๒

/

ฤดูฝน, ปี ๒๕๖๓

ในเดือนกันยายน

ㅡ

ส่วนวันนี้เขากำลังง่วนกับการเตรียมวัตถุดิบ​สำหรับเมนูผัดถั่วงอกเต้าหู้​หมูสับ มือเรียวจับด้ามมีดหั่นเต้าหู้อย่างทะมัดทะแมง​เพราะได้เข้าครัวกับแม่และยายแต่เด็ก บางครั้งก็ถูกให้ใช้ทำอะไรจุกจิก บางคราก็กลายเป็นหัวหน้าพ่อครัวในบ้าน

                    รามสูรหวนกลับไปสู่วันวาน, ห้องครัวทางปีกซ้ายที่กินพื้นที่กว้างกว่าห้องนั่งเล่น ยามเขายังเป็นเด็กประถมก็ได้สำรวจอุปกรณ์​ในนั้นอย่างครบถ้วน จนกระทั่งเข้ามัธยมต้น, คุณยายผู้มีรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าใจดีก็อนุญาต​ให้รามสูรจับมีดและใช้น้ำมันได้ (ซึ่งแน่นอนว่ามีรอยน้ำมันกระเด็นฝากไว้บนท่อนแขน)​ เขาฝึกหัดจนทำได้หลายอย่างทั้งคาวหวาน เพียงเพื่ออยากให้คุณยายเอ่ยชมเชยกับฝีมือการทำอาหารของตน ท่านจะได้ไม่ต้องห่วงแล้วว่าหลานชายตัวน้อยคนนี้จะเลี้ยงตัวเองได้หรือไม่

แต่แล้วกาลเวลาก็ไม่รอท่า ความตายพรากผู้อาวุโส​ของบ้านหลังนี้ไปจากอ้อมกอดของเด็กชายวัยสิบสี่ปี 

ㅡ ทั้งที่คุณยายยังไม่ได้ทานบัวลอยฝีมือหลายชายเพียงคนเดียวของเธอ

/

                    อากาศ​ร้อนอบอ้าวเป็นสัญญาณว่าฝนจะตกในไม่กี่ชั่วโมงถัดไป รามสูรอยู่ในเสื้อยืดคอกลมตัวโคร่ง และกางเกงเชือกผูกขาสั้น เขากำลังเล่นกับเจ้าหง่าวในห้องนั่งเล่นด้วยไม้ล่อแมว 

                    เพียงชั่วครู่, ความง่วงงุนก็เข้าครอบงำเปลือกตาของชายหนุ่ม​ เขาซุกตัวในโซฟาผ้าคล้ายต้องการแสวงหาความอบอุ่น อาจเพราะเครื่องปรับอากาศ​ที่เย็นฉ่ำ ไม่ก็ความเหนื่อยอ่อนจากการจ้องมองหน้ากระดาษอันว่างเปล่า ㅡ เขียนไม่ออกเลยสักตัว

ร่างสูงเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างทันที เจ้าหง่าวเดินต้วมเตี้ยม​ ล้มตัวลงข้างล่างโซฟา และเฝ้าเจ้านายที่กำลังอยู่ใน​ห้วงภวังค์​

รามสูรมักมีคำกล่าว​ติดปากว่า ㅡ

ซาตานคือตัวอักษร และวิญญาณกลวงเปล่า​คือนักเขียน, 

เพราะเหล่านักเขียนทั้งหลายมอบวิญญาณครึ่งนึงแก่หน้ากระดาษ เราต่างใส่ตัวตนลงไปในอักษรที่ร้อยเรียงกันเป็นคำ จากคำเป็นประโยค จากประโยคเป็นเรื่องราว 

