แล้วเธอก็มาถึง ตอนยามสายวันหนึ่ง หลังจากฝนที่ตกลากยาวมาข้ามปี
เสียงเคาะก็อกๆ บนประตูบ้านที่เงียบมานาน มันเป็นเสียงเคาะประตูที่เพราะราวกับเสียงจากกระพรวนที่ผูกไว้กับตะปิ้งของพ่อหนูกามเทพ
"ไปกัน" เธอบอกผม
"ไปไหน" ผมถามกลับด้วยความงุนงวย รู้สึกเหมือนเป็นนักบินอวกาศที่หมดสติไปเมื่อเครื่องยนต์ต้องทำความเร่งเข้าสู่ความเร็วหลุดพ้น และตื่นมาเห็นฝูงดาวเคราะห์น้อยดวงเบ้อเร่ออยู่ข้างหน้าเพียงไม่ถึงยี่สิบสามสิบเมตร*
"เปิดประตูก่อนสิ" เธอสั่ง
ผมมองผ่านตาแมวที่ประตู ยังไม่แน่ใจว่าควรจะเปิดรับเธอเข้ามาไหม
"ฉันเอาของมาฝาก หนักนะ เปิดสิ อย่าช้า"
การอ้าออกของบานประตูไม่อาจพรรณนาความลังเลของผู้เปิดได้ แต่จากมุมของเธอ มันช่างเนิบนาบเนิ่นนาน แต่จากที่ผมยืนอยู่ บานประตูดูเหมือนยูเซียน โบลท์ วิ่งสปรินท์เข้าเส้นชัย มันคงรอคอยอิสระภาพหลังจากถูกยึดโยงจองจำเข้ากับกรอบประตูมาเนิ่นนาน
"ไหนเหรอ ของฝาก?"
"เธอพร้อมรับมันหรือเปล่า?"
"ไม่รู้สิ มันคืออะไรล่ะ?"
"หลับตาก่อน"
ผมทำตาม
การที่เปลือกตาบนเลื่อนลงมาแนบกับเปลือกตาล่าง มันไม่สามารถบอกได้ถึงจำนวนเครื่องหมายคำถามในหัวของผม แต่เธอก็ดูน่าไว้ใจได้
"ลืมตาได้หรือยัง?"
"นั่นฉันจะเป็นคนบอก ห้ามลืมตาก่อนเด็ดขาด"
"ตกลงนี่มันอะไรกัน แล้วคุณเป็นใคร?"
ริมฝีปากของผม มีรสสัมผัสนุ่มๆ ชื้นๆ มาแปะทับ
ในความนุ่มนั้น มันไม่ได้หอมหวานเหมือนมาร์ชเมลโล่หรือจอลลี่แบร์ ไม่ได้รู้สึกร้อนกรุ่นเหมือนฟักจากต้มน้ำกระดูก ไม่มีกลิ่นคาวเหมือนสเต๊กที่ชุ่มซอสร่อนจากกระดูกได้เพียงสัมผัสถูก
มันเป็นความนุ่มแปลกๆ แต่ผมก็ชอบนะ
"พร้อมรึยัง?"
"พร้อมอะไร?"
"ความรัก"
"ความรัก?"
"ใช่ ความรักอยู่รอบตัวคุณแล้ว คุณพร้อมจะรับมันเข้ามาไหม?"
ผมพยักหน้าเบาๆ แม้ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ถ้าผมปฎิเสธ เธอคงไม่เฉลยซะทีว่าเธอหิ้วอะไรหนักๆ มาฝาก
"เอาล่ะ ถ้างั้นลืมตาได้"
สติของผมหมุนติ้วเมื่อแสงสีต่างๆ หาทางกลับเข้าสู่เรตินาในตาของผมจนเจอ ห้องที่ผมหลบฝนอยู่เนิ่นนานก็ยังเป็นห้องเดิมนั่นแหละ แต่ผมกลับไม่รู้ว่าตอนนี้ผม เธอ และบ้านหลังนี้อยู่ที่ไหนของโลก มันไม่ใช่ที่เดิมแน่ๆ
เพราะข้างนอกนั่น มนุษย์ทุกคนลอยได้
เอ... จะเรียกว่าลอยก็คงผิด
