ในคาเฟ่แห่งนี้ค่อนข้างเบาบางด้วยผู้คนจำนวนน้อย เนื่องจากเป็นร้านเล็กๆ ในซอยซึ่งเต็มไปด้วยแฟลตของมนุษย์เงินเดือนที่มักจะออกไปทำงานแต่เช้าจรดเย็น การที่ฉันซึ่งทำงานฟรีแลนซ์จึงกลายเป็นลูกค้าที่จำหน้าได้ สำหรับร้านนี้

ฉันสามารถเข้าใจกลไกของมนุษย์ติดคาเฟอีน ที่พอถึงเวลาคับขันทางความคิด จะต้องลุกขึ้นไปเติมสารหล่อลื่นอันเรียกว่ากาแฟ ในการถูไถฟันเฟืองความคิดให้โลดแล่น แต่ที่ฉันไม่เข้าใจในตอนนี้ คือการคัดลอกและต่อเติมเว็บไซต์ให้บริการปรึกษาเรื่องความรัก...

ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่สับสนในเรื่องของความรัก แม้จะเป็นแค่เว็บไซต์โง่ๆ ที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาขอความช่วยเหลือจากคนแปลกหน้าด้วยกัน เพื่อจะเอาไปปฏิบัติกับคนใกล้ชิดในชีวิตจริง ถ้าฉันจะขอความช่วยเหลือใครในเรื่องของหัวใจ ก็ควรจะเป็นคนที่รู้จักฉันดีพอ ไม่ใช่แค่ใครที่ผ่านเข้ามาในโลกเสมือนแบบนี้แน่ๆ

พอยังไม่เข้าใจโค้ดของมัน ฉันก็เลยลองพักสายตาโดยการอ่านกระทู้คำถามบ้าง แล้วก็พบคำถามมากมายที่น่าจะหาคำตอบได้ด้วยตัวเอง อาทิ "แฟนของฉันไม่ยอมให้ดูมิือถือ แล้วจับได้ว่าแอบคุยกับเพื่อนร่วมงานสาว แต่เค้าว่าไม่มีอะไร ฉันควรเชื่อใจแฟนไหม?" ทั้งที่เป็นคำถามที่ตัวเองน่าจะรู้ดีที่สุดแท้ๆ แต่ก็ดันมาถามคำถามที่เหมือนโพล่งความคิดระหว่างวินาทีสังเคราะห์คำตอบมาเสียอย่างนั้น

ฟังดูเหมิือนเย็นชาใช่ไหมล่ะ? ฉันก็เป็นคนแบบนี้แหละ ฉันชอบที่จะมองทุกเรื่องเหมือนสมการ หากแทนค่าไม่ผิด ทุกอย่างจะต้องสอดรับกันทั้งโจทย์และคำตอบ การมาเห็นคนพยายามหาตัวแปรจากข้างนอก ฉันเลยรู้สึกระอา

"ลาเต้ได้แล้วครับ" เสียงจากบาริสต้าดังขึ้น พร้อมกับแก้วกาแฟที่ถูกวางลงบนเค้าเตอร์

"ขอบคุณค่ะ" ฉันตอบไปอย่างเรียบง่าย จ่ายค่าเครื่องดื่มพลางรอคอยเงินทอน แต่ที่ได้กลับมาทันควัน คือคำถามต่อมา

"กำลังมีปัญหาเรื่องความรักเหรอ?" 

"ก็...เอ่อ..." ฉันมุ่นคิ้วพลางคิดไม่ตก

"เห็นเปิดเว็บบอร์ดความรักน่ะ" เขาตอบ เป็นครั้งแรกที่ฉันเพิ่งได้สังเกตใบหน้าเขาชัดๆ หล้งจากเป็นลูกค้ามาแรมปี คิ้วคมเข้มที่โดดเด่นที่สุดในเครื่องหน้าแบบลูกคนจีนอย่างเขา ทำให้มันดูจริงจังมากขึ้น เมื่อเขาเอ่ยขอโทษ "เอ่อ ผมก็ไม่น่าถาม ขอโทษนะครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ แค่เปิดดูงานเฉยๆ" 

"เก็บข้อมูลเรื่องชีวิตคู่เหรอครับ?" 

