เราอาจจะอ่อนไหวเกินไป และเปราะบางเกินไป เพื่อที่จะรู้สึกเจ็บปวดให้น้อยที่สุด เราลงมือก่ออิฐ สร้างกำแพงป้องกันตัวเอง ทีละก้อนๆ ระมัดระวังความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น ป้องกันบาดแผลที่อาจจะเกิดขึ้นต่อไป
กำแพงของเราได้ผล เราเฉยมากขึ้น เราทุรนทุรายน้อยลง
เหมือนเวลาที่ข้อศอก หรือหัวเข่าสัมผัสกับพื้นแข็งๆ อยู่เสมอก็มักจะทำให้ด้าน ความรู้สึกที่โดนกระทบด้วยเรื่องแย่ๆ บ่อยๆ ก็ทำให้ด้านชาได้เช่นกัน
เมื่อต้องเจอกับสิ่งต่างๆ ที่หนักหนาในความรู้สึก มันก็จะส่งผลต่อมาในการหล่อหลอมความเป็นตัวเราไม่มากก็น้อย ขึ้นอยู่กับความสามารถในการรับมือของแต่ละคน และเราเป็นคนที่ไม่สามารถรับมือกับมันได้ดีพอ
เราปลอมความจริงไม่ได้---ความผิดพลาดเกิดขึ้นแล้ว ย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ ความรู้สึกเสียไปแล้ว เอากลับคืนมาไม่ได้ กำแพงที่สร้างขึ้นแล้วทำลายลงไม่ได้ง่ายๆ เวลาผ่านไป กำแพงของเราหนาขึ้นเรื่อยๆ และสูงขึ้นเรื่อยๆ จนมันมืดทึบไปหมด ยากที่จะเข้ามา และยากที่จะออกไป
สุดท้ายมันกลายเป็นกำแพงที่เราสร้างขึ้นมา เพื่อกักขังตัวเราเอง ...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in