“พี่ผมเศร้าว่ะช่วยผมที เธอบอกกับผมว่าเราจบกันแล้ว “

เลียมได้โทรหาโจศักดิ์

มันอาจะต้องใช้เวลาหน่อยนะกับความเจ็บปวดครั้งนี้ โจศักดิ์กล่าว

เลียมพลางนึกในใจมันน่าจะใช่เวลาตลอดกาลแน่เลย

สุดท้ายมันจะไม่เป็นไร แม้ต้องใช้เวลา100ค่ำคืนที่นอนไม่หลับ โจศักดิ์กล่าว

เลียมคิดในใจอีกว่า นี้มัน360วันแล้วที่ผมนอนไม่ค่อยหลับ

สักวันความทรงจำของเธอกับนายก็จะเลือนลางไป โจศักดิ์กล่าว

เลียมบอกว่าผมพยายามปล่อยไปทีละนิดแล้ว แต่ไม่หมดสักที แม้ว่าสิ่งที่เราเคยมีและเราเคยเป็นใครมันช่างชัดเจนเหลือเกิน

นายต้องพยายามออกจากบ้านบ้าง โจศักดิ์กล่าว

เลียมบอกไปว่า ผมออกไปแล้วแต่มีบางสิ่งบางอย่างทำให้ผมนึกถึงในที่ที่เคยผ่านมา

น้ำตาเลียมเริ่มไหล...

โจศักดิ์บอกว่า ควบคุมน้ำตาไว้ คิดซะว่าเธอคนนั้นเองก็สูญเสียเหมือนกัน

เลียมถามโจศักดิ์ว่า สุดท้ายผมจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมพี่

“โจศักดิ์บอกว่า เออมันต้องใช้เวลาหน่อยนะ”