song : catfish and the bottlemen - 7

note : https://www.youtube.com/watch?v=Ibv5N70ncsk

- 7 - 

ผมเกลียดเลข 7

มันอาจเป็นสัญญาณวันใหม่ นาฬิกาปลุกวันทำงานจะเริ่มต้น 7 โมง

มันอาจเป็นสัญญาณหมดวัน อาทิตย์ลับขอบฟ้าหายไปตอน 7 โมง

มันอาจผ่านไปหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ เมื่อเวลาหมุนเวียนครบ 7 วัน 

ทุกครั้งที่เวลาเดินมาถึงเลข 7 มันกระตุกให้รู้สึกว่ากำลังหมดเวลา 

ผมก็เลยเกลียดมัน 

วันนี้ก็เช่นกัน

7 นาฬิกา ผมรู้สึกตัวเพราะนาฬิกาปลุก 

ผมกด snooze จนถึง 7 โมง 7 นาที โดยที่ไม่รู้ตัว 

ลุกไปชงกาแฟลวกๆ ดื่มก่อนอาบน้ำเป็นกิจวัตร

ผงกาแฟหนึ่งช้อน ครีมเทียมสองช้อน ไม่เติมน้ำตาล

แล้วโดยสารรถประจำทางไปทำงาน เป็นกิจวัตรเช่นกัน

ผมอยากจะพูดว่า ‘แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน’ เหมือนนิยายฝันหวานเรื่องอื่น 

แต่ขอโทษที วันนี้ของผมเสือกเหมือนทุกวัน

,

,

กระทั่งเวลางานล่วงเลย

ฟ้ามืดสนิทตอนหนึ่งทุ่มตรง 

ผมเดินทางกลับถึงห้องเช่ารูหนูไร้ชีวิต นอกจากสัตว์เล็กๆ ปรสิตทั้งหลายที่ซุกซ่อนตามซอกหลืบสกปรก 

ไร้ชีวิต

ที่เคยมีชีวิต

ผมเปิด Facebook เลื่อนผ่านไปเรื่อยๆ เหมือนจะไม่มีจุดหมาย แต่มี ชื่อของเขา ชื่อเดิมที่คุ้นเคย 

เขายังเหมือนเดิม

แชร์เพลงทุกหนึ่งทุ่มตรงของทุกวัน เป็นกิจวัตร เหมือนกับผมที่ต้องดื่มกาแฟก่อนอาบน้ำตอนเช้า วันนี้เขาก็ยังคงแชร์เพลงอยู่ ผมก็ยังคงดื่มกาแฟก่อนอาบน้ำเช่นกััน ...ผมเปิดฟัง ...วางโทรศัพท์ทิ้งไว้ ทำความสะอาดห้องพอเป็นพิธี ก่อนจะมานั่งหน้าโทรศัพท์ กดวนซ้ำเพลงเดิมไปมา 

นั่งนิ่งๆ บนโซฟา

ค้นหาความหมายของชีวิต 

แต่ไม่เจอ 

‘ เหี้ย ... ‘ 

ผมพาตัวเองมายืนอยู่ตรงอ่างล้างหน้า ขวดยาในมือ และขวดสีขาวอีกมากตรงชั้นวางของในห้องน้ำ 

หนึ่งทุ่ม ยี่สิบเจ็ดนาที

ผมจ้องมองชายคนเดิมในกระจก ใบหน้าอิดโรยตามวัย ขอบตาโหลลึก ใต้ตาเขาดำสนิทเหมือนคนไม่ได้นอน (แต่ผมนอน) 

เขาแค่ไม่มีความสุข เท่านั้นเอง 

ผมเทยาออกจากขวด มันไหลลงไร้ทิศทาง หลุดร่วงจากมือบ้าง แต่ก็แค่บางส่วน ผมปล่อยมันไหลไป บางเม็ดก็ลงไปในท่อระบายน้ำ ผมปล่อยมันไหล ... ผมหลับตาลง

ภาพเธอยังแจ่มชัดอยู่หลังเปลือกตา 

‘ ผมคงจะรักคุณได้ ...แต่ผมอยากอยู่คนเดียวอีกซักหน่อย ‘ 

‘ แล้วเมื่อไหร่ ... ‘

‘ ผมก็ไม่รู้ อาจจะสักปี สองปี สามปี ผมไม่รู้ ‘

‘ คุณมันบ้า ...บ้าไปแล้ว ‘ 

‘ ใช่ ผมบ้า และนั่นคือข้อตกลงแรกของเรา คุณจะทนอยู่กับคนบ้า คุณสัญญาแล้ว ไม่ใช่เหรอ? '

เสียงเดินกระแทกส้นค่อยๆ ห่าง ค่อยๆ ห่างจากผม 

เสียงกระแทกประตูยังก้องในโสตประสาท 

เสียงของเธอ ...ปะปนอยู่ในวังวนนั้น

ในวันเสาร์ตอน 7 โมง ที่เธอเดินจากไป 

ผมปล่อยมันไหลไป ...ลงในลำคอ 

ผมหวังว่าพรุ่งนี้ 

ผมจะไม่ต้องตื่นขึ้นมาตอน 7 โมงเช้าอีก

.

.

.

E N D