AU

#Freebacth

Benedict Cumberbatch & Mratin Freeman

PG

เสียงแจ้งเตือนของสมาร์ทโฟนทำให้เบเนดิกซ์ละจากหน้าจอแล็ปท็อบของตน เหลือบสายตาไปมองก็พบว่านั่นเป็นแจ้งเตือนของคนที่เขาไม่ได้พบหน้ามาหลายปีแล้ว

'สุขสันต์วันเกิด เบน'  

เขารีบหยิบโทรศัพท์ตนเองขึ้นมา จ้องค้างไว้แบบนั้น คำที่อยากจะพูดมากมายพรั่งพรูออกมาจากความคิด คิดไม่ตกว่าควรจะพิมพ์อะไรตอบกลับไปก่อนดี

'ขอบคุณครับ' แต่นั่นแหละ ไม่มีอะไรดีไปกว่าคำขอบคุณอยู่ดี

'ขอบคุณครับ? ถ้าจะตอบแค่นี้ไม่ต้องตอบจะดีกว่า เสียเวลาอ่าน'

กว่าหลายสิบนาทีถึงจะได้ข้อความตอบกลับมาอีก เขาหลุดหัวเราะออกมาหลังจากอ่านข้อความนั่น ถ้าให้ทาย มาร์ตินกำลังจะหงุดหงิดแน่นอน

'Thank yoooooooooou, Martinnnnnnnn'

'อยากโดนด่ามากใช่มั้ย?' 

เบเนดิกซ์เริ่มได้ใจ ส่งข้อความที่คิดว่ากวนประสาทคนตัวเล็กนั่นได้แน่ๆ แล้วก็ได้ผล เมื่อไม่ถึงสามนาทีที่มีข้อความตอบกลับมา มาร์ตินของเขาหงุดหงิดเสียแล้ว เขานึกหน้าแบบนั้นออกทีเดียว และเขาก็เริ่มคิดถึงคิ้วเล็กๆที่มักจะขมวดอยู่บ่อยๆแล้วด้วย

'ฮ่าๆ คิดถึงจังครับ'

สองมือเร็วเท่าความคิด พิมพ์เสร็จแล้วกดส่งไปโดยไม่ได้ไตร่ตรองดูเลยด้วยซ้ำ ว่าคำนี้สมควรบอกในเวลาแบบนี้หรือเปล่า

'จริงเหรอ?'

ได้รับข้อความตอบกลับมาเร็วกว่าที่คิด ขอเดาเลยว่าอีกฝ่ายไม่เชื่อเขาแน่ๆ

'จริงสิครับ คิดถึงคุณมากๆ ไม่ได้เจอตัวเป็นๆตั้งหลายปี'

เขาย้ำความคิดถึงส่งกลับไปอีก ให้อีกฝ่ายแน่ใจว่าเขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ

'อืม'

'Miss u too'

มีคนเคยทำวิจัยเรื่องหัวใจคนเราสามารถพองโตจากความเขินได้แค่ไหนหรือยัง ถ้ายังไม่มี เขานี่แหละจะทำเอง เริ่มหาข้อมูลจากตัวเขาเองนี่เลย เอาล่ะ ทีนี้จะตอบอะไรกลับไปดี เขาทำอะไรไม่ถูก

'......'  จุดคงดีที่สุดสำหรับเวลาแบบนี้

รอสักพักใหญ่ก็ไม่มีข้อความตอบกลับมา เขาควรจะส่งไปอีกรอบหรือเปล่า

'ถ้างั้น มาเจอกันดีมั้ยครับ'

หลังจากอีกฝ่ายตอบตกลงกลับมา เขาเป็นคนนัดแนะสถานที่ในการเจอกันเอง จากนั้นก็แค่รอเวลาเย็น

—

ปึก

เบเนดิกซ์ดันอีกฝ่ายชิดกำแพงทันทีเมื่อปิดประตูห้องได้สำเร็จ ตามด้วยจูบอย่างคิดถึงที่ริมฝีปากบางๆนั่น แต่อาจจะรุงแรงไปหน่อยเพราะเขาเองยังรู้สึกได้ เขาไม่ปล่อยมือตัวเองให้ว่าง โดยใช้มันลูบไล้อีกฝ่ายผ่านเนื้อผ้าอย่างโหยหา ก่อนจะละจูบออกแล้วกระซิบชิดริมฝีปาก

