ว่าก็ว่าเถอะ ถ้าบอกว่าการทำอะไรติดต่อกันอย่างน้อย 10,000 ชั่วโมง จะทำให้เป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนั้น เราก็คงใกล้เป็นอัจฉริยะด้านความเศร้าแล้วมั้ง

เคยมั้ยอยู่ๆ ก็ร้องไห้ออกมา ถามว่าร้องไห้เรื่องอะไร ก็ไม่รู้เหมือนกันน้ำตามันแยกไม่ได้หรอกว่าเป็นความทุกข์ประเภทไหน เวลามันเศร้ามันก็ไหลรวมๆ กัน

มันเป็นความรู้สึกแย่ที่อยู่ๆ ก็รู้สึก แค่ ณ ตอนนั้น ไม่ใช่ความทุกข์เพราะกลัวอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ไม่ใช่เพราะย้อนคิดถึงอดีตที่ไม่พอใจด้วยซ้ำ เป็นสิ่งที่ถูกสะสมอยู่ข้างในมาโดยตลอด โดยไม่ได้แยกแยะว่าเป็นเพราะเหตุใด เป็นเรื่องอะไร เพราะมันถูกรวมไว้ด้วยกันทั้งหมดแล้ว จากนั้นก็แค่รอเวลาเกิด

เหมือนระเบิดเวลาที่ถูกตั้งเวลาเอาไว้แล้ว แต่ไม่สามารถรู้ได้ว่ามันจะระเบิดเมื่อไหร่ ไม่มีเสียงติ๊ก ต็อก เป็นสัญญาณ ไม่มีหน้าปัดตัวเลขบอกนับเวลาถอยหลัง

เหมือนลูกโป่งที่ถูกสูบลมเข้าไปเรื่อยๆ  แม้จะพยายามเก็บกักเอาไว้ ยิ่งลูกโป่งใบใหญ่มากเท่าไหร่ ความรุนแรงก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อถึงขีดจำกัดสูงสุด โดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า เพียงแค่ถูกสะกิดเบาๆ  ... ตู้ม สุดท้ายมันก็ระเบิด