เช้าวันนั้นฉันกับเธอหลบมานั่งที่คาเฟ่แห่งหนึ่งไม่ไกลจากที่ทำงานของเราสักเท่าไรนัก เร็วเกินไปที่จะเริ่มจับมือทำงานโดยไม่ดื่มกาแฟให้สมองปลอดโปร่งเสียก่อน ฉันและเธอเลือกโต๊ะขนาดเล็กกะทัดรัดที่เพียงพอสำหรับคนสองคน ใบหน้ามองไปที่กระดานอันใหญ่หลังเคาเตอร์ของบาริสต้า ก่อนจะเริ่มต้นมองหาเมนูมาดื่มแก้ความง่วงให้หมดไป

“ไม่กินกาแฟนะ” เธอบอกอย่างครุ่นคิด

ฉันพักหยักหน้าเป็นการรับรู้ ในขณะที่มือของฉันเขียนเมนูกันตายของตัวเองอย่างไม่ต้องคิด ลาเต้ เหมือนเดิมที่เคยดื่มเป็นประจำ แต่จากที่เคยชินกับการดื่มแบบเย็น  ร่างกายที่หนาวสั่น กระซิบว่าวันนี้ต้องการเครื่องดื่มที่ร้อนสักหน่อยเพื่อบรรเทาความหนาวเย็น เธอยังคงคิ้วขมวด ใบหน้าเมอลอยไปที่เมนูมากมาย เป็นเหมือนทุกครั้งเธอมักจะคิดมากเสมอกับเรื่องง่าย ๆ อย่างการสั่งข้าวตามสั่ง เลือกรสไอศรีมหรือแม้กระทั้งน้ำสักแก้วหนึ่ง แรกเริ่มเมื่อได้รู้นิสัยส่วนนี้ของเธอหลังจากที่ได้รู้จักกันไม่นาน ถ้าให้ตัดสินจากภายนอกก็ดูไม่น่าจะมีเค้าโครงของการเป็นคนโลเลขนาดนั้นแต่ พออยู่ด้วยกันไปสักพักก็พอจะรับได้บ้าง การรอคอยไม่เคยเป็นปัญหาสาหรับฉัน สถานการณ์เล็กน้อยแบบนี้ถือว่าพอที่จะทนรับไหว

“โกโก้ร้อนแก้วแล้วกัน” ฉันจดมันอย่างรวดเร็ว รีบส่งให้บาริสต้าที่รอคอยทำหน้าที่ของเขาอย่างใจจอจ่อเพราะลูกค้าในร้านมีน้อยนิด ดวงตะวันยังส่องแสงไม่เต็มท้องฟ้าและอากาศวันนี้ก็เย็นกว่าปกติ ในฤดูหนาวแบบนี้ทุกอย่างดูเชื่องช้าไปหมดใบหน้าของเธอง่วงซึม ฉันเดาว่าเวลาของการทำงานคงพรากเธอจากเตียงนอนและผ้าห่มที่อบอุ่นเพราะฉันก็มีสภาพไม่ต่างจากเธอสักเท่าไร แต่คงจะมีจุดที่ไม่เหมือนกัน แม้กระทั้งยามเช้าแบบนี้ใบหน้างัวเงียของเธอก็ยังน่ารักไม่เบา 

ในขณะที่มองและเฝ้าสังเกตปลายนิ้วเรียวเล็กของเธอที่ไม่เคยออกห่างจากโทรศัพท์ ราวกับรู้สึกได้ว่ามีสายตาที่จับจ้องมองอยู่เป็นแน่ ใบหน้าที่เงยขึ้นเล็กน้อย องศาของคิ้วโค้งขมวดจากปกติ เสียงฮึมฮัมเบา ๆ ในลำคอและสายตาตั้งคำถามของเธอที่มีต่อการจ้องมองของฉัน ฉันหลบเลี่ยงด้วยการเปิดแลปท็อปที่พกมาทำงานอื่นที่คั่งค้างไว้ให้เสร็จโดยเร็วพร้อมกับเสียงเรียกของพนักงานขานถึงเมนูที่ได้สั่งไว้ ฉันและเธอลุกขึ้นพร้อมกันเดินไปหยิบเครื่องดื่มของตนเอง

กาแฟของฉัน

โกโก้ของเธอ

“เขาไม่ชอบกินกาแฟเลยมันขม” เธอพูดแบบนี้เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็จำไม่ได้ครั้ง ทุก ๆเวลาที่เธอเห็นฉันดื่มกาแฟมันมักจะมีประโยคประมาณนี้ออกมาเสมอ รสชาติของความขมเป็นสิ่งที่เธอไม่ฝืนทน ความหวานเป็นสิ่งที่เธอพิสมัยมากกว่า ฉันยักไหล่เล็กน้อยเข้าใจในความหมายไม่อาจโต้เถียงเรื่องรสนิยมที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“ลองกินสิเป็นผู้ชายก็ต้องกินกาแฟจะได้ดูเท่”

