เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ไดอารี่ของโจSittingcuddle
บทเรียนจาก คนแปลกหน้า-01
  • บางครั้งการวิ่งก็ไม่สามารถ
    จัดการสิ่งที่ล้นทะลักได้หมด
    .
    ฉันมีแผน ในช่วงพักกลางวัน
    หมายจะ ให้ต้นไม้ ท้องฟ้า หนองน้ำ
    ของสวนสาธารณะ โลมเลียจิตใจ
    พร้อมจมจ่อ กับอารมณ์ของตัวเอง
    .
    ฉันไม่ได้ทำอย่างนี้มานานแล้ว
    ถึงฉันจะวิ่งที่สวนสาธารณะบ่อย
    แต่ก็ให้ความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน
    มันคือพิธีกรรมที่ฉันชอบ
    .
    ฉันกำปากกา และสมุด ติดตัวมา
    เดินสำรวจม้านั่ง ในทิศที่ร่มไม้เป็นมิตร
    ฉันค่อยๆเรียบเรียง เรื่องราวต่างๆ
    ม้านั่งที่ฉันเลือก มีบรรยากาศที่ดีเลยทีเดียว
    ครอบครัวปิคนิค เด็กวิ่งเล่น
    คนวิ่งออกกำลังกาย คนปั่นจักรยาน
    คนสูงอายุเดินเป็นกลุ่มคุยเรื่องธรรมมะ
    ฉันส่งยิ้มให้บางคณะ เมื่อฉันเงยหน้า
    ออกมาจากสมุดของตัวเอง
    .
    ช่วงเวลาที่ฉันดำดิ่งไปกับการเขียน
    ชายสูงวัย เสื้อโปโลสีชมพู
    แว่นตากันแดดสีเหลือง
    มาอยู่ตรงหน้าฉัน
    แล้วทักฉันว่า เขียนอะไรน่ะ
    ให้ผมช่วยไหม บอกผมได้นะ
    ผมก็ผ่านอะไรมาพอสมควรเหมือนกัน
    ขณะที่ฉันกำลังอ้ำๆอึ้งๆอยู่
    ว่าควรบอกว่าอะไรดี
    อยู่ๆก็โพล่งออกไปว่า
    กำลังประเมินความรู้สึกตัวเองอยู่ครับ
    มันมีเยอะมาก จนต้องเขียนครับ
    .
    " เมื่อก่อน ผมก็เคยทำ
    แล้วผมก็ไม่ได้ทำแล้วล่ะ
    ผมว่าเรามีสติพอจะรู้ตัวเราเองอยู่ "
    เขาถอดแว่นตาแล้วเริ่ม
    พูดภาษาอังกฤษแบบรัวๆ
    ฉันพยักหน้า รู้เรื่องในแต่ละท่อน
    ที่เขาค่อยๆ พูดแยก เพื่อให้ฉันเข้าใจ
    ฉันแปลได้ มันไม่ได้ยากมากนัก
    เขาอยากให้ฉันปล่อยอดีต
    คนส่วนใหญ่มักชอบอยู่กับอดีต
    ชีวิตคือตอนนี้และวันต่อๆไป ไม่ใช่เมื่อวาน
    คนตาย เอากลับมาไม่ได้
    อดีตก็กลับไปแก้ไม่ได้เหมือนกัน
    เรียนรู้ แล้วไม่กลับไปทำซ้ำ พอแล้ว
    .
    เขาถามฉัน เรื่องงาน
    และอยากให้ฉันฉลาดทำงาน
    จดจำเรื่องราวของที่ทำงาน
    มาใช้ในอนาคตของตัวเอง
    สุดท้ายคนเรา ต้องคิดสิ่งที่
    อยากจะทำ ที่ไม่เหมือนคนอื่น ถึงจะดี
    .
    ขณะที่ฟัง สิ่งที่เขาพยายามบอก
    ฉันอึ้งกับคนแปลกหน้าคนนี้มาก
    ความกล้า ความหวังดี ความจริงใจ
    น้ำเสียงของเขา มีความหวังดีอยู่สูงมาก
    มันไม่ใช่การอวดตน ฉันรับรู้ได้
    .
    ก่อนจาก เขาลาฉันด้วยคำว่า
    อนุโมทนาบุญด้วยนะ
    ฉันแปลกใจกับคำลาของเขา
    พร้อมยกไม้ยกมือขอบคุณเขายกใหญ่
    .
    ฉันต้องกลับไปทำงานแล้ว
    .
    เขาผ่านอะไรมา?
    เขาทำงานอะไร?
    ต้องรู้สึกถึงภายใน เต็มแค่ไหน
    ถึงจะแสดงความรู้สึกอยากแบ่งปัน
    ต่อคนแปลกหน้าได้ขนาดนี้
    คำถามที่วนเวียนให้ชวนคิด
    หลังแยกกับเขา
    .
    จริงๆแล้วเรื่องราวที่
    ฉันตั้งใจเขียน ไม่ใช่เรื่องนี้
    แต่ฉันรู้สึกดีกับการแลกเปลี่ยน
    ประสบการณ์ในครั้งนี้จริงๆ
    .
    ขอบคุณมากครับ
    ด้วยจิตคารวะ
    .
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in