เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เรื่องสั้นขยันซอยfUkAdA
หลงไหลแต่มิอาจไขว่คว้า

  • มีเด็กชายคนหนึ่ง อาศัยอยู่ ณ หมู่บ้านหลังเขาอันไกลโพ้น
    ทุกวันที่ฝนตก เขาจะมานั่งรอคอยเฝ้ามองสายรุ้ง
    เขารู้สึกหลงไหลในแถบแสงเจ็ดสี ที่เปล่งแสงประกายพาดผ่านภูเขาโค้งขึ้นไปบนท้องฟ้า 
    มองดูคล้ายสะพานที่เชื่อมระหว่างโลกมนุษย์กับสวรรค์

    เขารู้สึกมีความสุขกับการชื่นชมเส้นแสงอันน่าอัศจรรย์นั้น
    เขาจมอยู่กับความสุขนั้น จน ณ ชั่วขณะหนึ่ง
    เขาอยากจะได้สายรุ้งนั้น เอามาไว้ครอบครอง
    เขาฝันว่าเขาได้เป็นเจ้าของสายรุ้งนั้น
    ได้สัมผัสและกอดสายรุ้งที่น่าอัศจรรย์
    เขาได้พบความสุขชนิดหาที่สุดมิได้

    วันหนึ่ง เขาตัดสินใจ เดินทาง ออกตามหาสายรุ้ง
    เขาบอกลาพ่อแม่ เพื่อที่จะไปตามหาความฝันของตัวเอง
    ในวันที่สายรุ้งปรากฏ เขาออกเดินทางมุ่งหน้าไปหาสายรุ้ง เข้าสู่หุบเขาอันกว้างใหญ่ไพศาล
    เวลาผ่านไป แม้สายรุ้งจะหายไปแล้ว แต่เขายังจำทิศทางของมันได้
    และยังรอให้สายรุ้งนั้นปรากฏขึ้นมาครั้งใหม่

    เขารอนแรมในป่ารกชัฏ ฝ่าสัตว์ร้ายและอันตรายเหลือคณานับ
    บางครั้งเกือบเอาชีวิตไม่รอด
    แต่เมื่อนึกถึงความสุขที่ได้จากการครอบครองสายรุ้ง
    มันทำให้เขามีพลังในการเดินต่อ

    ผ่านวัน ผ่านเดือน ร่างกายเขาเริ่มอ่อนล้า
    เขายิ่งเดินใกล้สายรุ้งเท่าไหร่ สายรุ้งก็จะจางหายไป
    หรือไม่ก็ปรากฏตัวออกห่างเขาออกไปอีก

    ยิ่งตามหา ยิ่งออกห่าง ยิ่งออกห่าง ยิ่งเหนื่อยล้า
    หรือว่า สายรุ้งไม่ชอบเขา?
    ถึงได้หายตัวและถอยห่างเขาออกไปเรื่อยๆ
    เขาร้องไห้ จิตใจเริ่มจมสู่ความผิดหวัง

    วันหนึ่ง เขาหมดแรง ล้มฟุบลง
    เขากำลังกระหายน้ำ
    เขาตะเกียดตะกายไปหาลำธาร
    ไม่นานเขาก็เจอลำธาร และพบเจอน้ำตกที่สูงสุดลูกหูลูกตา
    เขาโดดลงเล่นน้ำ รู้สึกสดชื่นเต็มที่
    ทันใดนั้น เขาก็ได้พบกับสิ่งที่น่าประหลาดอัศจรรย์

    ใช่แล้ว นั่นคือสายรุ้ง!

    แต่เป็นสายรุ้งเวอร์ชั่นมินิ!
    เขาเห็นละอองน้ำที่กระเซ็นมาพร้อมกับสายน้ำตก
    กระทบกับแสงแดดที่ส่องผ่านช่องเขาลงมา
    ละอองน้ำที่ฟุ้งด้วยแรงน้ำตกจะมีแถบเจ็ดสีเหมือนกับสายรุ้ง
    แค่นั้น เขารู้ทันทีว่า สิ่งที่เขาออกตามหา และอยากครอบครอง
    มันคือละอองน้ำกับแสงแดดนั่นเอง

    ใจหนึ่งก็ดีใจที่ได้รับรู้ความจริง
    อีกใจหนึ่งก็เสียใจ ที่มิอาจครอบครองสายรุ้งนั้นได้

    เขาตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน!

    ...........

    ณ หมู่บ้านหลังเขาอันไกลโพ้น
    มีเด็กชายคนหนึ่ง นั่งเอนกาย อมยิ้ม
    และเฝ้ามองดูสายรุ้งที่ทอดยาว
    พาดผ่านท้องฟ้าและภูเขาอย่างมีความสุข

    ...........

    บางสิ่งแม้ไม่ได้ครอบครอง
    อาจแค่เพียงเฝ้ามอง
    ความสุขก็มีล้นอยู่ในหัวใจ

    ............

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in