ในวันนั้น
เรามีความสุขมากนะ
ต่อให้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็เถอะ

สำหรับเด็กมหาลัยหน้าจืดทั่วๆไปอย่างเรา
เรารู้สึกว่าความใส่ใจที่เธอให้เป็นสิ่งที่เราไม่ควรจะได้เลย
เรารู้ว่าเราเป็นเด็กใหม่ เรารู้ว่าเราซุ่มซ่าม เราหลงทางบ่อยๆ
เธอไม่ต้องใส่ใจหรือสงสารก็ได้นะ

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ
เราก็เฝ้ามองเธอทุกๆวันจากข้างหลัง
เธอเป็นถึงประธานสโมสร ทั้งเก่ง ทั้งฉลาด
เธอพยายามมากเพื่อทุกคน
แต่เราแค่เด็กแว่นหลังห้อง เรียนก็ไม่เก่ง กิจกรรมก็ไม่ดี

เรารู้ว่าเราทำอะไรช้า ทำอะไรก็เละเทะไปหมด
เราเลยไม่อยากทำกิจกรรมเลย แต่อาจารย์ก็ยังให้ทำอยู่ดี
แค่ยกกลองง่ายๆ หรือทาสีป้ายเชียร์เรายังต้องให้เธอช่วยเลย
แย่จัง เรามันไม่ได้เรื่องเลย
เธอควรจะเอาเวลาไปทำอย่างอื่นนะ นอกจากจะมาสนใจเราน่ะ

แต่เธอรู้มั้ย วันนั้นเรามีความสุขมากนะ
ปกติเธอไม่กลับบ้านเร็วด้วยซ้ำ
แต่วันนั้นเธอตั้งใจไปส่งเราที่ป้ายรถเมล์
เราบอกแล้วว่าไม่ต้องก็ได้ แต่เธอรีบเก็บกระเป๋าตามมาเฉยเลย
แล้วยังมาอวดสเก็ตบอร์ดใหม่ด้วยนะ
เธอวางมันลงบนพื้นแล้วไถออกไปบนถนน
เธอหันมากวักมือให้ตามมา
แต่รู้ใช่มั้ยว่าเราวิ่งช้ามากเนี่ย! ไม่ต้องมาอวดเลย!
เราวิ่งตามไม่ทันหรอก
เราวิ่งสุดแรงเลยนะรู้มั้ย แต่ก็ยังไม่ทัน
เธอแค่แกล้งเราเล่นใช่มั้ย เรารู้ว่าเธอไม่ได้โง่หรอกนะ

เธอลงมาจากสเก็ตบอร์ดแล้วเดินกลับมาหาเรา
เธอถามเราว่าเราเหนื่อยมั้ย
เหนื่อยสิ เหนื่อยมาก เราไม่ใช่นักวิ่งสี่คูณร้อยนะ !!
แล้วเธอก็หัวเราะ
ต่อให้เธอจะหัวเราะเพราะความโง่ของเราก็เถอะ แค่นั้นเราก็ดีใจแล้ว

แต่ไม่นานเราก็ต้องจากกัน
ขอบคุณที่มาส่งที่ป้ายรถเมล์นะ
ขอบคุณที่ใส่ใจคนอย่างเรานะ
ขอบคุณที่ยิ้มให้
แค่นี้เราก็มีความสุขแล้วล่ะ

ในวันนี้ เราก็ยังคงมองเธอจากข้างหลัง
สู้ๆนะ เราเป็นกำลังใจให้
เราจะขอมองจากตรงนี้ไปเรื่อยๆนะ