ไปทะเล ไม่หนีร้อน ก็หนีรัก

" อะไรนะ? "

" เขาทิ้งผมไปหาคนอื่น "

ภูเบศน์กำลังย่ำเท้าลงบนดินชื้นๆ กลิ่นหืนๆ

ลมปลายหนาวพัดจนจำเป็นต้องกอดอก ไม่มีงานเฟต ไม่มีแดนเนรมิต มีแต่มิวสิคเฟสติวัล ไม่ติดทะเล ไม่ติดเกาะ ห่างกลิ่นเกลือ อยู่สูงกว่าน้ำทะเลหนึ่งพันหกร้อยสี่สิบฟุต ที่ tattoo color พูดกรอกใส่ไมค์ในฮอลล์คอนเสิร์ตครั้งที่แล้วไม่ถูกไปทั้งหมด ต่างคนต่างรสนิยม ภูเองก็ไม่ แค่อยากหายวับไปจากสารระบบของคนบ้า ห่างออกมาจากงานคณะชวนหัวหมุน ปลีกออกมาจากตำราคณิตศาสตร์ หนังสือฟิสิกส์ หรือแม้กระทั่งชีทหาค่าโน้มถ่วงหนาเตอะที่เต็มไปด้วยรอยแลคเชอร์จนเนื้อหาจับต้นชนปลายไม่ถูก

สัปดาห์ที่แล้วผมหายตัวไปแบบไม่บอกใครเลย 

แค่เปิดแมคบุ๊คจองตั๋วเฟสติวัลปลายปี เก็บกระเป๋า แล้วออกมา

" มิน่า ตาแดงเชียว "
" เงียบน่า "

เอาล่ะ ใช่ ผมแค่ต้องการเดียวดายแบบพิลึกพิลั่น

ถ้าไม่ติดว่ามาเจอกับวันนาบีอโลนเหมือนกัน คนแปลกหน้า สวมเสื้อยืดมินิมอล Fuck Love และดูเหมือน ว้าว เขาดูดีเป็นบ้า โดยเฉพาะตอนที่กำลังวิจารณ์กีตาร์ของวงบนเวที Yamaha RS820CR ย้อนเวลาแล้วไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้หนักกว่ากัน สายตาเหินมองรอยยิ้มของเขา หมายถึง คนแปลกหน้าไม่ใส่เสื้อกันหนาว บอกลั่นลอยก่อนหน้านั้นว่ารักฤดูหนาวเพราะสุขุมวิทไม่มี แต่ตอนนี้แปลก ผมถูกเบียดเบียน ถูกคุกคามด้วยการที่เขาแทรกมือมาในกระเป๋าที่ผมไม่ได้ล้วงอยู่

" หนาว "

" ก็อยู่แบบนี้ไป "

" เปล่า หมายถึง หนาวก็ต้องอยากได้คนกอด "

ผมทำตาโต 

สร่างแอลกอฮอล์ สร่างรอยสนิมเลอะเลือน

แต่-เปล่า-เลย

เขาทำมากกว่ากอด ไม่เห็นบอกเลยว่าซีนต่อไปจากกอดคือจูบ นี่มันเทปม้วนไหน ถ้าพิลึกพิลั่นขนาดนี้ก็ปาลงถังขยะไปเถอะ แต่ไม่ ไม่เลย รสชาติของเขาปรัมปราเหมือนฮันนี่โรสที่เพิ่งจุด หวานจนเกลื่อนสายตาไปหมด ไม่มีใครติดใจจะฟัง ไม่มีใครติดใจจะมอง ผมไม่อยากยอมรับ แต่มันรู้สึกดีจนลิ้นอ่อนยวบ และทุกความงงงวยขวยขมถูกยื้อหยุดด้วยคนที่รับมือไม่ได้แบบเขา มันไม่ได้ดั่งใจเลย ไม่ว่าอะไรก็ตาม แต่ย้อนแย้ง เพราะมันรู้สึกดี

" ดีขึ้นมั้ย? "

" ... " 

จะรู้ไปทำไม รู้ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น

" นิดนึง "

" แค่นิดเดียว .. "