ไหลรินลงเรื่อยๆ หัวใจบีบรัดแน่น ความเหน็บชาเกาะกินในความรู้สึก สมองหนักอึ้ง จิกนิ้วมือทั้งสองข้างเข้ากับด้ามมีดแน่นหวังต้องการบรรเทาความเจ็บปวดในอกให้คลายลงบ้าง —ไม่ มันไม่ช่วยเลยสักนิด มีแต่จะทำให้เจ็บกว่าเดิมเปล่าๆ ยกมือทั้งสองข้างที่กำด้ามมีดขึ้นเหนือหัวอย่างสั่นเทา พยายามใจจดใจจ่อกับหัวใจของคนที่อยู่ใต้ร่าง 

ชายหนุ่มผมบลอนด์สลวยปรือตา เห็นร่างของคู่นอนกำลังนั่งคร่อมเขาอยู่ ในมือยกมีดสั้นค้างเหนือศีรษะ น้ำตาไหลนองหน้า เขายกยิ้มน้อยๆ ค่อยๆ ใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาคนบนตัวออกให้อย่างแผ่วเบา นิ่มนวล และอ่อนโยน ทั้งยังม้วนเส้นผมสีดำเงาอย่างหยอกเล่น —ในสถานการณ์แบบนี้เนี่ยนะ ชายผู้เป็นเจ้าของเส้นผมเงางามคิดและกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนได้กลิ่นคาวเลือด มือใหญ่ของคนใต้ร่างกอบกุมมือทั้งสองข้างของคู่นอนแน่น ค่อยๆ กดปลายมีดลงบนเนินอกของตัวเองจนของเหลวหนืดสีแดงซึมออกมา ชายผมดำร้องไห้ จ้องหน้าเขาด้วยความอาลัย หากได้ลงมือทำมันลงไปแล้วล่ะก็ คงไม่มีสิทธิ์อาวรณ์ในคราวหลัง ไม่มีสิทธิ์อย่างยิ่ง เขาโน้มตัวขึ้นไปกระซิบเสียงแหบพร่าใส่ใบหูเล็ก ขบกัดเบาๆ อย่างหยอกล้อ “ฆ่าฉันเลยสิ ที่รัก”

ร่างกายเกี่ยวกระหวัด 

ผิวสัมผัสชวนให้วาบหวาม 

ปลายนิ้วมือที่ไล้ไปตามลำคอ

แผ่นหลังแอ่นเป็นเส้นโค้ง 

ประทับรอบจูบใต้ต้นขา 

มือทั้งสองสอดผสาน 

ลมหายใจใกล้ชิด 

ลิ้นกลายเป็นหนึ่ง 

นิ้วเท้าจิกเกร็ง

เส้นผมแผ่กระจายบนใบหมอน 

ผ้าปูที่นอนสีขาวยับยู่ยี่

เสียงประสานหวานอื้ออึง

และผลงานชิ้นเอกของเหล่าผู้สร้าง

 
—ทั้งหมดทั้งมวลของความยุ่งยากในความสัมพันธ์เริ่มต้นจากเหตุการณ์เหล่านี้ทั้งสิ้น