ซาตานแท้จริงมิได้อยู่ในนรก, สำหรับนักเขียน, หากแต่เป็นผลงานที่พวกเขาสรรค์​สร้าง​ 

เราล้วนสละเวลา จิตใจ และตัวตน มอบแด่ซาตาน​ ㅡ แลกกับดวงใจอันถูกเติมเต็ม

รามสูรไม่คิดว่านักเขียนควรเอาใจนักอ่าน, นักเขียนและนักอ่านควรได้ประโยชน์​ร่วมกัน, กล่าวคือ ผู้รังสรรค์ควรได้​เขียนเพื่อเติมเต็มจินตนาการ​ตนเป็นประการแรก ก่อนจรดนิ้วบนแป้นพิมพ์​เพื่อให้ผู้อ่านได้อะไรก่อนปิดหนังสือเป็นประการที่สอง

เมื่อรามสูรกลับมาอ่านถ้อยคำบนหน้ากระดาษ

เขาก็ได้สัมผัสตัวตนอันถูกฝากไว้บนนั้น

ยามสูญสิ้นวิญญาณ​จนเจียนตาย

เขาละลายตัวอักษร​พวกนั้น

ใส่ในแก้วทรงสูง

ดื่มตัวตนที่สูญเสียไป

ให้หลั่งรินอาบหัวใจ

เป็นเครื่องย้ำเตือนว่า, เขายังคงมีชีวิต

ณ โลกใบเส็งเคร็ง และโลกอันเป็นนิรันด์

เพราะหนังสือแม้ถูกเผาเป็นขี้เถ้า

แต่ผู้ที่ได้อ่านมันไม่เคยลืมเลือน

/

                    ห้านาฬิกาสิบสี่นาที, รามสูรจ้องมองท้องฟ้าที่มีเมฆเทาปกคลุมบางส่วน กลิ่นชื้นของดินลอยแตะจมูก เป็นสัญญาณ​ว่าหยาดฝนกำลังจะกลั่นตัวลงมายังพื้นโลก วันนี้อารมณ์​เขาอึมครึม​ด้วยเพราะความรู้สึกหลากหลายตีกันจนจุกจากอกถึงคอ, กังวลว่าต่อจากนี้เขาต้องละทิ้งการเขียนไปหรือไม่, 

การหมดความสามารถ​ในสิ่งที่ตนเองเคยเก่ง ㅡ นี่แหละน่ากลัวที่สุด

เขาอยากสัมผัสสายฝน ให้มันชะล้างความเหนื่อย​ล้าตามกายและใจออกไปเสียบ้าง พร้อมหวังข้างในลึกๆว่า, หลังฝนตกหนักครั้งนี้ ดวงอาทิตย์​จะกลับมาส่องประกาย​ ㅡ อีกครั้ง

                    รามสูรเปิดประตูบ้านออกไป พร้อมกับหยาดน้ำฟ้าหยดแหมะบนข้างแก้ม เขาเงยหน้าขึ้น, ภาสกรหลบฉากไปอยู่หลังเมฆก้อนใหญ่สีทะมึน เสียงฝนกระทบหลังคาบ้าน, ใบไม้, พื้นดิน รับช่วงต่อกันเป็นทำนองรอบกายเขา ขายาวพาตัวเองเดินเลียบไปยังข้างบ้านสวน พร้อมพิรุณที่กำลังพรำลงมา, บนเส้นผมสีดำขลับราวปีกกา บนบ่ากว้างที่ลู่ลงเล็กน้อยในเสื้อยืดสีน้ำตาลอ่อน บนแพขนตาที่ขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้า

'ออกมาทำไมนะ'​ เขาคิดอย่างคล้ายเพิ่งรู้สึกตัว แต่ก็ไม่หันกลับไป รามกวาดสายตาผ่านสายฝน

