ใครสักคนเคยบอก ว่าเมื่อเกิดความรู้สึกรักขึ้นมา คล้ายกับมีผีเสื้อสักฝูงบินวนอยู่ภายในร่างกาย

ย้อนไปในครั้งที่เขาเยาว์วัยและยังไม่ประสา
ด็อกเตอร์เคยรู้สึกแบบนั้นกับใครคนหนึ่ง

ใครคนนั้นผู้เป็นภรรยาและแม่ผู้ให้กำเนิดลูกๆของเขา

แต่นั่นเป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้ว

นานจนเมื่อแม้เขาจะหลับตาและพยายามใฝ่ฝันถึงเท่าใด ก็ไม่สามารถรู้สึกถึงมันได้อีก

หากการเดินทางไปทั่วแห่งหนในจักรวาลได้ตามใจปรารถนา และชีวิตที่ใกล้เคียงกับคำว่าอมตะคือพรอันประเสริฐ

คำสาปของจ้าวแห่งเวลาคงเห็นจะเป็นการที่เห็นคนที่ตนรักและผูกพันด้วย ค่อยๆล้มหายตายจากไป

ทุกสิ่งสำหรับด็อกเตอร์ ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน แม้กระทั่งตัวเขาเอง

และจุดมุ่งหมายในชีวิตเขา ก็เลือนหายไปนานแล้ว

มันคงเป็นฤดูหนาว เขาคิดว่าอุณหภูมิมันเปลี่ยนไปนิดหน่อยจากครั้งก่อนที่เขามาที่แฟลตของคลาร่า

แต่ถึงมันจะเป็นฤดูอะไรก็ช่างมันเถอะ ไม่ได้สลักสำคัญอะไรสำหรับเขาเท่าไรนัก

ด็อกเตอร์เปิดประตูห้องของเธออย่างเคย

“วันนี้เราไม่ไปได้ไหม ด็อกเตอร์”

อา…

ควรจะรู้ดีอยู่แล้วแท้ๆ

ควรจะรู้ดีว่าสักวันหนึ่งเธอจะต้องจากเขาไป

“คุณมีนัดงั้นเหรอ”

เขาพึมพำอะไรสักอย่าง ก่อนจะค่อยๆถอยออกมา

“ไม่เอาน่าด็อกเตอร์ ถ้ามีก็มีกับคุณนั่นแหละ”

“แล้ว?”

“ไปงานเทศกาลกันเถอะ”

มีอะไรบางอย่างที่คล้ายกันนี้ในกัลลิเฟรย์

จำได้ว่าเขาเฝ้ามองมันกับเพื่อนในวัยเยาว์เพียงคนเดียวของเขา

เพราะยังเยาว์นัก ด็อกเตอร์จึงพยายามที่จะไขว่คว้ามัน

ประกายไฟที่สว่างไสวยามค่ำคืน บนท้องฟ้าในกัลลิเฟรย์

“พลุสวยนะด็อกเตอร์” เธอว่า

มนุษย์

ไม่…

แค่คลาร่า

แค่เธอเท่านั้นที่งดงามและมอบความหวังให้กับเขา

สว่างไสวงดงาม แต่ไม่อาจอยู่ยืนยง

งดงามเพียงชั่วครู่ แล้วดับสลายหายไป

เพียงชั่วกระพริบตาของเขาเท่านั้นเอง

“ที่กัลลิเฟรย์… บ้านเกิดของผมน่ะ ก็มีอะไรที่คล้ายกันกับแบบนี้”

“เล่าให้ฉันฟังได้ไหม”

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ร่างกายนี้คุ้นชินกับการสัมผัส

“คุณเปลี่ยนแชมพู” เขาเอ่ย 

ด็อกเตอร์คิดว่าเขารู้สึกถึงรอยยิ้มของเธอที่ตรงหัวไหล่ของเขา

“อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ” เธอว่า

เขาหัวเราะออกมาแผ่วเบา

“มันคงเป็นงานอะไรสักอย่าง ผมจำไม่ได้แล้ว สิ่งที่ผมจำได้ก็มีแค่เจ้าพวกนี้เท่านั้น” ว่าพลางชี้มือขึ้นไปบนท้องฟ้า

เสียงของงานเฉลิมฉลองดังแว่วมา

คลาร่ารู้ว่าเขาไม่ชอบสถานที่ที่คนจอแจ

แม้เขาจะยืนยันว่าถ้าเธอจะไป เขาก็ไม่เป็นอะไร

แต่เธอเพียงบอกให้เขาจอดทาร์ดิสไว้ที่ใกล้ๆกับงานก็พอ

“มันสวยใช่ไหมล่ะ สิ่งที่ใกล้เคียงกับดวงดาวพวกนี้น่ะ”

เธอไม่ได้ตอบอะไรเขา ศีรษะเล็กขยับออกไปจากไหล่ที่อิงอยู่เมื่อครู่

คลาร่าเงียบไปนาน ก่อนเธอจะหันกลับมามองเขาอีกครั้ง

แม้ในที่สลัว ด็อกเตอร์ยังคงเห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลของเธอได้อย่างแจ่มชัด

เป็นตอนนี้เองที่เขาพบว่าเขาไม่ได้หลงรักดวงดาวเพียงอย่างเดียว

และไม่ได้หลงลืมความรู้สึกที่เขาคิดว่ามันคงไม่มีวันเกิดขึ้นอีกแล้ว

ความรู้สึกที่ทั้งทำให้เขาสุขและทุกข์ไปพร้อมๆกัน

อีกแล้ว

ไม่รู้จักจำเสียที

ไม่รู้จักจำว่าไม่ควรพลั้งเผลอไปกับสิ่งที่วันหนึ่งจะต้องจากเขาไป

“ทุกสิ่งก็ไม่ต่างกับดอกไม้ไฟหรอกคลาร่า คงอยู่เพียงชั่วขณะ แล้วสลายหายไปต่อหน้า”

“แต่คุณก็จำมันได้ใช่ไหมล่ะ”

“ผมไม่ลืมอยู่แล้ว”

“นั่นก็เพียงพอแล้ว” เธอเงียบไป ก่อนจะเอ่ยต่อ “ต่อให้สิ่งนั้นไม่มีอยู่อีกต่อไป แต่มันจะยังคงมีค่าและงดงามในความทรงจำของคุณ”

ด็อกเตอร์ไม่ตอบ เขาเพียงพึมพำอะไรบางอย่างด้วยภาษาที่คลาร่าไม่เข้าใจ

ปลายนิ้วเรียวไล้วนอยู่กับเรือนผมสีช็อคโกแล็ตของอีกฝ่าย

จ้าวแห่งเวลายอมรับว่าเขาเห็นแก่ตัว

เขาหวังให้แสงสว่างนั้นคงอยู่ตลอดไป

และหวังให้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

-----------------------------------------------------------

ก็นั่นละครับ(...) อยากลองเอามาจัดหน้าในนี้ดู 

เครดิตภาพปกคือ https://pixabay.com/th/%E0%B8%94%E0%B8%AD%E0%B8%81%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%89%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%A5%E0%B8%B4%E0%B8%87-%E0%B9%82%E0%B8%AE%E0%B8%A5%E0%B8%94%E0%B8%B4%E0%B9%89%E0%B8%87-%E0%B8%A1%E0%B8%B7%E0%B8%AD-%E0%B8%9E%E0%B8%A5%E0%B8%B8-%E0%B8%9B%E0%B8%81%E0%B8%84%E0%B8%A5%E0%B8%B8%E0%B8%A1-677774/