“เหรอ ? ไม่เอาดีกว่า มันขม” เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะก้มหน้าก้มตาจิบโกโก้ร้อน คิ้วของเธอขมวดอีกครั้งดูเหมือนปริมาณความหวานที่ชงมาคงจะมีไม่เพียงพอเธอเดินไปหยิบน้ำทรายเพื่อเพิ่มความหวานขึ้นจนพอใจ ต่างกับฉันที่ดื่มกาแฟของตัวเองอย่างพึ่งพอใจในความขมกำลังดี ถ้าหวานไปกว่านี้ก็แก้อะไรไม่ได้แล้ว ร้านกาแฟบนโลกนี้คงไม่มีบริการเติมความขมให้กับลูกค้า เมื่อชงผิดก็จบกันกาแฟ แก้วนั้นก็ตายทันทีมีแต่ต้องแก้ตัวกับลูกค้าในวันต่อไปเท่านั้น บางทีฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงต้องการความขมมาปลุกให้ร่างกายตื่น ฉันรู้แต่เพียงว่ากาแฟเป็นสัญญาลักษณ์ของการเป็นผู้ใหญ่ ถึงแม้จะดื่มกาแฟแก้วแล้วแก้วเล่าจนชินชากับความขมแต่ก็ยังไม่สามารถสัมผัสและเข้าใจรสชาติขมขื่นของการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ได้อย่างถ่องแท้อยู่ดี

มือข้างหนึ่งของเธอจับโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง อีกข้างหนึ่งยกแก้วจิบโกโก้ร้อนเป็นระยะ ๆ

ฉันไม่รู้ว่าปริมาณน้ำตาลในนั้นมีมากเท่าไรหรือรสชาติความหวานที่เธอต้องการนั้นเป็นอย่างไร

จากการคาดเดา ฉันจดบันทึกไว้ในใจ วันไหนที่เธออยากดื่มน้ำหวานสักแก้วคงต้องย้ำเตือนให้เพิ่มความ

หวานลงไปสักนิด ไม่ใช่เรื่องยากลำบากในการจำจดสิ่งเล็กน้อยที่เธอชอบหรือไม่ชอบ บางครั้งเธองุนงงว่าฉันรับรู้ได้อย่างไรถึงความชอบเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเฉดสีของแสงกระส้อนบนผิวน้ำที่เธอชอบ สี

ของหลอดที่ถูกหยิบให้ในแก้วน้ำ เมนูอาหารที่เลือกในมื้อเย็น บรรยากาศของบาร์ที่ฉันลากเธอไปนั่ง

ด้วยกัน เพลงที่ส่งให้ฟัง แน่นอนทุกอย่างถูกคิดไว้หมดแล้วจากความทรงจำ ความพูดของเธอเวลาที่เรา

อยู่ด้วยกัน ถ้าการเสียเวลาอยู่กับเธอหนึ่งชั่วโมงแลกกับการได้รับรู้ถึงสิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขสักหนึ่ง

เรื่องมันก็คุ้มเพราะต่อไปฉันคงหาเรื่องทำให้เธอยิ้มได้เรื่อย ๆ

โกโก้ในแก้วของเธอคงหมดลงแล้ว สองมือของเธอจับโทรศัพท์กลับเข้าไปในโลกใบเล็กที่มีผู้คนที่เธอรู้จักมากมายอยู่ข้างในนั้น แตกต่างกับฉันที่เช้านี้โลกใบเล็กของฉันมีแค่เราที่อยู่ตรงนี้ ถ้าความทรงจำวันนี้จะมีค่าก็คงเกิดขึ้นกับฉันแค่เพียงคนเดียว

ไม่นานกาแฟในแก้วก็จะหมดลง ความง่วงที่ปกคลุมร่างกายก็จะหายไป แสงอาทิตย์เริ่มสาดส่อง ผู้คนเริ่มทอยเข้ามาในร้านกาแฟ เสียงดังมากมายเริ่มครอบคลุมไปทั่วทั้งร้าน เรานั่งกันอยู่สักพักหลังจากนั้น ไม่มีบทสนทนาระหว่างกัน ฉันค่อยๆทำงานของฉันอย่างไม่รีบร้อน ตรงข้ามของฉันคือเธอที่นั่งฟังเพลงจากหูฟัง นั่งนิ่งในโลกของเธอ โดยไม่รู้ว่าห้วงเวลานี้ ภาพที่อยู่ตรงหน้าคือความอบอุ่นที่สุดในวันที่อากาศหนาวของเช้าวันนั้น