ผมเห็นเขานั่งซึมมาครบ 168 ชั่วโมงแล้ว
เขาเป็นอะไรกันนะ ตอนนี้เขารู้สึกยังไงกันนะ
เขาไม่ยอมไปทำงานแต่อยู่บ้านก็ไม่ได้ทำอะไร
"เจย์"
"ว่าไง"
เจย์ละสายตาจากจอโทรทัศน์ที่เขาเปิดไว้แต่ไม่ได้สนใจมัน
ผมใช้มือของผมจับที่แขนของเจย์
"ความเศร้าอยู่ในระดับเก้าเต็มสิบ"
ผมสามารถรับรู้ความรู้สึกของคนได้จากการสัมผัส
"เก่งจังนะ"
เจย์ยิ้มให้ผม ตอนนี้เขามีความสุขมั้ยนะ
เขายิ้มให้ผมหนิ เขามีความสุขแล้ว
"ไหนตอนนี้เจย์รู้สึกอะไร"
เจย์ยื่นมือของเขามาจับมือพร้อมกับจ้องหน้าของผม
"ความเศร้าอยู่ในระดับเจ็ดเต็มสิบ"
เขายิ้มกว้างจะตาย ทำไมความเศร้าลดลงสองระดับเอง
"ขมวดคิ้วทำไม"
"แค่สงสัย ทำไมความเศร้าถึงลดลงช้า"
เจย์หัวเราะออกมาเบาๆ
เป็นเสียงหัวเราะครั้งแรกในรอบ 168 ชั่วโมง
"อยากให้ลดเยอะๆมั้ย"
"อยากให้เจย์ไม่มีความเศร้า ความเศร้าเป็นศูนย์เต็มสิบ"
"ดรีมลองยิ้มสิ"
เจย์เป็นคนตั้งชื่อนี้ให้กับผม ผมชื่อดรีม
เจย์บอกดรีมแปลว่าความฝัน ผมคือความฝัน
"รอยยิ้มช่วยได้หรอ"
"คิดว่านะ แต่ต้องยิ้มกว้างๆเลยนะให้เห็นฟันครบ 32 ซี่"
ผมจะลองช่วยเจย์
ผมพยายามยิ้มตามที่เจย์บอก
"ระดับความเศร้าลดลงเหลือสามเต็มสิบ!"
เจย์ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงส่งรอยยิ้มจนตาทั้งสองครั้งเป็นขีดให้กับผม
"พอแล้วดรีม เดี๋ยวเจ็บปาก"
"ทำไมไม่เหลือศูนย์ล่ะ"
ผมอยากให้เจย์ไม่มีความเศร้า
"ไม่มีใครไร้ความเศร้าหรอกนะดรีม"
"ทำไมเจย์ถึงมีความเศร้าหรอ"
"เพราะวันนี้คือวันที่ 91 ของเราไง"
ผมเป็นหุ่นยนต์ทดลองมีอายุการใช้ทดลองเป็นเวลา 92 วัน
เจย์เป็นเจ้าของชั่วคราวของผม
ตลอด 91 วันที่ผ่านมาผมมีความสุขมากถ้าไม่นับ 168 ชั่วโมงที่ผ่านมา
เจย์เป็นเจ้าของชั่วคราวที่ดี
หุ่นยนต์ทุกตัวควรได้เจอเจ้าของแบบเจย์
ผมไม่คิดเลยว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้อยู่กับเจย์
เจย์มีความเศร้าเพราะผมอย่างงั้นหรอ
"ขมวดคิ้วอีกแล้วดรีม"
อยู่ดีๆผมก็เห็นหน้าเจย์ไม่ชัด ระบบในตัวผมกำลังทำงานหนักเกินไป
หาสาเหตุไม่ได้
"ดรีม! เป็นอะไร"
"มะ ไม่รู้"
"ดรีม มองหน้าเจย์"
ผมทำตามที่เจย์บอก เขาใช้มือทั้งสองข้างประคองหน้าของผม
"ดรีมครับ ดรีมหลับตานะ"
ผมหลับตา
ผมมองไม่เห็นว่าเจย์จะทำอะไร ได้ยินเพียงเสียงเพลง
'เธออยู่ตรงนี้
อยู่ไม่ไกล
