สุดขอบฟ้าอันไกล้โพ้นที่มีแต่แสงของอาทิตย์ที่ไปถึง ที่ๆเราสองต่างหวังไว้ว่าจะได้เห็นมันสักครั้ง ความไกลห่างของโชคชะตาจะนำพาเราทั้งคู่สู่ขอบฟ้าที่เราสะามารถเรียกว่าเป็นที่ของพวกเรา

ในวันที่เราโอบกอดกันท่ามกลางหมู่ดาวนับล้านและมีดวงจันทร์เป็นสัคขีพยาน เป็นเพียงอดีตและภวังค์ของความฝันที่ผมยังละเมอและเพ้อฝัน

ในวันที่ขอบฟ้าชองเราเป็นเพียงอดีตแต่ขอบฟ้านั้นยังคงอยู่ ความทรงจำที่ยังคงอยู่บนนั้นยังหวนคืนมาให้คิดถึงอยู่ร่ำไป

ณ ขอบฟ้าที่เป็นจดหมายของเราสอง เหลือแต่ผมทำนั้นที่ยังคงอยู่ จดจำไม่ลืมและรื้อฟื้นอยู่ร่ำไป