-1-

“แจ้งเตือนเฟสทำไมเยอะแยะจังวะ”ฉันบ่นกับตัวเองที่เห็นแจ้งเตือนเฟสบุคที่ขึ้นแจ้งเตือนเยอะผิดปกติ

“ใครวะ” ฉันไล่สายตามองดูแจ้งเตือนด้วยความสงสัยที่มีผู้ชายคนนึงที่ไม่รู้จักมารัวไลค์รูปในเฟสบุคของฉัน

“อีกละ เบื่อพวกฟลัดไลค์ ว่างมาก?” ฉันบ่นอย่างหัวเสียอยู่คนเดียว บ่อยครั้งที่มักจะเจอพวกที่ชอบมากไลค์รูปรัวๆทำให้การแจ้งเตือนเก่าๆหายไป ฉันตัดสินใจทักแชทผู้ชายคนนั้นไป อะไรไม่รู้ที่ทำให้ฉันรู้สึกอยากทักเขาไปทั้งที่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ฉันชั่งใจอยู่สักพักว่าจะพิมพ์ทักไปยังไงไม่ให้ดูห้วนเกินไป

Me : ‘รัวไลค์มากค่ะ55555’

“ชิบหายละ กูทำบ้าเนี่ยทักทำไมวะ” ความรู้สึกแปลกๆที่ไม่เคยทักใครก่อนเหตุผลยิ่งแปลกว่าทักเพราะหงุดหงิดที่เค้ามา ฟลัดไลค์คนที่มาฟลัดไลค์มีตั้งหลายคนแต่ไม่รู้ทำไมถึงทักคนนี้

J : ‘ขอโทษครับเพือนเอาไปเล่น’

“แหมมมมมมมมมเพื่อนเอาไปเล่น จ้ากูเชื่อมากกกก”

Me : ‘อ่อค่ะไม่เป็นไรค่ะ’

J : ‘คนน่ารักใครเห็นก็อยากไลค์’

Me : ‘5555ขอบคุณค่ะ’

“หน้าม่อ” ฉันเบะปากทันทีที่เห็นข้อความสุดเลี่ยนที่ตอบกลับมา

J : ‘น่ารักจริงๆนะครับ’

Me : ‘555ไม่หรอกค่า’

 ยิ่งเจอคำหยอดฉันเริ่มรู้สึกไม่อยากคุยเพราะปกติฉันไม่ค่อยชอบคนที่เข้ามาหาฉันแบบนี้แต่อะไรไม่รู้ที่ทำให้ฉันยังคงพิมพ์ตอบกลับไปเรื่อยๆ อาจเพราะเป็นคนทีไม่ชอบตอบใครแบบนิ่งๆหยิ่งๆมั้งหรือเพราะเริ่มสนใจเขาแล้วนะ?  มารู้ตัวอีกทีตอนที่เขาขอคอลเฟสกับฉันแล้วฉันก็ดันตอบตกลง

“เดี๋ยวนะกูบ้าปะเนี่ยเพิ่งจะคุยกันวันแรกเองนะ” แต่ก็ไม่ทันแล้ว เขาโทรมาแล้ว ด้วยความรู้สึกที่ทั้งเขินทั้งตื่นเต้นแปลกๆแต่ก็ตัดสินใจกดรับสายไปในที่สุด

“ฮัลโหลครับ”

“ค่ะ”

“ทำไรอยู่หรอ”

“ฟังเพลงไปเรื่อยค่ะ”

“อ่อกวนป่าวครับ”

“ไม่หรอกค่ะ”ฉันที่พยายามเก็บอาการตื่นเต้นที่มีมากมายด้วยการตอบกลับไปนิ่งๆบทสนทนาก็เริ่มเงียบ

“อ่า นี่ชื่ออะไรนะ”ฉันพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ

“อ้าวยังไม่รู้ชื่อเราหรอเราชื่อเจมส์”

“อ่อเจมส์5555” ฉันหัวเราะกลบเกลื่อน คุยกับเขามาตั้งนานแต่ไม่รู้ชื่อเขาอีก

“แล้วรู้ใช่ปะว่าเราชื่อไร”

.”รู้สิไอซ์ไง”

จากนั้นฉันกับเขาก็เริ่มคุยกันทุกวันความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นแปลกๆ ความสัมพันธ์ที่ดูไม่น่าเป็นไปได้กลับมาทำให้ฉันรู้สึกทำลายกำแพงในใจของฉันจากที่ปิดใจกับความรักมานาน เริ่มมาเปิดใจให้กับคนที่ไม่เคยเจอหน้าคนที่รู้จักในเฟสบุค แต่ทำไมนะรู้สึกเหมือนเรารู้จักกันมานานทำไมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก และความรู้สึกที่เริ่มอยากเจออยากคุยด้วยตลอดเวลาและมันก็เริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับใครมานานแค่ไหนแล้วนะ?”

