เพราะเป็นโอกาสเพิ่มความสนิทสนมโดยที่ไม่ต้องเริ่มเข้าไปตีสนิทเองก่อน ก็เลยควรค่าที่จะมา ยิ่งหากไม่ได้มาในวันนี้ก็ต้องหาโอกาสออกมานอกเมืองเอง อาทิตย์เปิดเทอมนั้นค่อนข้างวุ่นวายพอสมควรไหนจะต้องปรับตัวกับสภาพแวดล้อมแล้ว ผมคงไม่ได้อยากจะออกมาเดินข้างนอกนัก เช่นนั้นก็คงใช้เวลาอีกนาน กว่าจะได้โอกาสครั้งถัดไป ดังนั้นมาเสียแต่เนิ่นๆเลยก็เป็นเรื่องที่ดีกว่า แถมไม่เสียเวลาอะไรมากด้วย

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นตรงร้านขายหนังสือ ตอนที่กำลังหาหนังสือที่ต้องการ ริอาจะเอื้อมไม่ถึงชั้นและได้คนๆหนึ่งช่วยเหลือเธอเอาไว้ ตอนที่อาสึกะเล่นฉากนี้ ด้วยความที่เธอไม่ประสีประสากับเรื่องรักๆใคร่ๆสักเท่าไหร่ เธอจึงรู้สึกแปลกๆว่าการช่วยหยิบหนังสือแค่นี้เป็นเหตุการณ์ความรักได้ด้วยเหรอ?

นั่นสินะ...ผมก็คิดแบบเดิมอยู่ดี...สรุปว่ามันเป็นเหตุการณ์ความรักได้ด้วยงั้นเหรอ?

เจ้าของเหตุการณ์ครั้งนี้คือ ไคลด์ ไซเลนไนน์ เป็นบุคคลที่อาสึกะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ อาจจะเพราะแบบนั้นเธอจึงไม่รู้สึกอะไรก็ได้... ส่วนผม หากมองอย่างเป็นกลาง ก็คงจะรู้สึกเฉยๆกับเขาละมั้ง เพราะว่ายังไม่เคยเจอนี่นา

อันที่จริงผมเองก็สงสัยว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นได้ยังไงในเมื่อผมไม่ได้อยากจะดูหนังสือเท่าไหร่ ต่อให้ดึงดันเข้าไปตอนนี้ก็ไม่ได้มีเรื่องที่อยากจะอ่าน หรือต่อให้อยากอ่านจริงๆ ด้วยขนาดตัวของผมจะเอื้อมไม่ถึงหนังสือนั่นเลยเชียวเหรอ ถ้าหยิบไม่ถึงจริงๆใช้บันไดก็ยังได้ การรีรอให้คนอื่นเข้ามายื่นความช่วยเหลือให้เสมอก็เท่ากับว่าเป็นคนไม่เอาถ่านทำอะไรเองไม่เป็น ตัวผมและอาสึกะไม่ได้เป็นคนอย่างนั้น ในตัวเกม ตรงจุดนี้ก็มีแต่บทบรรยายเท่านั้น ผมจึงไม่สามารถนึกภาพออกได้จริงๆ

ที่ย่านร้านค้ามีทั้งส่วนที่เป็นตลาดกลางแจ้งและส่วนร้านค้าที่เป็นอาคาร แต่ละส่วนถูกจัดสรรเป็นหมวดหมู่ ไม่ได้ขายอย่างอิสระเสรีเหมือนอย่างที่เขตของตระกูลฟาไรล์ ดูเหมือนจะมีระบบอย่างการลงทะเบียนร้านค้า ทางการก็เลยเป็นผู้อนุญาตค้าขายและกำหนดจุดที่ตั้งสินะ ทำอะไรเป็นระเบียบดีเหลือเกิน และนั่นก็ช่วยให้ริออสรู้ว่าร้านหนังสือไม่ได้อยู่ในที่แถวนี้อย่างแน่นอนเพราะว่ารอบข้างของเขานั้นมีแต่ร้านขายอาหาร

"เป็นอาหารที่เคยเห็นจากในหนังสือแต่ไม่เคยทานเลยนะ..." ร้านข้างหน้าของเขาเป็นร้านขายอาหารที่ทำจากแป้งกรอบและมีไส้หลากหลาย นี่ไม่ใช่อาหารญี่ปุ่นแน่ๆ แต่น่าจะมีอยู่ที่โลกของอาสึกะเพราะริออสรู้สึกว่าเคยเห็นมาก่อนนอกเหนือจากในหนังสือ เพียงแต่ลูกสาวตระกูลเก่าแก่ที่ค่อนข้างมีระเบียบคุมเข้มอย่างอาสึกะเองก็ไม่เคยทานเช่นกัน

"เอ๋ เจ้าไม่เคยทานเลยงั้นเหรอ" มีเสียงถามมาจากด้านข้าง พอหันตามเสียงไปก็พบกับชายในชุดฮู้ดสีดำคนหนึ่ง เอซที่มาด้วยกันรีบเอาตัวเองมาขวางผมกับชายคนนั้นเอาไว้

เอะ...ไม่ใช่ว่าเขามาเป็นบัทเลอร์ให้ผมเฉยๆงั้นเหรอ นี่ถึงขนาดเป็นผู้คุ้มกันให้ด้วย พี่ลูอิสสั่งอะไรเขาไว้กันแน่นะ?

"อ๊ะ ข้าไม่ใช่คนน่าสงสัยอะไรหรอกนะ" ชายคนนั้นเลิกผ้าคลุมออกจนเห็นนัยน์ตาคู่สีครามเข้มและผมสีดำขลับที่ยาวจนเกือบบดบังหน้าตา ไว้ผมแบบนี้ไม่ต้องใส่ผ้าคลุมก็จำหน้าไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละ

ถ้าไม่ใช่ว่าผมรู้จักหน้าของเขาตั้งแต่ตอนเป็นอาสึกะแล้วน่ะนะ...

เขาคือ ไคลด์ ไซเลนไนน์ คนที่ผมกำลังจะไปหาอยู่พอดีเลยนั่นเอง...