"แกจะเอามันไปทิ้งจริงๆเหรอวะขิง"

เพื่อนสนิทของฉัน (ที่อยู่ๆวันนี้ก็อยากมาหาที่บ้าน) กอดอกมองบรรดาข้าวของที่ฉันกำลังเก็บรวบลงถุงดำ ทั้งตรงบนโต๊ะข้างหัวเตียง ข้างตู้เสื้อผ้า หรือกระทั่งที่ไปอยู่บนหิ้งพระได้ยังไงและเมื่อไหร่ฉันก็จำไม่ได้ ดูจะไร้สาระเมื่อไปสักหน่อยถึงขนาดจะต้องเอาการ์ดซึ่งเขียนไว้สั้น ๆโง่ ๆว่า "Happy birthday my stupid dog"  ไปไว้ข้างกับสิ่งบูชาซึ่งเป็นที่พึ่งทางใจอย่างเช่นพระพุทธรูปได้

ตอนที่หยิบของแต่ละชิ้นทิ้งลงไปในถุงฉันพยายามจะไม่ใส่ใจมองว่ามันเคยเขียนอะไรไว้หรือว่าฉันได้มันมาตอนไหน เมื่อไหร่ หรือว่า จากใคร — น่าเสียดายที่เรามักจะห้ามความคิดฟุ้งซ่านหรือไร้สาระของตัวเองไม่ได้เท่าไหร่ ดังนั้นความพยายามของฉันจึงไร้ผล ของทุกอย่างที่ฉันตั้งใจจะทิ้งมาจากเขา

ตุ๊กตากระต่ายสีขาวบนโต๊ะข้างหัวเตียง เขาให้ฉันมาเมื่อปีที่แล้วในวันฮาโลวีน ฉันจำได้เพราะมันดูแปลกสำหรับของที่ให้กันในวันปล่อยผีแบบนั้น แต่เขาก็แค่พูดด้วยท่าทีสบายๆ

v

v

หรืออย่างเช่นพวงกุญแจของตราโรงเรียนฮอกวอตส์ของบ้านกริฟฟินดอร์ ที่เขาซื้อมาแค่เพราะเห็นว่าฉันชอบแฮรี่ พอตเตอร์และเห็นว่าพวงกุญแจอันนี้เป็นรูปสิงโต เท่ดี อย่างน้อยๆฉันน่าจะบอกเขาก่อนว่าฉันคัดสรรแล้วได้อยู่บ้านเรเวนคลอ สัญลักษณ์ของบ้านที่เขาบอกว่า "นกนั่นไม่เห็นสวยเลยซักนิด"

นั่นแค่ส่วนหนึ่งจากทั้งหมดอีกเจ็ดส่วนที่ฉันแบ่งไว้ตามความชอบ

"ถ้าเขาไม่ทิ้ง ฉันก็ไม่ทิ้งหรอก"

ฉันพูดเสียงเรียบเหมือนคนไร้อารมณ์ตอบกับอีกฝ่ายที่ยืนมองอยู่และทำท่าทางเสียดายโดยเฉพาะของบางอย่างที่มีราคาแพง แต่นั่นถูกจัดไว้ในส่วนสุดท้ายจากความชอบของฉันเลย

"ขิง แล้วนั่นแกจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าทำไม" พราวเอ่ยขึ้นพลางมองอย่างสงสัยไปที่กระเป๋าใบใหญ่ซึ่งมีเสื้อผ้าที่ถูกจัดวางสำหรับทริปสิบวันของฉันหรืออาจจะมากกว่านั้น ฉันทำเพียงแค่ยักไหล่ "ไปไม่นานหรอก" และนั่นเป็นอีกข้อดีที่เพื่อนสนิทมักจะรู้ว่าเวลาไหนที่ไม่ควรเซ้าซี้ต่อ อีกฝ่ายจึงทำเพียงถอนหายใจ "เดินทางปลอดภัยล่ะ อย่าลืมของฝากด้วย"

พระอาทิตย์ตกดินพอดีกับที่ฉันเดินทางไปถึงรีสอร์ทซึ่งติดชายทะเล ทุกอย่างดูสงบแต่ไม่ถึงกับเงียบสงัดเพราะเป็นช่วง low season ทำให้ไม่มีคนมาพักมากเท่าไหร่ จะมีก็แต่ชาวต่างชาติซึ่งมาพักผ่อนพอให้ไม่เงียบเหงาจนเกินไป

บาร์ริมทะเลมีวงดนตรีร้องคลอเบาๆสร้างบรรยากาศ ฉันมองไปรอบกายเห็นทั้งคู่รัก ครอบครัวชวนให้รู้สึกอุ่นๆในหัวใจ ฉับพลันนั้นความทรงจำระหว่างฉันและเขาก็ปรากฎขึ้นอยู่ในหัวฉัน คืนนั้นในตอนที่เดินลัดเลาะไปตามชายฝั่ง ริมฝีปากของเราทั้งคู่ได้พบกันเป็นครั้งแรก มันไม่วาบหวามอะไร เพียงสัมผัสแผ่วเบาเท่านั้นก็ทำให้ใจสั่นแรงกว่าแผ่นดินไหวขนาด XII เมอร์คัลลี