เราก็ได้ถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาลที่รักษาผู้ป่วยที่มีอาการทางจิตและประสาทโดยเฉพาะ 

(ต้องเข้าใจก่อนว่า นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลบ้า)

เนื่องจากหมอที่รักษาเราอยู่นั้นเห็นว่าเราไม่สามารถตอบสนองต่อการรักษาของเค้าได้

จึงได้ส่งตัวเราไปหาแพทย์เฉพาะทางแทน

ตอนเราได้ยินชื่อโรงพยาบาลครั้งแรก เราตื่นตระหนก เพราะคิดจริง ๆ ว่าที่นั่นเป็นโรงพยาบาลบ้า

กลับมาคิดทบทวนตัวเอง คาดคั้นตัวเอง ว่าเราเป็นอะไร เป็นโรคจิตเหรอ ? เป็นบ้าเหรอ ?

และในที่สุดเราก็ไปถึงโรงพยาบาลแห่งนั้น ..

... เรามาผิดที่ป่ะวะ ... นี่ใช่โรงบาลที่หมอบอกป่ะวะ ...

หากคุณเคยดูหนังหรือละครที่ชอบทำเกี่ยวกับวอร์ดคนไข้จิตเภท 

ที่จะต้องเงียบ ๆ หม่น ๆ พยาบาลดุ ๆ มีโถงทางเดินหลอน ๆ

เห้ยแกรรร (ขออนุญาตวิบัติ) มันไม่น่ากลัวเลย แบบว่าผมนี่งงไปเลยครับ

เจ้าหน้าที่ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส พยาบาลทั้งหลายบริการด้วยรอยยิ้ม 

ไม่มีความเครียด ไม่มีความมืด ไม่มีความหลอน .. (สัส กูโดนหนังหลอกมาตลอด !!)

เราเข้ารับการบริการทุกอย่างด้วยความสบายใจ

จากการสังเกต คนไข้ของที่นี่มีทุกประเภท

วัยรุ่น ชายหญิง คนวัยทำงาน คนท้อง ตำรวจ หรือแม้กระทั่งพระ !!!

(คราวนี้ใครบอกให้เราไปนั่งสมาธิเวลาเราสติแตกเราจะลากมันมาดูนี่)

แล้วเราก็สอบถามเจ้าหน้าที่ไปเรื่อยตามภาษาคนอยากรู้อยากเห็น และเพื่อไม่ให้จิตใจฟุ้งซ่าน

ปรากฏว่าที่นี่ไม่ได้รับรักษาแค่คนมีอาการทางจิตอย่างเดียว แต่ยังรับรักษาคนมีอาการทางประสาทด้วย

เช่น ความจำเสื่อม พาร์กินสัน ปวดหัวไม่หาย หรือแม้แต่คนที่เครียดจัดนอนไม่หลับก็มารักษาที่นี่ได้

มาถึงที่นี่เค้าจะให้เราพูดคุยบอกเล่าอาการกับเจ้าหน้าที่หลายส่วนมาก ทั้งพยาบาลสังเกตอาการ

นักสังคมสงเคราะห์ จนกระทั่งไปถึงแพทย์ในลำดับสุดท้าย

แม้แต่แพทย์ที่ต้องพูดคุยและพบเจอกับคนไข้จำนวนมาก ๆ ในแต่ละวัน

เค้าก็ยังยิ้มให้คนไข้ทุกคนราวกับว่าเป็นเพื่อนของพวกเขา

นั่นทำให้เราเบาใจขึ้นมาก เหมือนกับว่า เราเจอที่ของเราแล้ว ตรงนี้ ที่นี่

เราไม่ต้องไปทุกข์ทนในโรงพยาบาลที่มีตั้งแต่คนป่วยใกล้ตายยันคนเป็นไข้หวัด ..

เหมือนได้อยู่ใน Safe Zone 

เราเล่าเรื่องราวของตนเองในเจ้าหน้าที่ในทุกขั้นตอนฟัง ตั้งแต่เริ่มเครียดใหม่ ๆ เรื่องเล็กเรื่องน้อย ทะเลาะกับคนนั้นคนนี้ จนไปถึงอาการสติแตก ควบคุมตนเองไม่ได้ การทำร้ายร่างการ จนไปถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เราต้องถูกส่งตัวมาที่นี่คือความพยายามที่จะฆ่าตัวตายที่เกิดขึ้น

เราพบว่าการบอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ ทำให้เราได้สำรวจตนเอง และเรียนรู้ตนเอง

สำรวจสิ่งที่ทำให้ตนเองกลายมาเป็นแบบนี้ อะไรทำให้เรารู้สึกอย่างนี้ ไม่ว่าจะเป็น สถานการณ์หรือผู้คน

สำรวจเหตุการณ์เสี่ยงที่จะพาให้เราทรุดหนักลง 

เรียนรู้ว่าขณะนั้นตัวเองรู้สึกอย่างไร ต้องการอะไร 

เรียนรู้วิธีการพาตัวเองออกจากสถานการณ์หรือผู้คนที่ทำให้เราย่ำแย่

และที่สำคัญที่สุด ..

เรียนรู้รสชาติของชีวิต ว่าบางครั้งเราไม่ได้ทุกอย่างที่ต้องการ เราไม่สำเร็จทุกอย่างตามที่เราคาดหวัง ไม่ใช่ทุกคนที่หวังดีกับเรา และทุกความผิดนั้นไม่ได้เกิดจากเราคนเดียว :)

         เราว่าขั้นตอนการสำรวจและเรียนรู้ตัวเองนี่แหละ ที่จะช่วยยับยั้งเราจากภาวะ Depression ได้

เราเริ่มทำแบบนี้มาสักระยะหนึ่ง แล้วเราพบว่าตัวเองมีสติมากขึ้นแบบมาก ๆ สามารถอยู่กับตัวเองได้อย่างไม่ทุกข์ทนเท่าไรนัก ถึงแม้บางครั้งการทำแบบนี้จะยากมาก แต่เราเชื่อว่าความพยายามจะต้องมีหลงเหลืออยู่ในจิตใจของทุกคนอย่างแน่นอน

ขั้นตอนต่อมาคือการเข้าใจผู้อื่น นี่เป็นสิ่งที่เจ้าหน้าที่ พยาบาล และคุณหมอเองย้ำกับเรานักหนา

ว่า ทุกการกระทำของผู้อื่น ถึงแม้บางครั้งจะทำให้เราเป็นทุกข์ใจ บางสถานการณ์อาจทำให้เราไม่สบายใจนัก แต่การเข้าใจว่าทุกอย่างมีเหตุผลของมัน ช่วยให้เราจัดการความคิดแย่ ๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้เยอะขึ้น เราไม่ได้เศร้าและทุกข์ทนอยู่คนเดียว คนอื่นก็เศร้าและทุกข์ทนเช่นกัน

การทำความเข้าใจนั้นทำให้เราสามารถวางเฉยกับสิ่งแย่ ๆ ที่เกิดขึ้นได้