เสียงของฝูงนกกาเหว่าที่ค่อยๆบินผ่านไปคลอมาตามสายลมยามเช้า คราบน้ำตาที่แห้งเหือดไปกับกาลเวลายังคงรู้สึกได้ผ่านใบหน้าที่แหงนขึ้นไปมองท้องฟ้ายามเช้าที่สดใส

ใบหน้าที่อิฐโรยของผมกลับเริ่มผ่อนคลายขึ้นเมื่อได้มองฝูงนกนั้นบินผ่านไป แสงของพระอาทิตย์ที่ค่อยๆกลับขึ้นมาเยือนขอบฟ้าอีกครั้งส่องแสงตามมาตามทางพื้นหญ้าที่ไกลออกไป ความมืดมนที่คอยปิดบังใจผมก็ค่อยๆหายไปเช่นกัน

โดดเดี่ยวท่ามกลางขอบฟ้าของรุ่งอรุณ ความถาโถมของอารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ในใจผมกลับหายไปชั่วขณะ เพียงเพราะแค่แสงของพระอรุณยามเช้า หว่าเหว้และเป็นเอกภพในหัวใจที่เหนื่อยล้า