day 22 - trail

เขาว่ารักครั้งแรกนั้นเป็นความรักที่ทิ้งร่อยรองเอาไว้กับเรามากที่สุด

เธอเองก็เป็นเช่นนั้น

หลังจากที่เราทะเลาะกัน ระยะห่างที่มีก็ยิ่งทวีคูณ

เธอตัดสินใจย้ายออกจากหอไปอยู่กับแฟน แม้ตอนนี้จะยังไม่ย้ายออกไปทันที พวกเราจึงยังมีเวลาอยู่ร่วมกัน

แต่สุดท้ายฉันก็แพ้ความแน่วแน่ของเธอ

แพ้ทุกอย่าง แพ้ตลอด ไม่เคยชนะเธอได้ซักครั้ง

ฉันลุกขึ้นยืน

ตรงไปหาเธอ

"กูมีเรื่องจะบอก"

เธอขมวดคิ้ว หันมามองฉันเหมือนไม่อยากรับรู้อะไร

"กูชอบมึง"

เธอเงียบ ฉันเองก็เงียบ

"มึงอาจจะรู้ตั้งแต่วันนั้นหรือนานมาแล้ว แต่กูชอบมึง..." ฉันเว้นวรรค สังเกตสีหน้าของเธอ ใบหน้านั้นก้ำกึ่งระหว่างโมโห สับสน และเสียใจ

"ขอโทษที่เป็นเพื่อนมึงไม่ได้แล้ว"

พอฉันพูดจบ เธอก็ร้องไห้ออกมา

พร่ำบอกคำว่าขอโทษไม่รู้จักจบจักสิ้น