เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เรื่องสั้นนอวอรอรอตอพอลอ
แคว่กแคว่กแคว่ก
  • "แคว่กแคว่กแคว่ก" เสียงดังขึ้นกลางความเงียบสงัดยามราตรี หญิงสาวนั่งอยู่ใต้แสงไฟสลัวมีท่าทีตื่นตระหนก พยายามมองหาที่มาของเสียง แต่แล้วเธอก็พบแต่ความว่างเปล่า

    ทันใดนั้น สายตาเธอก็จดจ้องไปที่วัตถุประหลาด "ไม่นะ!!! แกจะร้องได้อย่างไร" แต่เมื่อหูเธอไม่ได้ฝาด เธอได้ยินเสียงนั่นอย่างชัดเจน

    ครอบครัวเป็ดยางสีเหลืองที่หญิงสาวเพิ่งได้มาไม่ถึงสัปดาห์... กำลังเดินขวักไขว่ส่งเสียงเอะอะอยู่บนหัวเตียงแคบๆ ไม่ถึงหนึ่งฟุต!

    เป็ดยางตัวสุดท้อง กำลังเดินเตาะแตะอยู่ขอบหัวเตียง และมันกำลังยกขาขวาขึ้น วางลงบนอากาศอันว่างเปล่า!

    หญิงสาวกำลังตกใจ เหตุการณ์ทั้งสองย่อหน้า เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของเธอในเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที

    เสียงกรีดร้องดังลั่นห้องชุดราคาแพงขนาด 29 ตารางเมตร ความถี่ของเสียงในย่านโซปราโนของหญิงสาว สั่นสะเทือนกระจกหน้าต่างเคลือบสารสะท้อนรังสียูวี ก่อนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ และตกลงมา

    เก้าอี้ริมกระจก นั่งไว้ด้วยตุ๊กตาหมาป่าที่กำลังกินคุณยายไว้ครึ่งตัว!

    ทันใดนั้น รวดเร็วกว่าสัญชาติญาน หมาป่าทำหูเชิดหน้าตั้ง คายคุณยายออกจากปาก รีบออกวิ่งสู่พื้นที่ปลอดภัยที่บนเตียงขนาดสามฟุตครึ่ง

    ลูกเป็ดตัวเล็กตกลงมา ขายางน้อยๆ จวนสัมผัสพื้นเตียงสปริงนุ่มๆ แต่กลับปลิวไปด้วยโมเมนตัมของหมาป่าที่ปรี่มาราวกับรถเมล์ตีนผี เป็ดน้อยกระดอนไปกระแทกประตูตู้เสื้อผ้า ตกลงมานอนนิ่งไม่ไหวติง

    คุณยายไม่โชคดีขนาดนั้น เมื่อหมาป่าคายออกมา หล่อนยังไม่ทันถอนใจโล่งอกก็โดนกระจกที่ร่วงลงมาหล่นใส่เต็มศีรษะ ทุกสรีระที่ผลิตจากผ้าอันบอบบาง ถูกมวลกระจกกว่า 10 กิโลกรัมทับใส่

    เศษกระจกที่แตก ถูกเคลือบด้วยของเหลวสีแดงข้นจนแลดูคล้ายผลึกแร่ทับทิมกระจายไปราวฝีดาษ... ทั่วพื้นนองเนืองด้วยเลือดจากตัวคุณยายซึ่งกำลังนอนชักกระตุก การพักผ่อนนิรันดร์รอคุณยายอยู่ในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า

    คล้ายจะเป็นเลดี้แม๊คเบธที่พูดว่า ใครจะคิดว่าคนแก่ๆ จะมีเลือดมากมายขนาดนี้

    หมาป่าหอบแฮกๆ เส้นด้ายหนานุ่มสีน้ำตาลแก่ที่สาวโรงงานอุปโลกณ์ขึ้นมาแทนขน กระเพื่อมขึ้นลงตามอัตราการเต้นของหัวใจ

    หญิงสาวยังตกใจทำอะไรไม่ถูก หันรีหันขวาง ไม่ทันรู้ตัวว่ากำลังกั้นขวางเส้นทางที่แม่เป็ดจะบินไปดูแลลูกน้อย จึงถูกกระแทกอย่างแรงที่หลัง

    หญิงสาวล้มลงบนพื้นตรงข้างเตียง ร้องไห้ด้วยความหวาดผวา แม่เป็ดเมื่อไร้สิ่งกีดขวาง บินรี่ตรงไปหาลูกเป็ดซึ่งยังนอนนิ่ง

    หมาป่าที่เริ่มหายเหนื่อย เดินย่องมาที่หญิงสาว และลูบหลังปลอบใจ กลับยิ่งเพิ่มความหวาดหวั่นสะพรึงกลัวจนหญิงสาวสะดุ้งลุกมา วิ่งหนีไปที่ประตู ถอดสลักกลอน เปิดออกหวังพาตัวออกไปจากความบ้าคลั่งที่เกินสติของหล่อนจะตีความได้

    พลันที่ประตูเปิดอ้า ร่างใหญ่โตของพนักงานรักษาควาปลอดภัยของคอนโดก็โถมเข้ามาชนจนล้มลงทั้งสองคน

    หญิงสาวสั่นศีรษะขับไล่ความมึนงง สายตาแลเห็นเพื่อนบ้านมากมายรายล้อมอยู่ที่โถงทางเดิน สีหน้าพวกเขาแสดงความใคร่รู้ ปะปนไปกับความเป็นห่วงใย เสียงซุบซิบพึมพำดังขึ้นเบาๆ

    หญิงสาวเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ...

    "น่าสงสารจัง"
    "อีกนานไหมนี่..."
    "แฟนเขาหายไปไหน ไม่เห็นมาหลายวันแล้ว"
    "จุ๊ๆ.... แฟนเขาเพิ่งเสียน่ะ เห็นว่าโดนรถเมล์ชนตาย"
    "อ้าวเหรอ ... ไม่เห็นรู้เรื่อง"
    "หน้าคอนโดนี่เอง หอบข้าวของพะรุงพะรังข้ามถนนอยู่ ถุงหล่นกลางถนนดันก้มลงเก็บ ฉันเห็นกับตาเลย"

    สภาพในห้องยังเละเทะราวถูกพายุโหมใส่ ครอบครัวเป็ด..ของขวัญวัันเกิดของหญิงสาวที่แฟนหนุ่มซื้อให้ในบ่ายวันสุดท้ายของชีวิต... พลัดพรากกระจัดกระจายไปตัวละทิศละทาง

    ยกเว้นที่ริมผนังฝั่งตู้เสื้อผ้า แม่เป็ดกับลูกตัวสุดท้อง ยังนอนอยู่ข้างกันไม่ไหวติง

    ตีพิมพ์ครั้งแรก STL 22 ตค. 16

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
Benyapha Senachai (@fb5171030256940)
คือตอนแรกเหมือนจะงงๆแต่อ่านไปอ่านมาคือดีมาก
@fb5171030256940 ขอบคุณครับ แวะอ่านเรื่องอื่นๆ ได้นะ
Achito Achita Achi (@fb2014399358851)
งงอะ คงเป็นเราที่ไม่เข้าใจเอง 555 ดีดี
Anemone (@anemone)
เม้นท์อะไรดี นึกไม่ออก, เอาเป็นว่าดีงามค่ะ