"คิดถึงจังครับ"

เขาไม่ให้เวลาอีกฝ่ายได้หายใจถนัดได้มากนัก มาร์ตินได้แค่พยักหน้ารับรู้สิ่งที่เขาบอก แล้วเบเนดิกซ์ก็ประกบจูบลงไปอีกครั้ง 

ตอนแรกเขาคิดว่า แค่อยากเจอ แล้วก็ไปเดทกันแบบง่ายๆ ทานข้าว ดูหนัง หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน สุดท้ายเขาก็ลากเจ้าตัวเล็กนี่กลับคอนโดตัวเองจนได้ โดยให้เหตุผลกับตัวเองว่า กลัวจะไม่ได้เจออีกฝ่ายอีก

เบเนดิกซ์รู้สึกได้ถึงแรงดันให้ออกจากกำแพงน้อยๆ จะสะดวกกว่าถ้าเราเริ่มกันบนเตียง ไม่รอช้าเขาก็ดึงมืออีกฝ่ายโดยที่ยังคลอเคลียข้างแก้มนั่นไม่หยุดไปยังห้องนอน แบบรีบร้อนกว่าปกติ

"ไม่คุยกันหน่อยเหรอ เบน"

เสียงใสดังอยู่ข้างหูแต่ก็เดินตามอย่างว่าง่าย เขาไม่มีเวลามาคุยกับอีกฝ่ายเลยซักนิด

"ไว้เสร็จจากตรงนี้ก่อนครับ" 

นั่นล่ะ เขาดันอีกฝ่ายลงบนเตียงจนได้ โหมกระหน่ำจูบไปอีกระลอก จูบไล่ลงเรื่อยๆไปจนถึงซอกคอ ห้ามใจตัวเองไว้แล้วแท้ๆว่าไม่ให้ทำรุนแรง สุดท้ายก็ทิ้งรอยไว้อยู่ดี มือข้างที่ว่างพยายามจะปลดเสื้อผ้าของคนใต้ร่างออกโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว มาร์ตินเปลือยเปล่าในไม่กี่นาทีต่อมา

หันไปสบตาอีกทีเจ้าตัวก็ตาปรือแล้ว เบเนดิกซ์หยิบคอนด้อมและเจลหล่อลื่นที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อระหว่างทางกลับออกมาเตรียม อีกฝ่ายดูไม่ได้ว่าอะไรที่เขาชะโลมมันใส่มือ นิ้วมือของเขาวนเวียนอยู่ในตัวมาร์ตินจนอีกฝ่ายส่งสายตาแห่งความต้องการมากกว่านี้มาให้ เขาชอบสายตาออดอ้อนนั้นเสมอ แต่ก็อยากแกล้งอีกสักหน่อย

"Benedict, Quickly please, put it in me—"

จนได้ยินประโยคคำสั่งนั้นนั่นแหละ เขาใส่เข้าไปอย่างไม่รอช้า เบเนดิกซ์เองก็ต้องการคนใต้ร่างนี่ไม่แพ้กัน เขาขยับเป็นจังหวะจนกระทั้นรุนแรงในที่สุด ได้ยินเสียงครางในลำคอสลับกับเสียงหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน จูบปลอบประโลมอีกฝ่ายเบาๆที่ข้างขมับ เขาถือว่านี่เป็นการเมคเลิฟครั้งแรกของเราในรอบหลายปี เขาอยากให้ออกมาอ่อนโยนที่สุด

เบเนดิกซ์ขยับมากกว่าเดิม เห็นมือเล็กๆขยับลงไปสนองความต้องการของตัวเอง เขาอยากช่วยจึงจับมืออีกฝ่ายออกแล้วทำมันด้วยตัวเอง ไม่นานนักอีกฝ่ายก็ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการในที่สุด แต่เขายัง เขาจะขยับจนกว่าจะพอใจนั่นแหละ

—

เคเบิ้ลของที่นี่ไม่มีอะไรที่น่าสนใจมากนัก กดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆก็ยังไม่เจอรายการที่อยากดูอยู่ดี หันไปมองข้างๆก็เจออะไรที่น่าสนใจกว่า เจ้าตัวเล็กที่เข้าเอาแต่ใจด้วยไปเมื่อกี้ตื่นแล้ว เตรียมโดนบ่นได้เลย

"ตื่นแล้วเหรอครับ?"

