คุณนามิยะเป็นเจ้าของร้านขายของชำแห่งหนึ่งที่เริ่มการตอบคำถามของเด็กๆในละแวกบ้านที่เขียนเข้ามาถามเล่นๆจนกระทั่งมีคำถามจริงจังจากผู้ใหญ่ถามเข้ามา คุณนามิยะก็ตอบคำถามนั้นด้วยความตั้งใจเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ทำให้ร้านชำของคุณนามิยะมีชื่อเสียงในเรื่องการช่วยแก้ปัญหาชีวิตผู้คนมาตลอดหลายปีจนคุณนามินะได้เสียชีวิตไป แต่คืนหนึ่งในอีก 33 ปีต่อมาโจรกลุ่มหนึ่งเข้าไปหลบซ่อนตัวในร้านชำแล้วพบว่ามีจดหมายจากอดีตถูกส่งมาผ่านทางกล่องใส่นมและจดหมายจากปัจจุบันสามารถส่งกลับไปถึงอดีตได้โดยช่องทางเดียวกัน เมื่อมิติของการเวลามาบรรจบกันในคืนที่คุณนามิยะระบุไว้ว่าจะเป็นเพียงคืนเดียวที่ร้านชำจะกลับมาเปิดให้บริการตอบปัญหาอีกครั้ง การโต้ตอบจดหมายระหว่างอดีตและปัจจุบันจะเปิดเผยความลับบางอย่างที่ชวนติดตามไปจนถึงบทสุดท้าย

เนื้อหาในแต่ละบทส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องราวของจดหมายแต่ละฉบับของคนแต่ละคนซึ่งสอดแทรกหัวข้อบางอย่าง เช่น การให้อภัยตัวเอง การเติบโต เหตุผลของการมีชีวิตอยู่ เรื่องราวที่หลากหลายถูกเล่าผ่านการดำเนินชีวิตและการดำเนินไปของปัญหาที่หลากหลายจนไปถึงจุดสิ้นสุดของปัญหา ซึ่งการมองปัญหาจากสายตาของบุคคลที่สามอย่างเราไม่สามารถตัดสินได้ว่าการสิ้นสุดของปัญหานั้นถือได้ว่าเป็นผลสำเร็จของการแก้ปัญหาหรือไม่ เราก็ทำได้เป็นแค่เพียงผู้สังเกตการณ์การดำเนินไปของเรื่องราวเท่านั้น ในเนื้อความของจดหมายฉบับหนึ่งคุณนามิยะได้กล่าวว่า หากเปรียบเทียบคนที่เขียนจดหมายมาขอคำปรึกษาเป็นคนหลงทาง คนส่วนใหญ่มักมีแผนที่อยู่กับตัวแต่ไม่ยอมดูหรือไม่ก็อยู่ในสภาพที่ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ตรงไหน ซึ่งเรื่องนี้เป็นที่น่าชวนคิดต่อว่าการที่เราขอคำปรึกษาจากใครซักคนบางทีเราอาจมีธงคำตอบอยู่ในใจแล้ว การได้ถามออกไปอาจเป็นเพียงการทดสอบหรือการย้ำความมั่นใจให้กับคำตอบของตัวเองเท่านั้นเอง