'ตกลงมึงเป็นคนประเภทไหน?'
'เอาดีๆ ตอบกูทีมึงชอบผู้ชายหรือผู้หญิง?'
'แปลกกว่ามึงนี่มีจริงดิ?'
คำถามเเรก เพื่อนม.ปลายถาม
เมื่อไม่นานนี้เอง
เราร่วมกลุ่มกันไปเที่ยวญี่ปุ่น
เป็นคนที่ชอบพกอะไรที่คนอื่นไม่พก
ในกระเป๋าตังค์เรา
พก เข็มกลัด ไม้จิ้มฟัน พาสเตอร์
ในกระเป๋าเป้เรา
พก ยาลดกรด ยาลดไข้ ยาดม ยาหม่อง
ปากกาสี่ด้ามสี่สี ถุงพลาสติก
ไม่ใช่เเค่พกเล่นๆ แต่พกจริงจัง
มีติดตัวตลอดเวลา
แต่ตัวเองไม่ใช้สักอย่าง
เราคิดว่า ของพวกนี้น่ะ
คนชอบถามหาบ่อยๆ
ยิ่งไม่จิ้มฟันนะ โห้ ฮอตฮิต
เวลาเพื่อนถามเราเลยมีหมด
มันเลยสงสัย เราเอามาจากไหน
พกอะไรเเปลกๆ
ส่วนคำถามที่สอง เพื่อนที่จีนถาม
เเต่เป็นคนไทยนะ
เราชอบมองคน ชอบสังเกต
ชอบดูการเเต่งตัว พฤติกรรม
เวลาเจอคนที่ดูบุคลิกโดนๆ
ดูมีเเนวทางชีวิตของตัวเอง
จะชอบทำตาเเวววาว
พร้อมพุ่งชนเข้าทำความรู้จัก
ทุกเพศเลย เราไม่เเบ่ง
เราว่าทุกคนมันมีจุดเด่น
ถ้าลองรู้จักดีๆ จะน่าสนใจมากๆ
แม้เเต่คนที่ดูธรรมดาที่สุดก็ตาม
คำถามที่สาม จำคนถามไม่ได้
เราเป็นคนที่ดูดคนเเปลกๆ
คนที่คนอื่นมองว่า
ไอ้นี้เเม่งติส อินดี้โคตรๆ
ไอ้นี้เเม่งขี้อวด พูดมากว่ะ
ไอ้นี้โคตรเก๊ก คิดว่าหล่อมากหรอ
อื่นๆ อีกมากมาย
สุดท้ายจะมาสนิทกับเรา
เเต่พอรู้จักจริงๆ
คนที่ทุกสายตามองเเบบนั้น
เรากลับเห็นในมุมมองอีกแบบเลย
เอาจริงๆ เราชอบคำถามแบบนี้นะ
มันดูใส่ใจในตัวตนของเรา
จนเกิดความสงสัย
ทำให้รู้สึกแปลก แต่มีเอกลักษณ์
ไม่เคยตอบใครได้เลย สักคำถาม
เราทำได้เเค่ยิ้มแหะๆให้
ไม่รู้ซิ การอธิบายตัวเองมันไม่ง่าย
จับเข่าคุยทั้งวันอาจพูดไม่หมด
หรือไม่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
เราเลยเลือกที่จะยิ้ม
แล้วตอบ 'ก็เป็นเเบบนี้เเหละ'
เราไม่ขอตอบ
แต่ของให้มาคบ มาคุย มาทำความรู้จักกัน
บางที เเค่คำพูดของเรา
เธอไม่อินเท่าการกระทำเราเเน่ๆ
เป็นคนพูดไม่รู้เรื่องนั่นเอง.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in