อาร์เคเก้าร้อย หุ่นแอนดรอยด์สำหรับงานของกรมตำรวจ เป็นหุ่นรุ่นใหม่ล่าสุดที่ถูกส่งมาจากไซเบอร์ไลฟ์

------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากครั้งแรกที่ได้พบกันจวบจนปัจจุบันนี้ รี้ดและไนน์กลายเป็นพาร์ทเนอร์ที่ทำงานร่วมกันมากว่าสี่เดือนแล้ว และเนื่องมาจากแฮงค์และคอนเนอร์ อาร์เคแปดร้อยได้เข้าพิธีวิวาห์และขอพักงานชั่วคราวในช่วงครึ่งปีหลัง ทำให้คดีเกี่ยวกับแอนดรอยด์ทั้งหมดถูกย้ายมาอยู่ในความรับผิดชอบของรี้ดแทน เนื่องจากเขาเป็นคนเดียวที่มีแอนดรอยด์เป็นคู่หู ซึ่งรี้ดก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับโดยไม่มีปากเสียงอะไร

นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้รี้ดเกลียดแอนดรอยด์เอามากๆ เพราะพวกมันไม่มีความรู้สึก เป็นของเลียนแบบมนุษย์ ไม่มีชีวิต สุดท้ายสิ่งที่พวกมันทำทุกอย่างก็มาจากระบบคำสั่งในโปรแกรม ไม่ใช่จากความรู้สึก ไม่ใช่จากจิตใจของพวกมันเอง รี้ดคิดว่าอย่างน้อย สิ่งมีชีวิตอื่นๆอย่างเช่นสัตว์ ก็ยังมีความรู้สึก พวกมันคิดและทำอะไรตามความรู้สึกและสัญชาตญาณ

และนั่นทำให้นักสืบคอยพยายามที่จะสอนสิ่งต่างๆให้กับไนน์อยู่เสมอ ในตอนแรกๆเขาก็เกลียดไอ้แอนดรอยด์หน้าตากวนส้นนี่อยู่หรอก แต่พอทำงานด้วยกันไปสักพัก เขากลับรู้สึกผูกพันธ์กับมันอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนกับว่าเขากำลังเลี้ยงเด็กคนหนึ่ง และเด็กคนนี้มันจะโตไปเป็นคนยังไง ก็มาจากสิ่งที่เขาคอยสอนและปฏิบัติกับมัน 

บรรยากาศโดยปกติของโต๊ะทำงานของเกวินมักจะเป็นแบบนี้ทุกวัน ...ยกเว้นในช่วงแรกๆที่เขายังเตะต่อยแอนดรอยด์หน้าใหม่นี่อยู่ แล้วก็ใช้งานไม่ต่างจากทาสน่ะนะ

เกวินจะคอยสอนงานให้กับไนน์อยู่เสมอ แม้จะเป็นแอนดรอยด์รุ่นใหม่ แต่เพราะเป็นโมเดลโปรโตไทป์ของรุ่น โปรแกรมเกี่ยวกับรูปคดีต่างๆจึงยังไม่สมบูรณ์ดีนัก การได้เกวินคอยสอนแบบนี้นับว่าเป็นการดีมากๆที่จะทำให้ไนน์พัฒนาระบบของตนเองได้ด้วยการจดจำ

การสั่งสอนให้ไนน์เติบโตทางด้านความคิดเกี่ยวกับงานต่างๆนั้นเป็นไปได้ด้วยดี ผลงานการทำคดีของทั้งคู่เป็นดาวเด่นของสำนักงานตำรวจดีทรอยด์อยู่เสมอ แต่สิ่งหนึ่งที่รี้ดทำไม่สำเร็จ คือการพยายามสั่งสอนให้ไนน์มีความรู้สึก การพยายามทำให้ไนน์เป็นดีเวียนท์

ไนน์ไม่เข้าใจความรู้สึกและความนึกคิดต่างๆของมนุษย์ เขาถูกสร้างมาเพื่อจับกุมคนร้าย ไม่เหมือนกับอาร์เครุ่นก่อนหน้าที่ถูกสร้างมาให้เจรจาต่อรอง เขาไม่มีพื้นฐานความคิดของมนุษย์อยู่ในระบบ นั่นทำให้ไนน์มีแนวโน้มที่จะเป็นดีเวียนท์ได้ยากมากๆ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

เพราะโปรแกรมเลียนแบบพฤติกรรมมนุษย์ที่อยู่ในตัว ทำให้บางทีเขาเองก็มีความรู้สึกแปลกๆขึ้นมา เพียงแต่เขาไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง

