ฉันเดินทางไปโรงเรียนทุกวัน
โดยไม่คิดจะใช้เส้นทางเดิมที่ซ้ำกันเลย

ฉันไม่เคยคิดว่าทางไหนๆจะใกล้หรือไกลมากกว่ากัน
บางวันฉันก็รื่นเริง บางวันฉันก็เหนื่อยหอบ
บางวันฉันเป็นทุกข์ บางวันฉันก็เป็นสุข
ไม่เคยมีอะไรมากำหนดฉันเลยว่าวันพรุ่งนี้ฉันจะเจอกับอะไร

เพื่อนฉันเคยบอกให้ฉันหยุด
แล้วไปโรงเรียนดีๆด้วยเส้นทางเก่าเสียเถอะ
เธอจะเหนื่อยเปล่านะ
หากเธอยังมัวแต่วิ่งวนไปวนมา
เธอก็คงไม่มีวันได้เคารพธงชาติทันแน่ๆ

ถึงใครๆจะพูดเช่นนั้น
แต่ฉันไม่เคยหยุดที่จะเดินต่อ
ฉันไม่เคยหยุดที่จะหาเส้นทางใหม่ๆ
ถึงแม้มันจะเสียเวลา
ผ่านลำธาร ผ่านหุบเขา
ดอกไม้และใบหญ้าเหล่านี้
คือที่ๆฉันเท่านั้นที่จะเป็นคนเจอ
ไม่ใช่เธอหรือคนอื่นๆ

เพราะฉันไม่ชอบโรงเรียน
เพราะว่าฉันไม่ชอบคุณครูที่คอยสั่ง

แม้ฉันและเธอจะต้องไปโรงเรียนทุกวัน
แต่ว่าการเดินทางของฉันมันยังไม่จบ
ในตอนนี้เธออาจจะมองไม่เห็น
ที่ขอบฟ้ามันมีอะไรมากกว่านั้น
บนเส้นทางของฉัน

บนชีวิต