ยิ้มไปหนึ่งทีถ้วน ทำใจดีสู้เสือถามไปแบบนั้น ดูหน้าก็รู้แล้วว่ากำลังอารมณ์ไม่ดี หลังจากตื่นนอนคนเราต้องสดชื่นซี่

"ยัง"

นั่นไง นึกแล้วไม่มีผิด หงุดหงิดจริงๆ แต่ก็ยอมมานี่

"โถ่ มาร์ติน ผมถามดีๆ"

"ก็กำลังตอบดีๆ"

หน้าเขาหงอลงอย่างช่วยไม่ได้ เบเนดิกซ์เริ่มรู้สึกผิด

"กี่โมงแล้ว" 

ถ้าอีกฝ่ายอารมณ์เย็นลงคงจะคุยกันง่ายกว่านี้แน่ๆ เบเนดิกซ์ขยับหานาฬิกาข้อมือที่ถอดไว้ที่ไหนซักที่ข้างเตียง หยิบมาดูก่อนจะหันกลับไปบอกอีกฝ่าย

"ห้าทุ่มครับ อาจจะห้าทุ่มครึ่ง"

"ให้ตาย ตั้งแต่เย็นเนี่ยนะ ฉันแก่แล้วนายรู้ใช่มั้ย เบน?"

ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกผิดมากกว่าเดิม เขาไม่ได้ตั้งใจ เขาแค่คิดถึงมาร์ตินมากเกินไป

"ก็คนมันคิดถึง.. คิดถึงจริงๆนี่!"

เขาขึ้นเสียงบ้าง เบเนดิกซ์รักปากเล็กๆนั่นเวลาขยับก็จริง แต่บางทีเขาก็ไม่ชอบที่อีกฝ่ายบ่นเขามากเกินไป ครู่เดียวมาร์ตินก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะนั่นน่าเอ็นดูเหมือนเคย

"แล้วใครใช้ให้ทิ้งกันไป ไอ้เด็กใจดำที่หนีไปเรียนต่างประเทศนั่นน่าจับมาตีซะให้เข็ด"

ยอมให้ตีอย่างไม่ขัดขืนเลยครับ

"ก็กลับมาแล้วไงครับ โคตรคิดถึงคุณเลยมาร์ติน"

เบเนดิกซ์ขยับเข้าไปแนบชิด คลอเคลียใบหน้าที่แสนคิดถึงไม่ห่าง จูบย้ำๆที่แก้มจนมาร์ตินส่งเสียงประท้วงให้หยุด เขาจึงขยับไปซุกกลุ่มผมนุ่มแทน

"จะพูดทั้งคืนเลยรึไง คำนี้"

พูดทั้งชีวิตยังได้ ถ้ามาร์ตินยังอยากให้เขาอยู่ในชีวิตตัวเองต่อไปนะ บ่นไปเถอะ ไม่ฟังหรอก

"คิดถึงนะครับ"

—

Talk : ฝนตกทำให้คนเราขี้เกียจทำงานจริงๆนะคะ วันเสาร์แบบนี้ แล้วฝนตกด้วย อยากลากลับบ้านจริงๆค่ะ 5555555 อยู่ๆก็อยากเขียนในฝั่งพี่เบนจังค่ะ เลยได้มาแบบสั้นๆ (ตอนของคุณมาร์ตินก็สั้น—) ชั่ววูบเพราะเหงาจริงๆเลยแหละ ฝากอ่านแล้วก็ฝากติเหมือนเดิมนะคะ //ทำไมอยู่ๆตัวอักษรมันใหญ่เอง5555555555

EDIT : 13/8 แก้คำผิดแล้วค้าบบบ