ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ประมาณสามเดือน ใครจะไปคิดว่าจากเด็กมหาลัยธรรมดาๆคนนึงที่มีความสุขกับชีวิตทั่วๆ ไป วันนึงจะกลายเป็นคนที่เฉื่อยแฉะกับชีวิตขนาดนี้ ใช้ชีวิตให้ผ่านไปแต่ละวันแบบเฉื่อยๆ ทำงานเพื่อรอวันเสาร์อาทิตย์ เพื่อกลับไปเริ่มงานวันจันทร์ และรอเสาร์อาทิตย์อีกที

      สาเหตุหลักๆน่าจะมาจากการต้องเริ่มดูแลรับผิดชอบตัวเองอย่างไม่ทันตั้งตัว และวิถีชีวิตที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตลอดชีวิตสี่ปีในรั้วมหาลัยเรียกได้ว่าแทบไม่เคยเหงาเลย พักอยู่ในหอพักของมหาลัย มีเพื่อนร่วมห้องทั้งหมดสามคน ถ้ารวมตัวเองด้วยก็เป็นสี่คนพอดี มีความสัมพันธ์ที่ดีจากรูมเมททั้งสองคนหล่อหลอมให้มีชีวิตชีวา ชีวิตมหาลัยตอนนั้นเรียกได้ว่ามีความสุขมาก เพื่อนดี เมทดี การเรียนดี คนเราจะต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกล่ะจริงไหม?

   หลังจากนั้นถึงแม้จะมีเหตุจำเป็นต้องแยกย้ายกับเมทชุดแรกไป แต่คนที่มาอยู่ด้วยทีหลังก็ไม่มีใครสร้างความลำบากใจอีกเลย ถึงแม้จะไม่สนิทกันเท่าคนเก่า แต่ก็อยู่ด้วยกันปกติสุขดี ชีวิตดำเนินอย่างนี้มาเรื่อยๆจนจบปีสี่ ด้วยความที่ตั้งเป้าไว้ว่าจะไม่กลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด จึงเริ่มกิจกรรมของเด็กจบใหม่ทันที นั่นก็คือ การหางานทำ

     ส่งอีเมล์ไปทั้งหมด 4 ที่ และไม่กี่วันหลังจากนั้นก็มีสายเข้าจากบริษัทแห่งหนึ่งโทรเรียกไปสัมภาษณ์ ตอนที่มีการติดต่อกลับมาว่าผ่านการสัมภาษณ์ ตอนนั้นไม่ลังเลเลยที่จะตกลงทำที่นั่น ด้วยเพราะเป็นบริษัทที่เป็นที่รู้จักประมาณนึง สวัสดิการโอเค เงินเดือนก็โอเคสำหรับเด็กจบใหม่

      จากชีวิตที่ต้องอาศัยอยู่กับคนอื่นมาตลอดระยะเวลาสี่ปี ก็ต้องย้ายออกมาอยู่คนเดียว เลิกงานกลับมาก็มีแค่ตัวเอง นอนกับตัวเอง และตื่นมาเจอตัวเอง ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตจะมีความู้สึกแบบนี้ เหงา...... ความเหงาค่อยๆกัดกินความสุขมากขึ้นทุกวันๆ  จากที่ไม่เคยคิดอยากกลับไปอยู่บ้านก็อยากกลับขึ้นมา จากที่เคยรอเจอคนรักได้เสมอ ไม่ว่าจะเดือนละครั้ง เดือนละสองครั้ง ก็กลายเป็นรอไม่ได้จนทำให้ทะเลาะกันบ่อยๆ จากความต้องการที่จะอยู่ด้วยกันมากขึ้นของเราเอง จากที่เคยมีความสุขง่ายๆ จากการอยู่กับเพื่อนในแต่ละวันก็กลายเป็นความเบื่อหน่าย เพราะต้องเจอแต่คนที่ทำงานที่อายุห่างกันสองรอบ ใช้ชีวิตแบบเนือยๆมาเดือนกว่า และคิดเรื่องลาออกทุกวัน 

เพิ่งเข้าใจว่าการอยู่ด้วยตัวเองจริงๆมันเป็นยังไง เพิ่งได้รู้ว่าความรู้สึกโดดเดี่ยวมันกัดกินความสุขมากขนาดไหน เพิ่งรู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปกลายเป็นคนไม่มีความสุขก็ตอนที่เห็นหนังสือที่ชองยังไม่อยากจะหยิบมาอ่าน เห็นเกมส์ที่ชอบยังไม่อยากจะเปิดเล่น หลังจากนี้คงต้องอดทนใช้ชีวิตแบบนี้ไปก่อน รอจังหวะที่จะเจองานที่ชอบหรือสังคมที่ใช่ในเร็วๆวันนี้ ยังไงก็เชื่อว่าเราก็ยังคงมีโชคเหมือนเดิมอยู่แหละน่า แค่รอให้ถึงเวลาของมันเท่านั้น