"Sorry, which floor are you going to?" เจ้าเด็กน้อยตาฟ้าถามฉันในลิฟต์ในขณะที่มือทั้งสองข้างของฉันกำลังหอบของพะรุงพะรัง คงเข้าใจเป็นอย่างดีว่าฉันคงไม่สามารถหยิบคีย์การ์ดออกมากดลิฟต์ขึ้นห้องได้
แต่ฉันได้แต่ยิ้มในใจ...เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเจอเด็กน้อยคนนี้
เธอเป็นเพื่อนบ้านของฉัน. เราอยู่ห้องข้างๆกัน เธออาศัยอยู่กับแม่ของเธอที่ชอบทำมื้อเย็นหอมรัญจวนใจรบกวนกระเพาะของฉันอยู่เสมอ ฉันเองเคยเห็นเธอแว้บๆไม่กี่ครั้งแต่เธอน่าจะจำฉันไม่ได้
"I'm on the same floor, thank you" ฉันตอบพร้อมกับยิ้มให้
เธอเป็นเด็กน่ารัก จ้องฉันตาแป๋วพร้อมกับของในมือสักพักเธอก็หันไปคุยเรื่องสัพเพเหระกับแม่ของเธอ สำเนียงภาษาอังกฤษแบบบริติชสุดเท่ทำให้ฉันได้แต่อิจฉาลึกๆ
"The weather's so stuffy today, not hot, but stuffy" เธอกล่าว
จริง..วันนี้อากาศอบอ้าวเหมือนที่เธอว่า ไม่รู้เหมือนกันว่าเธออยู่เมืองไทยมากี่ปีแล้วและชินกับอากาศที่นี่แล้วหรือยัง
พอถึงชั้นเป้าหมายเราต่างก็มุ่งหน้าไปในทางเดียวกัน เมื่อเธอเห็นว่าฉันไขประตูห้องข้างๆเธอก็ร้องออกมาด้วยกับตกใจปนยินดี
"Oh! I didn't know we were neighbors"
ฉันได้แต่ยิ้มโดยไม่ได้ตอบอะไรกลับไป หวังว่าครั้งหน้าถ้าเราเจอกันอีก..เธอจะไม่ถามว่าฉันอยู่ชั้นอะไรนะ เจ้าเพื่อนบ้านตัวจิ๋ว :-)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in