เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
litanies of you.sweetsingularity
day 23 (ii): blue

  • ถามว่าผมคิดยังไงกับน้องคนนั้น บ่ายวันนั้นที่ฝนตกลงมากลางแคมปัส หยุมหยิมยุบยิบน่ารำคาญ โดยไร้เมฆบอกลางสักก้อน

    ผมคงบอกคุณว่า เขาเหมือนลูกหมาเล็กๆตัวหนึ่ง ปลายผมชุ่มน้ำนิดๆ ยืนเกาะประตูกระจกของห้องสมุดด้วยสายตาวิงวอนอากาศสุดเหวี่ยงของลอนดอน มือซ้ายกำเล่มรายงานหรือเรียงความที่คงเพิ่งปรินท์มาสดๆร้อนๆ มือขวาล้วงกระเป๋ากางเกง ขยับตัวซ้ายที ขวาที เหมือนอยู่ไม่สุขด้วยความคิดของตัวเอง


    “น้อง—“


    หนุ่มน้อยสะดุ้งเพราะเสียงผม ตาสีฟ้าอ่อนคู่สวยที่ทำให้ผมนึกถึงท้องฟ้าสีสดในฤดูร้อนจ้องมองผมงงๆ ปากบางเผยอเล็กน้อย พอกระตุ้นให้ความคิดผมแล่นฉิวเล่น

    หรือผมจะเคยเห็นเขามาก่อน....


    ก็ไม่เชิง


    “—แบร์รี่ฮะ”


    อืม

    ชื่อไม่คุ้นหูเลยแฮะ


    แต่ (ชีวิตนี้มักจะมีคำว่า ‘แต่’ สินะ

    แต่ แด่เหตุการณ์ที่เราไม่คาดคิด

    แด่คนที่เราไม่คิดจะพบเจอ

    แด่ คำที่กลับฟุ้งฟูในหัวเหมือนจะหลอกหลอนความฝันเพ้อแสนลวงตา)



    ผมปล่อยลูกหมาหลงทางตัวนั้นให้รออยู่ลำพังไม่ได้



    ร่มสีฟ้าในมือก็มีพื้นที่ถมเถไป


    ริมฝีปากคงเผลอยิ้มไปแล้ว....




    ก็เพราะเอ็นดู



    มองตาเหม่อๆคู่นั้นแล้วเหมือนใจสีหม่นจะสดใสขึ้นชั่วครู่





    บางครั้งเราก็ต้องการเพียงเท่านี้


    ...ไม่ใช่หรือ


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
Sarane Champa (@Sarane)
นั่นสินะ