ตอนแรกที่เราเห็นตัวอย่างที่น้าส่งมาให้ดู สารภาพเลยว่าเราคิดว่าเป็นหนัง LGBT ที่เราและน้าชอบดู เราเลยหอบความรู้จากเรื่องประเด็นทางเพศเตรียมนั่งวิพากษ์กับน้าแบบที่ชอบทำหลังดูหนังมาเต็มที่..... เราไปดูหนังเรื่องนี้ที่กรุงเทพ คืนก่อนมาดูน้าสารภาพว่า ที่จะไปดูด้วยพรุ่งนี้จะเป็นการดูหนังเรื่องนี้ครั้งที่ 3 ของน้า ทำเอาเราอึ้งไปเลย มันต้องดีจริงๆแล้วแหละ 

                                         ............. ซู : จริงๆแค่อยากไปไหนก็ได้ที่ไปจากที่นี่ได้.................

       เราชอบประโยคนี้จากแรกของหนัง มันเป็นเหมือนคำถามที่ผู้ใหญ่บ้านฉันชอบถามว่า ทำไมต้องไปทำงานไกลบ้าน บ้านที่มีทุกอย่างสบาย ไปแล้วใครจะดูแลอาม่าและม๊า (แม่ของเรา)..... เราจะได้ยินประโยคนี้ทุกครั้งที่เราสมัครงานใหม่และเราคิดจะไปทำงานที่ที่ไกลบ้าน หรือทุกครั้งที่เราคิดจะออกไปเที่ยวไกลบ้านคนเดียว เราก็ให้เหตุผลที่สวยหรูไม่ได้ในทุกครั้งกับผู้ใหญ่ที่บ้าน รู้เพียงแต่ว่าเราตอบแบบซูในทุกครั้งที่เราเจอคำถามนี้ แต่เราตอบได้เพียงในใจเท่านั้นว่า 

        "เราอยากไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้าน ที่ไกลจากสภาพแวดล้อมนี้ที่ช่างเจ็บปวดกับเราเหลือเกิน....." 

       

       ถ้าเธอจิตนาการได้หากฉันพูดประโยคนี้ออกไป จะมีคำมากมายเข้ามาทำให้ฉันไปไหนไม่ได้และจะทำให้ฉันรู้สึกผิดยิ่งในครอบครัวคนจีนแบบฉันแล้วจะจบที่คำว่า "ไม่รักและกตัญญูเลยหรือ...." ใครจะดูแลนู่นนี่ลูกผู้หญิงตัวคนเดียวจะไปอยู่ได้ยังไง คำนี้ช่างน่าเกรงขามและจบความคิดฉันทุกครั้งที่คิดไป 

      เราเหมือนซูอีกด้านคือบ้านเราขายของเราโตมาแบบเล่นในร้านและช่วยมาตั้งแต่เด็ก จนหลายคนเคยบอกว่าเราจะไปไหนไม่ได้ เราหนีสิ่งที่เราเติบโตมาด้วยไม่ได้หรอก มันคือสิ่งที่ยากจริงๆอีกข้อที่เราไปไหนไม่ได้และเราสูญเสียความฝันหลายอย่างของเราไป ยิ่งเราเป็นลูกผู้หญิงหลานผู้หญิงคนสุดท้องของบ้าน ยิ่งยากไปหมดและเราโตมากับการที่อาม่าเลี้ยงเรา เรายิ่งจะมีความรู้สึกเป็นห่วงและเราจะกังวลมากขึ้น และกระทบจนเราไปไหนไม่ได้ล่าสุดที่เราตอบรับคำขอของทางบ้านด้วยการออกงานที่เราค่อนข้างชอบและมันมีอิสระกับเรามาก เพื่อกลับมาดูแลอาม่าในแบบที่อาม่าเคยดูแลฉันในวัยเด็ก มันอาจเป็นการเห็นแก่ตัวที่เราคิดแบบนี้ แต่เราก็คิดว่ามันเหมือนทุกคนผลักภาระมาที่เราและเรารับมันไว้ จริงอยู่ที่เราเต็มใจที่จะทำหน้าที่นี้ เพียงแต่ตอนนี้เราเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่ เราคิดถึงตัวเองแล้วแหละ เราคิดถึงอนาคตของเรา และชีวิตของเราที่ใครที่บ้านอาจไม่เข้าใจ เธอว่ามันจะผิดมั้ยที่เราจะทำตามตัวเองบ้างและเราอยากให้เรามีความสุขก่อนที่ความเศร้าในใจของเราจะกลืนกินมันไป... เราอยากเป็นแบบซูในสักวันที่กล้าและตัดสินใจออกมา เพียงแต่เราอยากให้เป็นการออกมาในแบบที่เค้าเข้าใจเราในแบบที่เราเป็น อย่าโหดร้ายกับเราด้วยการโกหกเราแบบพ่อของซูเลยนะ