ตลอด 7 ปีที่ผ่านมา มีคนมากมายเข้ามาบอกกับฉันว่า แล้วมันจะผ่านไปนะ สู้ๆ..... คำเหล่านั้นมาจากผู้คนรอบข้างที่พวกเขาต่างรักและหวังดีกับฉันเสมอ แต่อาจไม่ถึงกับเข้าใจฉันในสิ่งที่ฉันเป็น ถ้อยคำเหล่านั้นต่างไม่เคยเข้าถึงใจที่บอบช้ำของฉันได้เลย  กลายเป็นความหวาดกลัวและวิ่งหนีความรักความหวังดีจากพวกเขา เพียงเพราะกลัวว่าวันหนึ่งมันจะทำร้ายฉันแบบที่คนที่ฉันรักมากที่สุดทิ้งฉันไปพร้อมรอยแผลเป็นในใจของฉันไว้ ท่วมท้นด้วยน้ำตาจากความเจ็บปวดและต่อให้กรีดร้องแค่ไหน ก็ไม่อาจมีใครเข้าถึงพื้นที่ตรงนั้นของฉันได้..... ความเจ็บปวดที่ฉันเฝ้ามองและโอบกอดมันไว้หล่อเลี้ยงด้วยน้ำตาเพียงเพื่อรักษาภาพความสุขในความเศร้านั้น ตลอด 7 ปีที่ผ่านมา จากผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุดในโลก