เรื่องแรก แพรเรียนอยู่ที่โรงเรียนสาธิตแห่งหนึ่ง ซึ่งพอจบ ป.6 แล้ว ก็สามารถศึกษาต่อในระดับมัธยมที่โรงเรียนแห่งเดิมได้ทันที เธอจึงมาเที่ยวเมืองนอกได้อย่างสบายใจ ผิดกับผมที่กำลังจะต้องเรียนพิเศษจริงจัง เพื่อเตรียมตัวสอบเข้าศึกษาต่อในโรงเรียนมัธยมแห่งอื่น เพราะโรงเรียนประถมของตนเองเปิดการสอนถึงชั้น ป.6 เท่านั้น

เรื่องที่สอง แพรเป็นเด็กผู้หญิงรูปร่างผอมบางแต่ตัวสูงกว่าผมเยอะมาก เอาเข้าจริง แม้แต่เพื่อนผู้หญิงร่างโย่งทั้งหลายในโรงเรียนผมก็ยังสูงสู้แพรไม่ได้สักคน

ผมถามแพรว่าสูงเท่าไหร่แล้ว? เธอตอบว่า 158 ซม. ซึ่งนั่นเป็นส่วนสูงที่มากกว่าโยซะอีก

ผมทำใจยอมรับความจริงได้ยากเหมือนกัน ที่พบว่ามีเด็กผู้หญิงวัยเดียวกัน ซึ่งตัวสูงกว่าตนเองถึงเกือบ 7 ซม.

---

กลับมาเมืองไทย พ่อแม่ก็เริ่มส่งผมไปติวหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบเข้า ม.1

ผมไม่ได้ไปเรียนพิเศษที่สถาบันกวดวิชาอย่างเป็นทางการ แต่ไปเรียนวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ที่บ้านพักของคุณครูคนหนึ่ง

เด็กที่มาเรียนกับครูคนนี้มีอยู่หลายรุ่น ตั้งแต่ที่กำลังจะขึ้น ป.3 จนถึงที่กำลังจะเตรียมตัวสอบเข้าโรงเรียนเตรียมอุดมฯ

ที่นั่น ผมได้เจอกับ "พี่อ้อม" ว่าที่นักเรียนชั้น ม.1 ของโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดัง ซึ่งคุณแม่ส่งตัวมาเรียนปรับพื้นฐานเป็นการเพิ่มเติม

วันแรกๆ ที่พบกัน พอรู้ว่าพี่อ้อมเรียนอยู่ในชั้นที่โตกว่าผมแค่หนึ่งปี ผมก็แอบนึกในใจว่า จริงๆ แล้ว เราสองคนอาจอายุเท่ากัน

แต่พอยืนคุยและเทียบส่วนสูงกับพี่อ้อม ผมก็มั่นใจว่าเธอไม่มีทางเกิดปีเดียวกับผมแน่ๆ 

เมื่อถามว่าพี่อ้อมสูงเท่าไหร่? คำตอบที่ได้กลับมาก็คือ 162 ซม. 

"ถ้าอายุเท่ากันจริง พี่อ้อมเค้าจะสูงกว่าเราเป็น 10 เซนฯ ได้ยังไง" ผมนึกในใจ

น่าจะเป็นสัปดาห์ที่สองที่ได้รู้จักกัน ซึ่งพวกเราพูดคุยถึงปีเกิดของแต่ละฝ่าย และพี่อ้อมแจ้งให้ผมทราบว่าเธอเกิดเดือนเดียวปีเดียวกับผม แถมยังอ่อนวันกว่าด้วย

ผมยังตัดสินใจเรียกเพื่อนอายุเท่ากันคนนี้ว่า "พี่อ้อม" ต่อไป เพื่อปฏิเสธความจริงที่ว่า ผมเตี้ยกว่าเด็กผู้หญิงรุ่นเดียวกันอย่างขาดลอย

---

แล้วพอกลับไปเรียนหนังสือชั้น ป.6 ผมก็ได้เจอกับเด็กผู้หญิงอย่าง "แพร" และ "พี่อ้อม" อีกมากมายหลายคน