"ไม่เชิงค่ะ" ฉันนึกอย่างไรไม่รู้ ถึงได้ลองคุยกับเขาต่อ คงเพราะฉันกับเขามีบทสนทนาแค่การสั่งกาแฟเท่านั้นมาเป็นแรมปี "กำลังพยายามเขียนเว็บฯ แบบเดียวกับที่เปิด"

"เก่งจัง สำหรับผมรู้สึกว่ามันยาก" เขายิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ฉันเพิ่งสังเกตว่ามันสดใสและเป็นมิตรอย่างยิ่ง

"เว็บไซต์เหรอคะ?"

"เปล่าหรอก ความรักน่ะ"

ฉันรู้สึกหน้าชา ไม่แน่ใจว่าเพราะเดาคำตอบผิดหรือเปล่า แต่ฉันรู้สึกตึงๆ เสียดๆ ที่ผิวแก้ม คล้ายอุณหภูมิตรงนั้นเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยยะสำคัญ ฉันคงเขิน...ที่เดาผิด

"ไม่เห็นยากเลย ความรัก มันก็แค่คนสองคนต้องการซึ่งกันและกันไงคะ" ฉันยกแก้วขึ้น ดูดกาแฟผ่านหลอดนั่น รู้สึกหัวโล่งนิดหน่อยเมื่อได้สัมผัสคาเฟอีน

"นั่นแหละครับที่ยาก" เขาพูดต่อ

"ยังไงคะ? มันก็ดูลงตัวออก" ฉันขยับแว่นขณะพยายามอธิบาย "ก็เหมือนโค้ดแหละค่ะ ถ้าเราเข้าใจมัน และเขียนให้สมบูรณ์ มันก็จะแสดงผลตรงกับที่คาดไว้อย่างตรงไปตรงมา ความรักถ้าสื่อถึงกัน มันก็ได้ผลออกมาเป็นคู่รักหนึ่งคู่ยังไงล่ะ"

"คุณดูพยายามอธิบายทุกอย่างเป็นสูตรสำเร็จเหมือนสมการเลยนะครับ" 

"แน่ล่ะค่ะ เพราะฉันว่าทุกอย่างบนโลกนี้ขึ้นอยู่กับสมการและตัวแปรที่สอดคล้องกัน อยู่ที่ว่าเราเข้าใจมันไหมแค่นั้นเอง"

"เหมือนง่ายนะครับ แต่เอาจริงๆ มันยากมากที่จะอธิบายสูตรเฉพาะของการเป็นที่รัก" เขามีสีหน้าหมองลงเล็กน้อย ดวงตาสีดำยาวรีจับจ้องอยู่ที่ปลายนิ้วของตนเองที่เท้าอยู่บนเค้าเตอร์

"ทำไมถึงคิดว่ามันยากละคะ?" ฉันถามด้วยความสงสัย นี่เขาโง่เกินไป หรืิอฉันอธิบายดูเป็นศัพท์เฉพาะทางเกินไปกันนะ

"เพราะว่าผมชอบผู้หญิงคนหนึ่งมาเป็นปี แต่เธอไม่เคยรู้ว่าผมมีตัวตน จนถึงตอนนี้" เขาตอบยืดยาวแต่มั่นใจเต็มเปี่ยม ตอนนี้เอง...ที่ฉันเริ่มรู้สึกเอะใจแปลกๆ พออ้าปากจะถาม เขาก็ชิงพูดต่อไปอีก

"คุณคือตัวแปรที่หายไปในสมการของผม"

ตอนนั้นเองที่ฉันได้เข้าใจ...ทั้งโค้ดซับซ้อนบนเว็บบอร์ด และเทคนิคของการเป็นที่รัก...

--------------------------

#Day1fictober2017