อย่างเช่นความรู้สึกหน่วงๆในอกจนเหมือนจะหายใจไม่ออก ในตอนที่เห็นพาร์ทเนอร์ของตนไม่สบายและล้มฟุบไปตรงหน้า หรือจะเป็นความรู้สึกที่เหมือนดอกไม้กำลังเบ่งบานในอก ในตอนที่พาร์ทเนอร์ของเขากระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจและพุ่งมากอดเขาเพราะได้เลื่อนขั้น ไนน์ไม่รู้ว่าพวกนี้คือสิ่งที่เรียกว่า ความรู้สึก ของมนุษย์ และถึงไนน์จะรู้ เขาก็ไม่รู้ว่าควรเรียกมันว่าความรู้สึกอะไร

แต่รี้ดรู้ดี เขารู้อยู่เต็มอกว่าเขารู้สึกยังไงกับแอนดรอยด์ตัวนี้

เสียงตะคอกดังลั่นเข้าสู่โสตประสาทการได้ยินของไนน์ แขนที่ยังหลงเหลือเพียงข้างเดียวของแอนดรอยด์พยายามลากร่างของนักสืบที่สูญเสียขาทั้งสองข้าง รวมถึงมีแผลฉกรรจ์บริเวณหน้าท้องจากการถูกแรงระเบิดออกมาจากตึกของห้างสรรพสินค้า ในตอนนี้สภาพของทั้งสองดูไม่ต่างกันนัก จะแตกต่างกันก็ตรงที่ เกวิน รี้ด เป็นมนุษย์ และไนน์ เป็นแอนดรอยด์ ซึ่งแม้ไนน์จะเสียขาและแขนอย่างละหนึ่งข้าง แต่มันก็ไม่ได้มีผลต่อไบโอคอมโพแนนท์ มันทำให้เขาชัทดาวน์ไม่ได้ แต่สำหรับ เกวิน รี้ด แค่เลือดที่ไหลออกมามากขนาดนี้ แค่นั้นมันก็ทำให้เขาตายได้แล้ว

น้ำหยดใสไหลออกมาจากดวงตาทั้งคู่ของแอนดรอยด์หนุ่ม รี้ดเองที่ไม่มีแรงแม้แต่จะหายใจแรงๆเพื่อพยุงชีวิตตนเอง เมื่อเห็นดังนั้นก็กลั้นน้ำตาของตนไว้ไม่อยู่

เสียงครืนของปูนที่เริ่มจะถล่มลงมาอีกรอบดังลั่น รี้ดเมื่อเห็นดังนั้น สิ่งเดียวที่เขาคิดได้... คือการใช้แรงทั้งหมดที่มีในการผลักร่างของอีกฝ่ายออกไปให้พ้นจากบริเวณนั้น

ชั่วพริบตาที่ตึกถล่มลงมา ร่างของนักสืบจมหายไปกับกองซีเมนต์ ทิ้งไว้เพียงแต่ตราตำรวจที่ถูกปาออกมาพร้อมกับร่างของไนน์ที่ถูกผลักออกให้พ้นบริเวณ

และนี่ก็เป็นอีกครั้ง ที่ไนน์ไม่เข้าใจในสิ่งที่ตนเองเป็น สายน้ำใสไหลออกจากดวงตาไม่หยุด วงไฟข้างขมับกะพริบสลับสีแดงและเหลือง เสียงของเขากรีดร้อง พยายามใช้เรี่ยวแรงที่เหลือทั้งหมดในการลากร่างตนเองกลับเข้าไปในกองซากตึกเหล่านั้น ใช้ทุกอย่างที่ยังพอขยับเขยื้อนได้ในการคุ้ยหากร่างของอีกฝ่าย ทั้งมือที่บิดเบี้ยวใช้หยิบจับเศษปูน ปากที่ยังคงใช้งานได้ดีในการคาบแท่งเหล็ก เขาทำแบบนั้นจนตัวเองสลบไปเพราะพลังงานต่ำตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

---------------------------------------------------------------------------

หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น นี่ก็ผ่านมาเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้ว เกวิน รี้ด ถูกจัดพิธีศพให้อย่างสมเกียรติ เขาถูกยกย่องให้เป็นฮีโร่ในเหตุการณ์จราจลในครั้งนั้น เพราะการเข้าช่วยเหลือในครั้งนั้นทำให้ไม่มีผู้เสียชีวิตเลย ยกเว้นก็แต่ตัวเขาคนเดียว

ไนน์เองก็ถูกส่งกลับไปที่ไซเบอร์ไลฟ์เพื่อซ่อมแซมร่างกาย ก่อนที่จะกลับมาที่สำนักงานตำรวจดีทรอยด์อีกครั้ง และถูกส่งไปอยู่ในการดูแลของแฮงค์ แอนเดอร์สัน ที่ต้องกลับมาทำงานด้วยความจำเป็นเพราะการสูญเสียเกวิน รี้ด ไป