J : ‘เมื่อไหร่เราจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน’ฉันอ่านข้อความที่เจมส์ส่งมาล่าสุดแล้วนึกคิด

นั่นสิยังไม่เคยเจอกันเลยนี่นาฉันเริ่มกังวลไปต่างๆนาๆฉันไม่ได้มีแฟนหรือไปเที่ยวไหนกับผู้ชายมานานมากจนไม่รู้จะทำตัวยังไงไม่มั่นใจกลัวจะไม่สวยพอ กลัวเจมส์ไม่ชอบอีก

“โอยยยยเอาไงดีวะ” ฉันร้อนรนกังวลใจแต่ก็ตัดสินใจตอบไป

Me : ‘วันที่26ปะล่ะเค้ากลับมากรุงเทพพอดี’

J : ‘ได้ๆให้เค้าไปรับไหม’

Me : ‘ไม่ต้องหรอกเค้าต้องเอาของกลับไปเก็บที่หอก่อน’

J : ‘เดี๋ยวไปช่วยถือของไง’

“คนดีไปอีกกกกูถึงกรุงเทพก็สภาพผีบ้าไหมล่ะ จะมารับทำไม-_-”

Me : ‘ก็ได้ๆน่าจะถึงบ่ายๆเดี๋ยวโทรหานะ’

Me : ‘ว่าแตไปไหนกันดี’

J : ‘เซนปินปะใกล้เธอนี่’

Me : ‘อ่อได้ๆเซนปิ่นนะ’

J : ‘โอเคเจอกันครับ’

26 กันยายน

วันนี้ฉันตื่นเต้นมากเป็นพิเศษเพราะฉันจะได้เจอเจมส์เป็นครั้งแรก

เมื่อใกล้จะถึงกรุงเทพฉันจึงโทรไปหาเจมส์ อาการตื่นเต้นที่รักษาไม่หายสักทียิ่งใกล้จะเจอยิ่งตื่นเต้น

‘ฮัลโหล’

‘ใกล้ถึงแล้วนะออกมาเลย’

‘เค้าว่าเค้าถึงช้าแน่เลยอะรถติดมากเลย’

‘งั้นเจอที่เซนปิ่นเลยปะเค้าเอาของไปเก็บก่อนเจอที่เซนทีเดียวเลยก็ได้’

‘เอางั้นหรออยากไปช่วยถือของก่อนอะ’

‘ไม่เป็นไรๆของไม่หนักมาก’

‘โอเคเจอที่เซนเลยละกันเนอะ’

‘โอเค’

ฉันมาถึงเซนทรัลปิ่นเกล้าด้วยความตื่นเต้นความรู้สึกที่สับสนมากมายเต็มไปหมด ทั้งกลัวทั้งเขิน ความคิดวูบนึงที่เข้ามา

หนีกลับดีไหม?แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินเข้าไปตัวห้างเซนทรัลปิ่นเกล้า ระหว่างที่เท้าของฉันก้าว สายตาฉันก็ไปประสานกับสายตากับผู้ชายคนหนึ่งฉันตัวแข็ง อึ้งไปสักพักนึง พอสมองเริ่มประมวลผลได้ นี่มันเจมส์นี่หว่า!! เจอแบบไม่ทันตั้งตัวมากใจฉันเริ่มเต้นแรง ทำไรไม่ถูกได้แต่ส่งยิ้มเขินๆให้เขาไป เจมส์เดินมาหาฉัน

“ไง” เจมส์ทักทายและยิ้มให้ฉันฉันยังคงไม่มีสติได้แต่ยิ้มอยู่อย่างนั้น จากตื่นเต้นตอนนี้เริ่มจะอึดอัดควรทำตัวยังไงดี?

เป็นเจมส์ที่เริ่มชวนคุยก่อน

“ไปไหนกันดีหาไรกินกันปะ” เจมส์ดูเป็นปกติมากต่างกับฉันที่โคตรตื่นเต้นจนจะเป็นบ้าจะบ้าตายแล้วโว้ยยยย

“อือ ไปดิ”ฉันได้แต่ตอบกลับไปสั้นๆเก็บอาการเขิน

“อยากกินไร”

“ไม่รู้แหะเดินดูกันก่อนปะ”

ความรู้สึกอึดอัดเริ่มค่อยๆดีขึ้นฉันพยายามคุมตัวเองให้เป็นปกติ ช่วงเวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกันมันดีมากฉันรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกมันดีกว่าตอนคุยทางเฟสบุคหรือทางโทรศัพท์อีกเจมส์เป็นคนเข้ากับคนอื่นง่าย ชวนฉันคุยเวลาที่ฉันเริ่มเงียบ หรือไม่ก็กวนตีนฉันทำให้ฉันยิ้มทำให้หัวเราะได้ตลอดตอนที่เราอยู่ด้วยกันฉันรู้สึกเหมือนเรารู้จักกันนานมาก

มันทำให้ฉันคิดถึงความรักที่เคยวาดฝันไว้ที่สวยงามกับผู้ชายคนนึง ที่ไม่ต้องดีเลิศอะไรขอแค่อยู่ด้วยแล้วสบายใจก็พอฉันที่เคยเจอความรักแย่ๆมาเยอะจนปิดใจ แต่มาวันนี้กลับมาเปิดใจให้กับเจมส์ที่เจอกันผ่านเฟสบุคแต่เจมส์กลับทำให้รู้สึกบางอย่างแบบที่ไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกมาก่อน ความรักที่เคยฝันมาตลอดตอนนี้เจอแล้ว

เขาจะรู้สึกเหมือนกันไหมนะ?