เขารู้ดีว่าทำไมหลังจากการเปลี่ยนแปลง เขาถึงไม่ชมชอบการสัมผัสนัก

รังเกียจ?

เปล่าเลย ด็อกเตอร์ไม่ได้รังเกียจ

กลับกลายเป็นเขาโหยหามันต่างหาก

เพียงแต่เขากลัว กลัวว่าหากวันหนึ่งต้องสูญเสียมันไปอีก เขาจะไม่สามารถฉุดรั้งให้ตัวเองกลับขึ้นมายืนดังเดิมได้

สิ่งที่เกิดขึ้นตลอด 900 ปีที่เทรนซาลอร์ตอกย้ำถึงความจริงที่เขาพยายามหลีกหนีตลอดมา

ไม่ว่าใคร หรืออะไรที่เขารักและห่วงใยจะต้องจากเขาไป

จะลาจาก หรือตายจาก ทุกสิ่งจางหายไปคล้ายฝุ่นควัน และทิ้งไว้เพียงตัวเขาที่พังทลาย

จักรวาลมีสิ่งเกิดใหม่ขึ้นทุกขณะ การเปลี่ยนแปลงที่สวยงาม และไม่หยุดนิ่ง

ซึ่งไม่เหมือนกับเขา 

ดวงดาวน้อยใหญ่เกิดขึ้นมาเคียงกัน ดวงหนึ่งสว่างไสว และดวงหนึ่งจะค่อยอับแสง

กฎพื้นฐานของธรรมชาติ ที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจฝืน

แม้กระทั่งตัวเขาเอง 

ด็อกเตอร์คิดว่าการปิดกั้นตัวเองครั้งนี้จะทำให้เขาเจ็บปวดน้อยลง

แต่เปล่าเลย มันกลับทำให้เขาเจ็บปวดมากกว่าเดิม

สายตาห่างเหิน หรือแม้กระทั่งพฤติกรรมที่ต่างไปจากเดิม

ดีแล้วไม่ใช่เหรอ

จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอีก

จะได้ไม่ต้องทรมานในวันที่ไม่มีคุณอยู่ด้วยอีกต่อไป

แต่คลาร่าก็เหมือนดวงตะวัน ส่วนด็อกเตอร์เองก็ยินยอมจะเป็นอิคารัส

อิคารัสที่หลงรักดวงตะวันจนต้องจบชีวิตลง

สัมผัสของเธออุ่น ทั้งยังปลอบประโลม และนั่นยิ่งทำให้เขาโหยหามันมากยิ่งขึ้น

เคยมีคำกล่าวว่า ยิ่งรักมากเท่าไร ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น

มันคงจะเป็นจริง 

คนที่ด็อกเตอร์รักมากที่สุดในตัวตนนี้ของเขา ทรยศความเชื่อใจของเขาอย่างง่ายดาย

ไม่เป็นไร

ไม่เป็นไรเลย 

สุดท้ายด็อกเตอร์ก็ทำได้เพียงแค่ฝืนยิ้มให้เธอ และโกหกว่าเขาพบบ้านเกิดของเขาแล้ว

มันง่ายดายจะตายไป

กับคำพูดโกหกไม่กี่คำ

มันง่ายดายกว่าที่จะให้เขาต้องยอมรับความจริง

ความจริงที่ไม่ว่าจะเกิดขึ้นกี่ครั้ง เขาไม่สามารถยอมรับมันได้สักที

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จริงๆลงใน wp ไปแล้ว แต่เกิดนึกคึกอยากลงหลายที่เฉยๆอะครับ