เด็กน้อยหัดเล่นกล  

ที่แล้วๆ มาเขาพอแสดงให้คนดู ทั้งกลเสกกระต่ายจากหมวก กลเปลี่ยนผ้าเช็ดหน้าเป็นนกพิราบ กลหยิบเหรียญจากหัวเพื่อนๆ เรียกความสนใจจากคนดูที่ตื่นเต้นตกใจได้ท่าสองท่า  

วันนี้เขาลองกลใหม่ คาถาเรียกลม หลักการง่ายๆ เพียงสื่อสารกับอากาศที่มองไม่เห็นรอบตัว คุยกับมันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จนมันโอนอ่อนพัดส่ายไปมา 

เขาฝึกกลนี้ได้สองสามวัน จนเชื่อว่าเขาและสายลมเข้าใจกันดี เขาเรียกร้องจากอากาศมากขึ้น คราวนี้ขอให้มันพัดโบกให้หมวกปลิวหลุดจากหัว พัดเสื้อคลุมจนปลิวว่อนไปทั่วบ้าน เป่าให้ใบไม้แห้งกรอบหลุดร่วงจากต้น 

ยิ่งสื่อสารมาก ความมั่นใจยิ่งเพิ่มพูน ครั้งนี้เขาประกาศเรียกเพื่อนๆ มาดูกลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ในสายตาของสายลมที่เฝ้ามองอย่างเงียบๆ มันไม่เคยบอกว่ามันพอใจหรือไม่ ทีีเด็กน้อยป่าวประกาศไปเช่นนี้ 

คนดูมาถ้วนหน้า บางคนอยากมาเห็นสิ่งมหัศจรรย์ บางคนอยากมาดูว่าเขาทำได้หรือเปล่า และบางคนมาเพื่อรอหัวเราะเยาะหากเขาทำไม่ได้จริง 

เด็กหนุ่มค่อยๆ โบกไม้เท้าในมือขึ้นลง พูดกับสายลมเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและอ่อนโยน 

เพียงครู่เดียว ฝุ่นบนพื้นเริ่มพัดไปมา เสื้อผ้าทุกคนปลิวไหว หน้าต่างประตูส่งเสียงตึงตัง 

เด็กหนุ่มพูดกับสายลมเบาๆ แล้วมันก็พาตัวของเขาลอยสูงขึ้น และสูงขึ้น 

เพื่อนๆ แหงนดู อ้าปากค้าง ตกตะลึงพูดไม่ออก 

นักมายากลตัวน้อยโบกมือให้เพื่อนผู้ที่ตอนนี้ดูตัวเล็กราวกับมดตะนอยบนพื้น สายลมยังพัดเขาสูงขึ้นไปอีก 

เขาตะโกนก้อง เห็นความมหัศจรรย์รึยัง! 

อาจเพราะความดีใจ อาจเพราะความตื่นเต้น เขาลืมไปชั่วขณะว่าต้องคอยคุยกับลมด้วยความอ่อนโยน 

สายลมจึงพลันหยุดนิ่ง กลายเป็นอากาศไร้มวล 

แต่มายากลหนุ่มมีมวล มีน้ำหนัก จึงถูกความเป็นจริงของโลกที่มากด้วยแรงดึงดูดกวักมือเรียกให้เขาร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว 

เด็กน้อยไม่มีเวลาคิด ไม่มีเวลากระซิบตามสายลมมาช่วย สองมือสองเท้ากวัดแกว่งหาสิ่งยึดเกาะอย่างไร้ความหมาย 

มีคนบอกว่า สายลมก็แค่พัดมา และมันก็ต้องจากไป และมิพึงไปคาดหวังเลื่อนลอยมากมาย ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น 

ในงานศพของเด็กน้อย คนที่ร่วมงานยังรู้สึกถึงสายลมพัดมาเบาๆ

---