ระยะทางที่ดอกซากุระ ร่วงหล่นลงพื้นนั้น มีระยะทาง คือ 5 cm ต่อ วินาที อนิเมะที่ว่าด้วย การพลัดพรากจากลาจากคนรัก หลายครั้งที่ผมมีคำถามกับตัวเองว่า ถ้าจะรักใครสักคนแล้ว ก็บอกเขาไปสิ กอดเขาไปสิ รักษา หรือ ยื้อ เอาไว้สิ ทำทุกทางอย่างคนบ้าเพื่อรักษาเธอไว้สิ แต่ในชีวิตจริงคนเรามันไม่ง่ายแบบนั้น หลากหลายเงื่อนไข หลากหลายความซับซ้อน ทางเศรษฐกิจ สังคม ทัศนคติ ครอบครัว เราทำแบบนั้นไม่ได้ ตอนนี้ผมเหงามาก เหงาเท่าอวกาศ เพราะน้องที่ทำงาน ที่สนิทกับผมมากที่สุด เธอได้ลาออกไป จากตอนกลางวันที่เคยมีคนกินข้าวด้วยกัน มีอะไรก็เล่า ก็ระบายให้ฟัง ช่วยเหลือกัน เที่ยวเฮฮาด้วยกัน ภาพเหล่านั้นกลับหายไปหมด เคยรู้สึกกันบ้างไหมครับ ที่เวลายืนเบียดในรถไฟฟ้า ยืนแออัดกันบนรถเมล์ ขดตัวแน่นกันในลิฟท์ แต่กลับเหงาอยู่ในใจ มีคำถามผุดขึ้นในหัวอย่างมากมายว่า "เรามีชีวิตอยู่เพื่อใคร ?" เหมือนชีวิตเรามันไร้ค่าไร้ราคา ทำงานดังหุ่นยนต์ไปวันๆ เพื่อเผาผลาญชีวิตให้แก่ขึ้นไปเรื่อยๆ เกษียณ และ รอวันตายจากโลกนี้ไป เงียบๆ ผมไม่เคยชินสักครั้ง ที่เวลาเราเจอคนถูกใจแล้ว ต้องมาจากกันไป พยายามปลอบประโลมตัวเอง "บอกกับใจตัวเองว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นอะไร ข่มใจเอาไว้ไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา " สัส!! พรั่งพรูซะไม่เหลือ ผมรู้ว่าเวลาย้อนไม่ได้ สิ่งใดที่มาพบกันแล้ว ก็ย่อมต้องจากกันสักวัน ทำวันนี้ วันที่พวกคุณยังได้อยู่กับเพื่อน ได้อยู่กับคนที่คุณรักให้ดีที่สุดนะครับ ในยามที่ต้องจากกัน มันจะไม่มีคำว่าเสียดาย เพราะพวกคุณเต็มที่กะมันแล้ว สุดท้ายนี้ ผมก็ได้แต่หวังว่าตัวเองจะผ่านพ้นห้วงเวลานี้ไปได้ ผมต้องมองไปข้างหน้า ก้าวต่อไป การจากลาที่ๆ หนึ่ง อาจนำมาซึ่ง การพบเจอสิ่งใหม่ๆ อีกสิ่งนึง หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น อามีน