                    ตรงหน้าคือต้นพุดซ้อน, ยืนสง่างามท่ามกลางฤดูฝน กลีบดอก​ที่ซ้อนกันเป็นชั้นชวนให้นึกถึงกระโปรงของเจ้าหญิงโฉมงาม กลุ่มใบสีเขียวขจี​ยามต้องหยาดน้ำดูมันเป็นเงา รามสูรหลับตา, สูดเอากลิ่นชื้นฝนผสมรวมกับกลิ่นสุคนธ์​หอมชื่นจากบุปผาลงปอดสองข้าง พิรุณเริ่มตกลงมามากขึ้นจนผมสีมะเดื่อลู่ลงกับกรอบหน้า หยดน้ำเกาะพราวบนดวงหน้าคมและริมฝีปากหยัก

บรรยากาศรอบกายเป็นสีเทาครึ้มฟ้าครึ้มฝน​ ลมหนาวพัดมาเยือนทำให้อากาศเย็นกว่าเดิม ชายหนุ่มเปิดเปลือกตาอย่างช้าๆ เงยหน้ามองแพเมฆกำลังเดินทางเติมความเหงาใจ​ให้แก่แห่งหนอื่น ㅡฤดูฝนเป็นช่วงเวลาที่เหมาะกับคำว่าเหงาหงอย​รองลงมาจากฤดูหนาว ความเย็นฉ่ำอันเคว้งคว้างชวนให้ทุกคนฟังเพลงเศร้า เสียงฝนพรำเปาะแปะกระทบกับต้นไม้ใบหญ้า​ชวนให้นึกถึงฤดูฝนปีก่อนอันว่างเปล่า

แล้วปีนี้จะต่างไปหรือไม่หนอ? 

ก่อนตะวันจะยาตรา​มาถึง รามสูรยื่นมือไปลูบกลีบดอกพุดซ้อนสีกระจ่างอย่างเบามือ เกลี่ยหยาดน้ำด้วยนิ้วโป้งขวา แววตาอ่อนลงคล้ายแย้มยิ้มหากแต่มุมปากยังคงสงบนิ่ง 

พลันปรากฏ​แสงทองส่องจากดวงดอกไม้ในมือ

"เฮ้ย ! ! !" ใบหน้าคมตื่นตระหนก เขาชักมือออกทันที ขาก้าวไปข้างหลังอย่างไม่รู้​ตัว​ ชายหนุ่มวัยยี่สิบแปดยกมือขยี้ตาด้วยคิดว่าอาจเป็นเพราะฝน จึงทำให้มันพร่ามัวเห็นบางอย่างซึ่งเกินจริง

แต่เขาคิดผิดถนัด

ยามลืมตานั่นน่าตกใจกว่า

ตรงหน้ารามสูร, ใต้ต้นพุด, มีคนในเสื้อเชิ้ตสีครีม กางเกงสแลคและรองเท้าหนัง ดวงหน้าเกลี้ยงเกลาเงยขึ้นสบสายตากับเจ้าของบ้านที่ตัวแข็งทื่อ แก้วตาสีน้ำตาลอ่อนแลดูงุนงงเล็กน้อย กลุ่มผมหยักศกสีเข้มกว่านัยน์ตามีหยดน้ำพรมอยู่ทั่ว 

แสงอรุณยามเย็นทาบทับลงมา, ย้อมร่างทั้งคู่ราวไม่เคยมีความมืดครึ้มของฟ้าฝนเคยพาดผ่าน

"ใคร?" ชายหนุ่มนักเขียนเพิ่มการ์ดป้องกันในน้ำเสียง

"ผม คือ- เอ่อ" ชายวัย​ประมาณยี่สิบเกาแก้มตนเองอย่างประหม่า ส่วนสูงที่ห่างกันเกือบสิบเซนฯทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

"ขโมย?" เขากล่าวเสียงเข้ม, แววตาสีนิลยังคงจ้องเอาเรื่อง จากปกติที่หน้านิ่งก็ดูดุอยู่แล้ว ตอนนี้สีหน้าก็ชวนผวาอยู่พอควร

"ไม่ใช่ครับๆๆ" ดวงหน้าขาวกระจ่างตื่นตระหนก​

"คุณรามฟังผมก่อน"

