เธอ

อยู่ไกลจนสุดสายตา ไม่อาจเห็นว่าเราใกล้กันและทุกครั้งหัวใจฉันยังคงไหวหวั่นกับความทรงจำ......

.

.

ในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่ได้กว้างขวางนัก มีของใช้ต่าง ๆ ที่มีซ้ำสองชิ้น... มันหน้าตาคล้ายกันเพียงแต่ต่างกันที่สีหรือรูปร่างบางส่วนดั่งเช่นคนสองคน...ที่คล้ายกันแต่ก็ต่างกัน...

เตียงเดี่ยวของพวกเรานั้นอยู่ไม่ห่างกันนักแต่หากเอื้อมมือไปก็คงยังไม่สามารถที่จะสัมผัสแผ่นหลังนั้นได้อยู่ดี

ยิ่งเอื้อมไป...แม้จะฝืนกำลังเดินเข้าไปสัมผัส...ออกจากผ้าห่มอันอบอุ่นไปพบกับอากาศอันหนาวเย็นของเครื่องปรับอากาศ ออกกำลังก้าวขาเยื้องย่างไปท่ามกลางความมืดมิด เพื่อให้ได้ใกล้กัน...

ใกล้ขึ้นอีกนิด...

มันน่ากลัวนัก...น่ากลัวทั้ง ๆ ที่เขาไม่ใช่คนที่เกลียดความหนาวเย็นหรือกลัวความมืด

แต่หัวใจนี่...มันอึดอัดเต้นแรงด้วยจังหวะอันหนักหน่วงราวกับจะบอกว่าหากเข้าใกล้ไปมากกว่านี้อาจจะได้พบกับอันตราย...หรือสิ่งที่ทำให้ใจนี่พังลง...

.

.

นึกถึงครั้งแรกเราพบกัน เธอและฉันไม่เคยต้องไกลในวันนี้ฉันต้องเผชิญความไหวสั่นอยู่ภายในใจ กลัวการที่เราไกลกันกลัวว่าใจจะเปลี่ยนผันไป...

.

.

หากแต่ความทรงจำที่ปรากฎขึ้นในห้วงความคิดนี่...ในครั้งที่เราอยู่เคียงข้างกันไม่เคยต้องไกล...

รอยยิ้มเหล่านั้น...

ความสุข...

ความอบอุ่น...

ร่างกายที่หนักอึ่งราวกับกำลังพยายามฝ่าน้ำทะเลที่มีคลื่นลมแรง...เดินเข้าไปอย่างเชื่องชาและอ่อนกำลังลงเรื่อย ๆ...เรื่อย ๆ...

"......"

จนสุดท้ายก็ได้มาหยุดยืนอยู่จุดที่เราห่างกันไม่ถึง30เซนติเมตร...จุดที่หากเอื้อมมือออกไปมือนี่คงจะได้สัมผัสแผ่นหลัง...ประคองข้างแก้มคนตรงหน้า...หรือแม้แต่จะกอบกุมมือหนานั่น...