eyes.”

“Why? ” Thomas is confused. But he still uses his hand to cover my eyes. I can’t see anything. Suddenly, I can feel the tension on Thomas’ hand. Stinking smell blows in the air.

“It’s rotten.” Riley whispers with desperate voice.

“And bitten.” Thomas also whispers.

“Can I see now? ”

“Wait! Give me five minutes.”

When I open my eyes, Riley is kneeling in front of my grave. His tears are falling. His hands are full of dirt. Did he dig my grave and bury it back?

“They said they will give your life back. But with your body, your real body. But I was stupid. I buried you without a container. Rats bit your body. It can’t be use now. You can’t have your life back. This is unfair. Give it back to him! ”

Riley hits the ground with the shovel. His eyes full of anger, confusion and desperation. I push my wheelchair to get close to him. Softly touch his dirty hand.

“It’s OK, Riley. You do a lot of dangerous things for me. You don’t have to do it anymore.”

We hear rats squeak. Sound like a Satan’s laugh.

---------------------------------------------------------------------------------

ร่างกายของเขาเย็นราวกับน้ำแข็ง ใบหน้าของเขาซีดราวกับกระดาษ เขาจากไปแล้ว พวกเขาประกาศการตายหลังจากการผ่าตัดที่แสนยาวนานและน่าเจ็บปวดใจ คำภาวนาของผมไปไม่ถึงสวรรค์ บางทีผมอาจไม่ใช่คนดีพอที่พระเจ้าจะฟังคำขอพร

มนุษย์ของผมอยู่บนเตียงเล็ก เปลือกตาของเขาปิด ดูเหมือนเขาแค่หลับอยู่ ผมสงสัยว่าเขารู้สึกเหมือนกันไหมตอนที่อุ้มร่างแมวไร้ชีวิตของผม

"ลีออน...ฉันขอโทษ"

"มันไม่ใช่ความผิดของคุณ โทมัส ความผิดผมเอง ถ้าผมไม่ได้กลับมา เขาคงใช้ชีวิตปกติและมีความสุข ความโลภของผมฆ่าเขา ผมฆ่าเขา" น้ำตาเริ่มกลิ้งลงมาบนแก้ม คอของผมแห้งผาก ผมไม่สามารถพูดอะไรได้อีก เสียงผมหายไป และผมหยุดไอไม่ได้

"นายร้องไห้มามากกว่าสิบชั่วโมงแล้วตอนนี้ ฉันจะเอาอาหารกับน้ำมาให้ ได้โปรดอย่าทำร้ายตัวเองนะ"

โทมัสออกไปจากห้อง นางพยาบาลเข้ามาและให้ของไรลีย์กับผม รวมถึงโทรศัพท์ที่เธอขอให้ผมติดต่อครอบครัวเขา ผมจะบอกแม่เขาได้ยังไง แม้แต่ผมเองยังไม่อยากเชื่อ ผมปลดล็อกโทรศัพท์ของไรลีย์ด้วยนิ้ว เขาให้ผมเล่นมันบ่อย ดังนั้นเขาเลยเซฟลายนิ้วมือผมไว้ รูปหน้าจอเป็นผมที่มีหูแมว เขาขอร้องไม่ให้ผมลบ ขณะที่ผมจ้องไปที่ตัวเองอย่างว่างเปล่า ตาของผมก็เริ่มก่อพายุ

ผมวางโทรศัพท์ลง คว้ามือของเขาและนำมันมาที่แก้มผม เขาทำอย่างนี้เวลาผมร้องไห้ คุณไม่ชอบเวลาที่ผมเศร้าใช่ไหม ผมกำลังร้องไห้ คุณเห็นรึเปล่า กลับมาและกอดผมทีได้โปรด ผมไม่รู้ว่าจะหยุดน้ำตาตัวเองได้ยังไงเมื่อไม่มีคุณ

"ทำไมนายไม่จูบและปลุกฉันล่ะ เด็กโง่"

ตาของผมเจ็บมากจนถึงจุดที่การลืมตาเป็นเรื่องยาก นั่นเสียงไรลีย์ วิญญาณเขาเหรอ?

"เสียงร้องไห้แหลมๆ ของนายทำให้ยมทูตรำคาญ พวกเขาต้องส่งฉันกลับมาปลอบนาย"

ผมหมดซึ่งคำพูด ไรลีย์ลุกขึ้นจากเตียง แขนของเขาดึงผมขึ้นไปนั่งด้วย นี่เป็นภาพลวงตาของซาตานรึเปล่า อย่าใจร้ายนักสิ อย่าทำแบบนี้กับผม

"เกิดอะไรขึ้นกับขานาย มันหักเหรอ ให้ตาย ฉันคิดว่าฉันปกป้องนายได้อย่างสมบูรณ์แบบนะ ทำไมนายจ้องฉันแบบนั้น ไม่ดีใจเหรอ"

"ไรลีย์? "

"ฉันเอง"

"ไรลีย์" ผมกระโจนเข้าหาเขา มันยากเล็กน้อยที่ต้องเคลื่อนไหวเมื่อมีเฝือกอยู่บนขาผมทั้งสองข้าง แต่เขาก็รับผมเข้าไปในอ้อมกอดแสนอบอุ่น

"รู้สึกดีขึ้นรึยัง ลีออน? พระเจ้า! อะไรน่ะ?! "

ประตูเปิดขึ้นพร้อมเสียงอะไรบางอย่างกระแทกพื้น โทมัสยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนรูปปั้น แฮมเบอร์เกอร์ร่วงออกมาจากถุงพลาสติกที่เขาทำหล่น

"เดชะพระนาม พระบิดา พระบุตร และพระจิต เอเมน" โทมัสขยับมือเป็นไม้กางเขน พนมมือเข้าหากันและปิดตา

"โทมัส ฉันไม่ใช่ผี ถึงแม้ว่าใช่ ฉันก็ไม่กลัวพระเจ้า ฉันอยากเจอเขาและต่อยเข้าแรงๆ "

"คนตายกลับมามีชีวิต นี่มันมนต์ดำอะไรกัน นี่มันมหัศจรรย์ ปาฏิหาริย์ ความลับยิ่งใหญ่ที่สุดของโลกถูกแก้แล้ว! นายเป็นใคร?!"

