ไม่ว่าใครก็ล้วนมีบาดแผลในใจ เราเปราะบางกันทั้งนั้น ยิ่งในสังคมที่ไว้ใจกันไม่มากพอ เปิดใจต่อกันไม่มากพอ ความสัมพันธ์เป็นดังกระดาษแผ่นบางที่ขาดง่าย การพูดคุยเปิดอกเป็นเรื่องยาก ต่างจากความเจ็บปวดจากการไม่ถนอมน้ำใจกันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นง่าย คนที่เคยคิดว่าสามารถจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้ ดูแลบาดแผลตัวเองเป็น จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่ เขาแค่แอบซ่อนมันไว้ได้มิดชิดเท่านั้น

แผลบางแผลเกิดจากการที่เราไม่ระมัดระวังเอง

แผลบางแผลเกิดจากตัวเราเองหยิบเศษแก้วแห่งความเจ็บช้ำมากรีดย้ำซ้ำๆ กับตัวเอง

แผลบางแผลเราก็ต้องยอมให้มันเกิดเพื่อแลกกับบทเรียนราคาแพง

เหมือนที่บางคราวเราก็ต้องยอมที่จะล้มลง ยอมที่เจ็บ ยอมที่จะอาย เพื่อที่เราจะได้เรียนรู้ เพื่อที่จะไม่ผิดพลาดอีก แ่น่นอนว่าเราย่อมกลัว แม้จะไม่แน่ใจว่า แผลนั้นจะทำให้เราแสบไปอีกกี่วัน กี่สัปดาห์ หรือแผลนั้นจะไม่มีวันหาย และกลายเป็นแผลไปเป็นตลอดชีวิตก็ตาม ...

ความรู้สึกเปราะบางกว่าที่คิด แต่เราก็ยังไม่ระมัดระวังในการไปสร้างหรือสะกิดรอยแผลให้ผู้อื่น ไม่มีใครมานั่งนึกถึงจิตใจของคนอื่นได้ตลอดเวลาหรอก ทั้งที่เจตนาหรือไม่เจตนา ตัวเราเองก็ด้วย หลายครั้งก็เผลอทำพลาดต่อคนตรงหน้าบ่อยๆ

เราจึงต่างก็เป็นทั้งคนที่มีบาดแผล  และเป็นคนที่สร้างบาดแผลให้คนอื่น ฉะนั้นคงจะดีหากเราจะใส่ใจกันให้มากขึ้นอีกนิด และพยายามทำอะไรก็ตามให้กระทบความเจ็บปวดของคนอื่นน้อยที่สุด