ดวงตาแก้วสีฟ้าของไนน์จ้องมองลงไปที่ตราตำรวจบนมือของตนตาไม่กะพริบ เขานั่งมองมันอยู่แบบนี้ทุกวันเวลาที่เขาว่าง เพราะมันคือสิ่งสุดท้าย ที่พาร๋ทเนอร์ของเขาหลงเหลือเอาไว้ให้เขา

คอนเนอร์ที่ได้ฟังแบบนั้นถึงกับหน้าถอดสี เขาไม่เคยรู้รายละเอียดมาก่อนเกี่ยวกับสิ่งสุดท้ายที่รี้ดบอกกับไนน์ และเมื่อเขาได้รู้... ดีเวียนท์ที่รู้จักอารมณ์และความรู้สึกของมนุษย์ได้ดีอย่างคอนเนอร์ก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก เขารู้จักมันดี ความรู้สึก รัก นั่น เพราะมันคือความรู้สึกที่เขามีให้กับแฮงค์ เพียงแต่... เขารู้สึกเศร้าแทนไนน์ เขากำลังคิดว่าถ้าไนน์ได้มารู้ถึงความหมายของคำนั้นในตอนนี้ มันจะสายเกินไปแล้วหรือเปล่า

เพราะหากเขาทั้งคู่รู้สึกแบบเดียวกัน ในตอนที่อีกฝ่ายตายจากโลกนี้ไปแล้ว มันคงเป็นความรู้สึกที่ทำให้ไนน์รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น

เมื่อพูดจบคอนเนอร์ก็ลุกออกไป ดวงตาสีเฮเซลพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เขาสงสารเหลือเกิน สงสารแอนดรอยด์ตัวนั้นจับใจ

ไนน์มองคอนเนอร์ที่เดินออกไป อีกฝ่ายเดินไปเพื่อถอดเสื้อนอกของเขาไปคลุมให้กับผู้หมวดแอนเดอร์สัน ที่กำลังไอออกมาเพราะความหนาวเย็นของแอร์ในสถานี เขาทั้งคู่พูดคุยกันด้วยความเป็นห่วง ไนน์ที่เห็นและได้ยินก็ได้แต่นึกไปถึงภาพในอดีต เขาเองก็เคยทำแบบนี้เหมือนกันนี่นะ...

ในตอนนั้น โปรแกรมของเขาระบุไว้แค่ว่าอากาศในสถานีเย็นเกินไป แต่ไม่ได้ระบุว่าเขาควรที่จะเข้าไปสร้างความอบอุ่นให้แก่นักสืบที่นั่งจามอยู่อีกฟากของโต๊ะ แล้วทำไมเขาถึงเลือกที่จะเดินไปถอดเสื้อคลุมของตนคลุมให้นักสืบตัวเล็กอย่างนั้น....?

หรือนั่นจะเป็นความรู้สึก เป็นห่วง

-------------------------------------------------------------

ไนน์วางช่อดอกไลแลคลงบนป้ายหลุมศพที่สลักชื่ออย่างเด่นชัดว่าเกวิน รี้ด มือหนาของแอนดรอยด์เอื้อมไปลูบเบาๆบนรอยสลักชื่อ ก่อนจะเอียงแนบใบหน้าตนนอนลงกับปูนก่อหลุมศพ ที่ข้างใต้นั้นเป็นจุดที่ฝังศพพาร์ทเนอร์ของเขาอยู่

ริมฝีปากของแอนดรอยด์คลี่ยิ้ม เสียงหัวเราะนุ่มๆเล็ดรอดออกมาเบาๆ ไนน์พยายามกลั้นน้ำตาของตนเอาไว้ เขาคิดว่าหากอีกฝ่ายมาเห็นเขาร้องไห้อีก ต้องรู้สึกไม่ดีแน่ๆ

มือของไนน์เอื้อมกำบริเวณหน้าอกของตนแน่น พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นจากอารมณ์สั่นไหวภายใน

และสุดท้ายความรู้สึกที่พยายามกลั้นเอาไว้ก็พังทลาย หยาดน้ำตาใสไหลออกจากดวงตาอีกครั้ง ไนน์ก้มหน้าร้องไห้อยู่กับหลุมศพของ คนที่เขารัก อย่างหมดสภาพ เขามารู้ตัวก็ในตอนที่สายเกินไปแล้ว หากเขารู้ตัวไวกว่านี้ อย่างน้อยก่อนจะถึงเหตุการณ์ในวันนั้น เขาก็อาจจะทำให้นักสืบมีความสุขได้บ้างไม่มากก็น้อย