"ใจเย็น นายตื่นเต้นเกินไป และนายเงียบเกินไปแมวโง่ของฉัน" ไรลีย์หัวเราะ เขาจูบผมแผ่วเบาและตรวจตราขาของผม

"ขอบคุณพระเจ้า เขาได้ยินคำภาวนาของเราและพานายกลับมา"

"ไม่ ขอบคุณฉัน ฉันพาตัวเองกลับมา นั่นอาหาร? ฉันหิวมาก ฉันนอนไปนานแค่ไหนกัน"

โทมัสรีบกอบโกยแฮมเบอร์เกอร์ขึ้นและเอามันมาให้ผมกับไรลีย์ เขาถามหลายสิ่งหลายอย่าง ไรลีย์บอกเราว่าเกิดอะไรขึ้นในอีกโลกหนึ่ง มันไม่น่าเชื่อเลย หมอและพยาบาลต่างตกใจเหมือนกัน พวกเขาบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ไรลีย์จะมีชีวิต อวัยวะของเขาถูกชนอย่างร้ายแรง พวกเขาตรวจไรลีย์อีกครั้ง ทุกอย่างออกมาราวกับไรลีย์ไม่ได้ถูกชน

"ฉันมีซุปเปอร์แมนเป็นเพื่อน เท่ขนาดไหน" โทมัสยิ้มปากแทบถึงหู

"ฉันเป็นมนุษย์ธรรมดา แค่รอดตายจากเงื้อมมือปีศาจ เดี๋ยวนะ! ฉันได้ยินเสียงคุ้นๆ"

ซาตานรึเปล่า? เราหยุดเดินแม้ว่าอยู่หน้าบ้านของเขาแล้ว ผมไม่ได้เดินอยู่จริงๆ หรอก แต่นั่งอยู่บนรถเข็น ดังนั้นมันยากที่ผมจะมองดูสีหน้าของไรลีย์ นาทีต่อมาไรลีย์เข็นผมไปที่สวนหลังบ้าน เขาวิ่งเข้าไปในบ้านและกลับออกมาพร้อมพลั่ว

"นายกำลังทำอะไร" โทมัสเอ่ยถาม

"ขุดร่างเขาออกมา"

ร่างใคร ผม? ผมและโทมัสมองกันและกัน ด้วยมือและขาที่บาดเจ็บเราจึงช่วยไรลีย์ไม่ได้ เรารอจนกระทั่งได้ยินเสียงหนูร้องจี๊ดๆ

"โทมัส! ปิดตาเขา"

"ทำไม" โทมัสสับสน ถึงอย่างนั้นเขาก็ใช้มือตัวเองบังตาผมไว้ ผมมองไม่เห็นอะไร ทันใดนั้นผมรู้สึกได้ถึงความเกร็งจากมือโทมัส กลิ่นเหม็นลอยมาในอากาศ

"มันเน่าแล้ว" ไรลีย์กระซิบด้วยเสียงที่สิ้นหวัง

"และถูกกัด"

"ผมมองได้รึยังตอนนี้"

"รอก่อน! ฉันขอห้านาที"

เมื่อผมเปิดตา ไรลีย์กำลังคุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพผม น้ำตาหยดลง มือของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นดิน เขาขุดหลุมศพผมและฝังกลับงั้นเหรอ

"พวกเขาบอกว่าจะคืนชีวิตนายให้ แต่ต้องด้วยร่างนาย ร่างจริงของนาย ฉันโง่มากตอนนั้น ฉันฝังนายโดยไม่ได้ใส่อะไร หนูกัดร่างนาย มันใช้ไม่ได้แล้ว นายไม่อาจได้รับชีวิตคืน ไม่ยุติธรรมเลย คืนมันให้เขา!"

ไรลีย์ฟาดพื้นด้วยพลั่ว ตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ความสับสน และความสิ้นหวัง ผมผลักรถเข็นเข้าไปใกล้ จับมือที่สกปรกของเขาอย่างอ่อนโยน

"ไม่เป็นไร ไรลีย์ คุณทำเรื่องอันตรายมากมายเพื่อผม คุณไม่ต้องทำมันอีกแล้ว"

เราได้ยินเสียงหนูร้อง ฟังคล้ายกับเสียงซาตานหัวเราะ

---------------------------------------------------------------------------------

.

.

.

หัวข้อที่ยี่สิบหกของ Fictober 2017

Squeak เสียงกรีดร้องแหลม เสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าด

คิดถึงเสียงของหนูขึ้นมา เลยเอามาใช้ในบทนี้ ว่าแต่คุณยมทูตใจร้ายจริงเลย ให้อะไรก็ต้องมีข้อแม้

ยังมีพีคกว่านี้ตอนใกล้จบ (ได้ข่าวว่านี่ก็ใกล้จบ) 555 อย่าตีเรานะทุกคน จะมีความใจหายใจคว่ำทุกตอนๆ ไป