เมฆหมอกในฤดูแห่งความเศร้าโอบคลุมจนมองอะไรก็ไม่ชัดเจน ไม่มีอะไรจับยึดได้เลย ไม่ว่าที่เป็นรูปธรรมหรือนามธรรม สิ่งที่เป็นวัตถุก็ผุสลายไปตามกาลเวลา ยิ่งเรื่องที่เป็นอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดยิ่งแล้วใหญ่ จะเอาอะไรไปเหนี่ยวรั้งไว้ได้
บางทีก็อารมณ์ดีจนตัวลอย แล้วจู่ๆ ก็ซึมเซา ไม่สามารถจัดการกับอารมณ์ดิ่งเศร้าของตัวเองได้ ทุกครั้งทำให้รู้สึกแหว่งวิ่น ว่างโหวง จากเรื่องเล็กๆ ก็ลามไปเรื่องอื่นๆ
กุญแจที่จะไขไปสู่การแก้ปัญหานี้คืออะไร เหมือนเป็นบทเรียนที่ไม่สามารถสอบผ่านไปได้สักที
ชีวิตคืออะไร ควรดำเนินไปยังไง แน่นอนว่าชีวิตไม่มีสูตรสำเร็จ คงต้องล้มลุก บาดเจ็บ และลุกขึ้น เรียนรู้ด้วยตัวเองไปเรื่อยๆ แต่จะมีสักกี่คนที่ตอบคำถามชีวิตของตัวเองได้ ยิ่งค้นหาคำตอบ ก็ยิ่งเจอคำถามต่อไปไม่รู้จบ
ไม่มีคำตอบ ไม่มีบทสรุปจากบทเขียนเพ้อเจ้อ มีเพียงแค่ทางเดินอันสับสนที่ทอดยาวเหมือนเขาวงกตให้เดินต่อไป แม้จะรู้ว่าต้องชนเข้ากับทางตันอีกครั้งและอีกครั้ง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in