ทุกคนเหมือนกำลังว่ายอยู่ในอะไรสักอย่าง มันน่าจะเป็นของเหลวเหมือนน้ำ ที่เหมือนกับสิ่งที่อยู่เต็มห้องผมอยู่และทำให้ข้าวของต่างๆ ลอยตุ๊บป่องไปมาอย่างไม่มีทิศทาง
"นั่นแหละ ความรัก มันอยู่รอบตัวเธอแล้ว" เธอหัวเราะอย่างสดใส
ผมพลันได้สติขึ้นมา ว่าคนเรานั้นต้องการออกซิเจนเป็นหลัก
น้ำแต่ละหยด มีไฮโดรเจนสองส่วน และออกซิเจนหนึ่งส่วน
น้ำมากมายสามารถแปลว่าออกซิเจนมากมาย
แต่คนเราสกัดออกซิเจนในน้ำใช้กันสดๆ แบบนี้ไม่ได้
"กลั้นหายใจไว้ทำไม เปิดรับมันเข้าไปให้เต็มปอดเลย" เธอหันมาชวนแล้วตีลังกาแหวกว่ายในความรักอย่างสนุกสนาน
ผมยังกลั้นจมูกต่อไป ลมหายใจในปอดมีค่า ตราบที่เราไม่รู้ว่าจะได้อากาศใหม่เข้าไปเมื่อไหร่
เธอหยุดอยู่ที่มุมบนของห้อง ถ้าเราไม่ได้อยู่ใต้น้ำ ผมคงมั่นใจว่าเธอคงสืบเชื้อสายจากสไปเดอร์แมน* แล้วเธอก็ลิ่วลงมาหาผมด้วยความเร็วระดับซุปเปอร์ฮีโร่
และด้วยพลังระดับซุปเปอร์ฮีโร่ เธอพยายามยื้อมือของผมที่กำลังบีบจมูกตัวเองไว้อยู่ "เอาออกเร็ว ไม่ตายหรอก"
ผมไม่รู้ว่าเธอไปหัดพูดใต้น้ำได้อย่างไรโดยไม่กลัวน้ำเข้าปากเข้าปอด แต่ที่แน่ๆ ผมไม่กล้าหรอก ผมไม่เคยหัดอะไรแบบนี้มาก่อน
แม้ผมจะไม่ใช่ยอดมนุษย์อะไร แต่จังหวะหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ให้ผมปล่อยมือก็บ้าแล้ว
อากาศเริ่มจะหมด อืมม ผมคิดว่าประโยคนี้อาจจะผิดหลักการทางวิทยาศาสตร์นิดหน่อย คือในปอดผมก็ยังมีอากาศเท่าเดิม ออกซิเจนน่าจะอยู่ระดับวิกฤต แต่ที่น่ากลัวกว่าคือ คาร์บอนไดออกไซต์ที่ร่างกายพยายามขับออกมา
ที่เราพยายามขับออกมาเพราะมันไม่ดีกับร่างกายมนุษย์สักเท่าไหร่ ต้นไม้อาจจะชอบ แต่คนอย่างผมน่ะไม่ชอบหรอก
ผมไม่คิดว่าผมจะอยู่ในสภาพนี้ได้อีกนาน
ผมพยายามจะว่ายหนีออกไป
แต่เธอก็ตามมาติดๆ
และผมก็ไม่รู้จะหนีไปทางไหน และไม่รู้ว่าจะว่ายไปได้อีกนานแค่ไหน
ข้างล่างก็น้ำ ข้างบนก็น้ำ ข้างๆ ก็น้ำ*
อ่อ เธอบอกว่ามันคือความรักต่างหาก

ความรักล้อมรอบผมไว้หมดแล้ว

_________________________

Footnote:
* จากฉากหนึ่งในซีรีส์ Lost in Space (netflix, 2018)
* ตัวละครจากหนังสือการ์ตูนและภาพยนต์ สร้างโดย Stan Lee และ Steve Ditko
* ท่อนหนึ่งจาก The Rime of the Ancient Mariner "Water, water, every where, nor any drop to drink." โดย Samual Taylor (1834)

รูปประกอบ จากภาพยนต์ Shape of Water (2018)