"เป็นขโมยไม่พอเป็นสตอล์กเกอร์อีกเรอะ" คิ้วเข้มขมวดปม เด็กนี่อยู่ๆก็มาเรียกชื่อเขา ไม่ใช่คนรู้จักก็ต้องเป็นสตอล์กเกอร์แหงๆ

"ก็บอกว่าฟังผมก่อน"

รามสูรกอดอก

"ผมน่ะㅡ"

"เป็นภูตในต้นพุด​ซ้อน​ต้นนี้ต่างหาก"

"จะปั้นเรื่องก็ให้มันเนียนหน่อยเถอะ" รามสูรทำหน้าเหนื่อยหน่าย

"ไม่เชื่อผมหรอ, ได้, เดี๋ยวทำอะไรให้ดู"

เขาพยักเพยิด

มือเรียวของเด็กหนุ่มยกขึ้นกำในอากาศ ปิดเปลือกตาลงพร้อมตั้งสมาธิ​ แสงสีทองจะสว่างวาบ ใบหน้าคมเข้มแสดงอารามตกใจก่อนแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง, เพราะยามอีกฝ่ายแบมือออก, พบแต่ความว่างเปล่า

"ได้ไง ! " เด็กหนุ่มอุทาน ใบหน้าขาวกลับซีดมากกว่าเดิม

"นึกออกแล้ว !"

"คุณรามเด็ดใบพุดออกมาเร็ว"

ชายหนุ่มถอนใจแต่ยังไม่คลายคิ้วที่ขมวดอยู่ สาวเท้าไปใกล้ต้นพุด ยื่นมืิอออกไปปลิดใบสีเขียวออกจากกิ่ง 

"โอ๊ย" เสียงอุทานจากคนตัวเล็กกว่าเรียกให้รามสูรหันไป เจ้าตัวยกแขนให้อีกฝ่ายดู พบว่ามีรอยสีแดงจางๆบนนั้นคล้ายโดนหยิก

"ตัวผมก็คือต้นพุดซ้อน, เชื่อรึยัง"

"อ้อ" เสียงแหบกล่าวตอบในลำคอ

นักเขียนนิ่งเงียบไปสักพักละม้ายใช้ความคิด ก่อนจะกระตุกยิ้ม, เด็กหนุ่มเสียวสันหลังวาบ, มือเรียวกำใบต้นพุดขึ้นมาสามสี่ใบ

อีกฝ่ายหน้าถอดสี แขนข้างที่ชูไว้ค้างเติ่งในอากาศ

"ขอลองหน่อยนะ" ไม่พูดเปล่า เขาดึงใบพุดมันวาวจนหลุดจากกิ่งสีน้ำตาลเข้ม เสียงแห่งความเจ็บปวดดังระงมพร้อมรอยหยิกบนบนแขนขาวซีดเพิ่มขึ้นอีกเป็นจ้ำ

"ของจริงนี่นา" รามสูรโปรยใบพุดลงพื้น เด็กหนุ่มผิวขาวเกือบซีดจ้องใบหน้าสูงวัยกว่าอย่างตะลึงงัน

นี่จงใจแกล้งหรือทดสอบจริงๆกันแน่ ? !

ร่างสูงเดินอาดๆนำไปยังประตูหน้าบ้าน ทิ้งให้ภูตตัวน้อยยืนงงเป็นไก่ตาแตกพร้อมลูบแขนตัวเองป้อยๆ

"เอ้า เธอจะยืนอยู่อย่างนั้นทั้งคืนหรอ" ชายอายุมากกว่าถามแกมหัวเราะเล็กน้อย​ ใบหน้าขาวยับยู่ด้วยความหงุดหงิดยามสบสายตาระยิบระยับ​ของรามสูร

"ถอดรองเท้าก่อนเข้าบ้านนะวรรษา"

"ครับ?"

"ที่เงียบไปตอนนั้นคือตั้งชื่อให้น่ะ"

"ไม่คิดว่าผมจะมีชื่ออยู่แล้วหรอครับ"