ตอนที่เปิดเพลง The 1975 ของ The 1975 ก็ได้แต่คิดว่าตัวเองฟังอะไรแบบนี้จริงๆหรือไง ทว่าพอท่อน
soft sound ความกังขาที่มีก็หมดลง ตามด้วย "เพลงนี้มันเพี้ยนชะมัด" เสียงบ่นจากชายไร้ชื่อยังคงดำเนินต่อ "คุณนี่มัน-" เขานึกอะไรไม่ออกตั้งแต่นั่งจิบน้ำเปล่าในร้านกาแฟ พยายามไม่ถือสาหาความเจ้าของ
'ใบหน้าที่เคยเห็นมาก่อน แต่นึกไม่ออก' ฉวยโอกาสหยิบหูฟังอีกข้างที่ตกอยู่ไปใส่และเอ่ย
"แต่ผมชอบนะ"
หลังจากนั้น ด้วยความไม่ถือสาหาความ โทมัสยังคงเมินเฉยขณะนั่งจ้องกระดาษซึ่งมีข้อความที่ถูกขีดฆ่าจำนวนหนึ่ง พลางเคาะปากกาลงกับโต๊ะนั่งคิดถึงหัวข้อหลักที่จะต้องร่างส่ง ความยากของมันคือหัวข้ออะไรก็ได้ จำกัดร่างส่งได้สามครั้ง, ร่างครั้งที่หนึ่ง -ห่วยแตก เขานึก อาจจะจริงที่ว่าการเขียนเรียงความไม่ใช่ของที่โทมัสถนัด แต่ในเมื่อมันคือสิ่งที่เขาต้องทำ คำว่าต้องทำก็เท่ากับเชือกมารั้งคอกันนั่นเอง
หูฟังถูกปล่อยให้ร่วงลงอีกครั้ง คราวนี้
อย่างทะนุถนอม เขาประหลาดใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมไปไหนหากแต่กลับย้ายตัวมาเก้าอี้ตรงข้ามแทน มีคำทักทาย "อรุณสวัสดิ์" เขาเงยหน้า ยังคงไม่ตอบอะไรกลับไป
"เดาว่าคุณไม่ชอบเข้าสังคมใช่ไหม?"
เมื่อเสียงเพลงจากหูฟังถูกรบกวน โทมัสจึงถอดมันออกในที่สุด "ขอโทษนะครับ" เขาชักสีหน้า ไม่รู้ว่ากำลังต้องรับมือกับอะไรถึงได้กล่าวอย่างนั้น
"ครับ?"
เสียงที่ตอบกลับก็ทำให้คำพูดประมาณว่า คุณกำลังรบกวนผมอยู่ และ นี่คุณช่วยออกไปไกลๆผมหน่อยได้ไหม หายไปจนหมด อา ให้ตายสิวะ โทมัสสบถในใจ เขาไม่ใช่คนหยาบคาย น้อยครั้งนักที่ใครจะทำให้เขาหยาบคาย (ไม่นับชูนิ้วกลาง นั่นไม่ใช่การหยาบคาย) อย่างไรก็ตาม ผู้ชายคนนี้ทำให้โทมัสเป็นแบบนั้นพร้อมกันกับการส่งสายตาไร้เดียงสาเสมือนว่าเป็นผู้บริสุทธิ์
"นี่ คุณครับ-"
"ครับ?"
เลิกกวนประสาทกันสักที หากว่านี่คือเกมถามคำตอบคำ มันคงจะไม่น่าอึดอัดใจเท่านี้ หากว่านี่คือเพื่อนของโทมัสที่ชื่อลูคัส มันก็คงจะไม่น่าอึดอัดใจเช่นกัน ในสถานการณ์ที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องทำอะไร (หรือว่าเขาควรจะชูนิ้วกลาง?) โทมัสทำได้เพียงแค่บ่นพึมพำอย่างหงุดหงิด ทั้งหงุดหงิดหัวข้อเรียงความ ทั้งหงุดหงิดผู้ชายผมสีน้ำตาล (และนัยน์ตาสีเปลือกไม้ ซึ่งเขาพึ่งรู้ว่าคนอื่นเรียกกันว่าสีเปลือกไม้) อีกข้อหนึ่ง
"นี่คุณครับ น้ำเปล่ามันอร่อยยังงั้นเหรอครับ?" เสียงหัวเราะของชายไร้ชื่อดังขึ้นมา "ยูซุอเมริกาโนของที่นี่มันเยี่่ยมไปเลยนะ"
"ครับ ไว้ผมจะลองพิจารณาดู" โทมัสเอ่ยเสียงเบา จู่ๆก็นึกถึงหัวข้อ สิบวิธีรับมือคนน่ารำคาญที่สุดในโลกขึ้นมา นั่นเหมาะจะเป็นหัวข้อเรียงความที่ดีและมันอาจจะเก็บความหวังที่เรียกว่าเอได้บ้าง เขาเขียนประโยคว่า 'ดราฟสอง สิบวิธีรับมือคนน่ารำคาญ' ลงกระดาษแผ่นใหม่ มาถึงตอนนี้รอยยิ้มขี้เล่นของอีกฝ่ายหายไปแล้ว
ข้อศอกสีแดงถูกวางบนโต๊ะ โทมัสตระหนักได้ว่าไม่มีทางที่คนตรงข้ามจะย้ายหนีในเร็วๆนี้แน่ หากแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนั่งเขียนโครงสร้างเรียงความราวกับมันเป็นสิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่านัยน์ตาสีเปลือกไม้ นี่มันเพี้ยนชะมัด ออกจะพิลึกพิลั่น เขาวางปากกาลงเมื่อพบว่าตัวเองไม่สามารถเขียนต่อได้อีก โทมัสกำลังหงุดหงิด
"อะไรของคุณ"
"ผม?" ฝ่ายถูกทักเบิกตา "คุณกำลังหมายถึงผม?"
เออ ก็ต้องเป็นคุณสิวะ โทมัสกำลังหงุดหงิด ไม่ใช่เพราะถูกรบกวนโดยคนแปลกหน้า ไม่ใช่เพราะรู้ว่าอย่างไรเรียงความชิ้นนี้ก็ไม่มีทางเสร็จ ทว่าโทมัสหงุดหงิดที่ตัวเองกำลังหาข้ออ้างเงยหน้าขึ้นมาสบดวงตาดึงดูดนี่ต่างหาก และน้ำเสียงนั่น "ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ?" ชายไร้ชื่อถาม
โทมัสแทบจะเป็นบ้าเมื่อเขากำลังลบหัวข้อเก่าทิ้งไปแล้วเขียนมันแทนด้วยคำว่า soft sound, brown eyes
โทมัส ลี กำลังเป็นบ้าตั้งแต่ได้เจอหน้าผู้ชายคนนี้ครั้งแรก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in