เราพูดจริงๆ นะ เพราะส่วนมากเพลงที่มีคนส่งให้เรา เพื่อที่จะด่าทอเราก็ดี หรือประชดเราก็ดี มันจะกลายเป็นเพลงที่เรารู้สึก "ตลก" กับมันในภายหลังทุกทีเลย (ไม่เคยเก็บมาคิดซีเรียส) แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีอยู่เพลงหนึ่ง ที่ทุกวันนี้เราก็ยังฟังมันอยู่นะ ไม่ใช่ว่าเลิกฟังถาวร แต่มันเป็นเพลงที่เราจะเลือกฟังเฉพาะตอนที่เรา "ดาวน์" มากที่สุดเท่านั้น เพลงนั้นก็คือเพลง .....

เสียงเพลง "แปดโมงเช้าวันอังคาร" ของปาล์มมี่ คลออยู่บนรถยนตร์ฮอนด้าซิตี้สีบรอนซ์ทอง เด็กน้อยอายุ 9 ขวบ มองเหม่อออกไปนอกกระจกรถอย่างเหนื่อยหน่าย เธอเหลือบตามองหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาตรงแผงคอนโซลหน้ารถที่ตอนนี้แม่ยังสาวของเธอกำลังเป็นคนขับมันอยู่ ท่ามกลางการจราจรย่านสิรินธรที่แน่นิ่งเหมือน "ตาย" ไปแล้ว แม่ของเธอก็คงเบื่อไม่ต่างกัน

'จะ 8 โมงแล้ว รถก็ยังติดอยู่ ไม่ถึงสะพานซังฮี้สักที เขาเคารพธงชาติกันไปแล้ว เราก็ไม่เคยไปทันสักที'

พอบอกครูว่าบ้านหนูอยู่ไกลถึงศรีประวัติ ครูก็ไล่ให้ไปเรียนแถวนั้น ทั้งๆที่การเลือกโรงเรียนของเด็ก ป.4 มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเด็กเสียหน่อย ก็พ่อกับแม่ทั้งนั้นที่เลือกที่เรียนให้เรา ก็พ่อกับแม่ทั้งนั้นที่เลือกย้ายบ้านมาอยู่ไกลเสียขนาดนี้?

ทำไมไม่เรียกพบผู้ปกครองให้รู้แล้วรู้รอด

ทำไมต้องมาใส่อารมณ์ที่ฉันด้วย

คาบแรกของวันอังคาร เป็นคาบวิชาที่เกลียดที่สุด ใช่แล้ว วิชา คณิตศาสตร์น่ะสิ แถมไม่ถูกกันกับอาจารย์คนนี้เสียด้วย ขนาดเราไม่คุย เขายังหาว่าเสียงคุยเป็นเสียงเราได้เลย ทำโทษเราสารพัด เรียนก็ไม่ทัน แล้วยังจะไปไม่ทันอีก ไม่มีอะไรแย่ไปกว่าแปดโมงเช้าวันอังคารแล้วล่ะ!

แล้วทำไมกันนะ รถจะต้องติดนรกเป็นพิเศษในวันอังคาร?

 แล้วทำไมกันนะ พอแปดโมงเช้าวันอังคารไอ้เพลงนี้มันก็จะต้องรันขึ้นมาทุกทีเลย? 

แต่ฉันก็ไม่ได้ขอให้แม่เปลี่ยนเทปหรอกนะ ถึงบนรถจะฟังวิทยุได้ หรือจะเปลี่ยนไปฟังเทปน้องพลับแทนก็ได้  เพราะฉันก็อยากจะรู้นักว่ามันจะรันตรงเวลาแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันเชียว แต่จำได้ลางๆ ว่า มันแทบจะทั้งเทอมเลยมั้ง ที่ต้องทนกับเพลงนี้ในสภาพการจราจรแบบนั้น ในเวลาช่วงใกล้เคียงกันวนลูปไปทั้งปี

 ให้ตายสิเรา ผ่านขึ้น ป.5 ไปได้ยังไงนะ ....

ด.ญ.บุสรา ศรีคำ ป.4/1 

ครูประจำชั้น อ.มารศรี ใจเที่ยง โรงเรียนราชิวินิต

*เรามีแก้ไขข้อมูลสถานที่จริงนิดหน่อยหลังๆเพราะแม่เรามาบอก ฮ่าๆๆ