และต่อจากนี้
อีกไม่นานเท่าไร'
"เจย์ขอโทษนะครับ"
ผมยังไม่ทันได้ถามว่าเจย์ขอโทษผมเรื่องอะไร
ปากของเจย์ประทับลงมาที่ปากของผม
มันคือจูบ ผมเคยดูหนังกับเจย์
แบบนี้ในหนังเรียกว่าจูบ ผมจำได้
ลิ้นของเจย์พยายามรุกล้ำเข้ามาในปากของผม
ผมเคยดูแต่ในหนัง อาจารย์ไม่ได้ลงโปรแกรมเรื่องจูบให้ผม
"ดรีมครับ"
เสียงของเจย์ทำให้ผมลืมตาขึ้น
ตอนนี้หน้าของเราใกล้กันมาก
"ทำแบบในหนังที่เราชอบดูกันได้มั้ยครับ"
"ดรีมทำไม่เป็น อาจารย์ไม่ได้ลงโปรแกรมเรื่องจูบ"
"ทำตามความรู้สึกของดรีมสิครับ"
"ดรีมเป็นหุ่นยนต์ ไม่มีความรู้สึก"
"งั้นเจย์จะลงโปรแกรมให้ดรีมเอง"
เจย์พูดจบประโยคก็เข้ามาจูบผมอีกครั้ง
สัมผัสที่เชื่องช้าและนุ่มนวลกว่าครั้งแรก
ผมไม่รู้ว่าลิ้นของเจย์มาอยู่ในปากของผมได้ยังไง
เจย์เก่งจัง ลงโปรแกรมให้ผมผ่านการจูบได้ด้วย
'จากวันนี้
ฉันยังไม่รู้จะเป็นอย่างไร'
"อื้ออ"
ผมไม่รู้ว่าเราจูบกันนานแค่ไหนแต่ผมหายใจไม่ออก
เพราะจูบของเจย์รุนแรงขึ้น
"หะ หายใจ มะไม่ออก"
ผมใช้สองมือทุบไปที่อกของเจย์
"ขอโทษครับ"
เจย์ถอดจูบจากปากของผม
แต่เจย์ยังจุ้บปากผมย้ำซ้ำๆหลายรอบ
"พะพอแล้ว ดรีมจูบเป็นแล้ว"
"ห้ามทำแบบนี้กับใครนะครับ ต้องทำแบบนี้กับเจย์คนเดียว"
"อื้อ! เข้าใจแล้ว"
'วันที่เราพบกัน
ตัวฉันยังจำได้
อยากให้เก็บมันไว้'
"ดรีมจะไม่ลืมเจย์ใช่มั้ยครับ"
เจย์ถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง
"ไม่ลืม ดรีมไม่ลืมเจ้าของชื่อเจย์"
"ไม่ไปได้มั้ยครับ อยู่กับเจย์"
"ไม่ได้หรอก ดรีมหมดอายุการใช้งานแล้ว"
"ดรีมรักเจย์มั้ยครับ"
"ดรีมเป็นหุ่นยนต์ ไม่รู้จักหรอกว่ารักคืออะไร"
เจย์ไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแต่เดินเข้าห้องนอนของเขาไป
ทำไมผมถึงมองอะไรไม่ชัดอีกแล้ว ระบบในตัวของผมเริ่มทำงานหนักทั้งที่อยู่เฉยๆ
คงเพราะ...ใกล้จะหมดอายุการใช้งานของผมแน่ๆ
พรุ่งนี้ผมคงได้ถูกซ่อมแซม
ผมจะขออาจารย์กลับมาอยู่กับเจย์
เพราะเจย์เป็นเจ้าของที่ดีที่สุด
'ฉันนั้นรักเธออยู่
ทั้งที่รู้เธอต้องจากไป'
พึ่งลองแต่งแจโดแบบบรรยายเป็นครั้งแรก
เลยเลือกหัวข้อของ #jaedoweekly มาเขียน
ยังไงฝากด้วยนะคะ
บอกความรู้สึกกันได้ที่ #honeybrownabearXjaedo
ขอบคุณค่ะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in